Αν και η επανάληψη περιστατικού, όπως η διεμβόλιση τουρκικού σκάφους από ελληνικό πολεμικό, κατά την πρώτη φάση της κρίσεως, δεν πρόκειται να μείνει αναπάντητη από την τουρκική πλευρά. Ούτε οι κλιμακούμενες προκλήσεις της Τουρκίας είναι μια έκφραση δυσφορίας, που προέκυψε λόγω της ελληνογαλλικής συμφωνίας αμυντικής συνδρομής. Δεν λύσαμε το πρόβλημά μας με την Αγκυρα διά αυτού του τρόπου, δυστυχώς. Το πιθανότερο είναι πως η Τουρκία επιδιώκει με την κλιμάκωση της κρίσεως να αυξήσει την ανησυχία, πρωτίστως των ΗΠΑ, αλλά και άλλων δυτικών δυνάμεων, ώστε να παρέμβουν αποφασιστικά για να αποτραπεί μια σύγκρουση που θα είχε ως συνέπεια την κατάρρευση της νοτιοανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ.
Σε μια τέτοια περίπτωση είναι σαφές ότι η Αγκυρα θα επιδιώξει μια συνολική διαπραγμάτευση των προβλημάτων που έχουν συσσωρευθεί στη διάρκεια δεκαετιών και τότε ακριβώς τα πράγματα για την Αθήνα θα είναι ιδιαιτέρως κρίσιμα. Διότι συλλογικές ρυθμίσεις επιδιώκουν και οι εταίροι μας. Πρόκειται συνεπώς για έναν αγώνα αντοχής στον χρόνο. Και εδώ ακριβώς μπορεί κάποιος να εντοπίσει την ουσιώδη διαφορά μεταξύ των Τούρκων και ημών των Ελλήνων. Οι Τούρκοι διαθέτουν «κολασμένη» υπομονή και πείσμα. Ξέρουν να περιμένουν αμετακίνητοι στον στόχο τους. Λαός ευέλικτος, ευρηματικός, αβαθούς μνήμης, στερούμενοι υπομονής εμείς, οι πάντα νεωτερικοί Ελληνες, αποτελούμε τον αντίποδα.
Διάφοροι υψηλόφρονες των Αθηνών διακινούν υποτιμητικά ότι οι Τούρκοι ακολουθούν πρακτικές «ανατολίτικου παζαριού». Μόνο που η διπλωματία είναι ένα παζάρι. Είτε αυτή ασκείται από πρίγκιπες, όπως ο Ταλεϋράνδος και ο Μέτερνιχ στα διαλείμματα των χοροεσπερίδων, στη Βιέννη, το 1815, είτε από τους σημερινούς διπλωμάτες.
(του Κώστα Ιορδανίδη, από την εφημερίδα "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ")