από τον Νορβηγικό τομέα της Βόρειας Θάλασσας, που συνεισφέρει τις μεγαλύτερες ποσότητες αερίου στην Ευρώπη μετά την Ρωσία, θα βάζαμε αυτόματα τέλος στην βιομηχανική μετάβαση που χρειάζεται να επιτευχθεί προκειμένου να επιτύχουμε την ζητούμενη ανθρακική ουδετερότητα. Εμείς πιστεύουμε ότι πρέπει να αναπτυσσόμαστε και να μετασχηματιζόμαστε, και όχι να σταματήσουμε την δραστηριότητα μας. Συμπληρώνοντας ο σοφός Νορβηγός πρωθυπουργός παρατήρησε ότι, «μπορεί η ανωτέρω θέση να θεωρείται ως ένα παράδοξο, αλλά δεν αποτελεί Νορβηγική ιδιορρυθμία ,αφού αποτελεί μια διεθνή πραγματικότητα καθώς εγκαταλείπουμε σταδιακά ένα κόσμο που επί δύο αιώνες λειτουργούσε με ορυκτά καύσιμα.
Στην ίδια συνέντευξη ο Γκάρ Στόρ υπογράμμισε τις προσπάθειες της Νορβηγίας, μιας χώρας μόλις 5 εκατομμυρίων, να επιτύχει τους κλιματικούς της στόχους και ταυτόχρονα να συνεισφέρει στην ανάπτυξη μιας «πράσινης» βιομηχανίας. Η επίτευξη των δικών μας στόχων θα είναι μεν σημαντικό για την ίδια την Νορβηγία αλλά θα έχει απείρως μεγαλύτερη σημασία (χάρις στα συστήματα και νέες τεχνικές που θα προκύψουν) για την ενεργειακή μετάβαση της Ευρώπης, της Ινδίας και της Ασίας. Αναφερόμενος προφανώς στη τεράστια πρόοδο που πρέπει μα σημειωθεί τόσο στη τελειοποίηση και εμπορική εφαρμογή συστημάτων κατακράτησης και ενταφιασμού CO2 (γνωστή ως μέθοδος CCUS) όσο και στην βιομηχανική παραγωγή μπλε υδρογόνου, ενδιάμεσο στάδιο, στον απώτερο στόχο του πρασίνου, και απόλυτα καθαρού υδρογόνου.
Οι δηλώσεις του Νορβηγού πρωθυπουργού μας βρίσκουν απόλυτα σύμφωνους αφού εδώ και πολλά χρόνια υποστηρίζουμε, τόσο μέσα από την στήλη όσο και ευρύτερα, ότι η ενεργειακή μετάβαση σε ένα περιβάλλον καθαρών καυσίμων μπορεί να επιτευχθεί μόνο σε συνεργασία με τη βιομηχανία υδρογονανθράκων η οποία αφενός μεν μπορεί να παράγει με ασφάλεια τις μεγάλες ποσότητες φυσικού αερίου το οποίο θα χρειαστεί κατά την μεταβατική περίοδο, και θεωρείται ένα ευγενές καύσιμο χαμηλών ρύπων, και αφετέρου γιατί διαθέτει την απαραίτητη τεχνογνωσία για την εφαρμογή σε μεγάλη κλίμακα συστημάτων CCUS καθώς και την παραγωγή υδρογόνου.
Επιπλέον, καθώς για τα αμέσως επόμενα χρόνια θα αυξάνεται η ζήτηση πετρελαίου και φυσικού αερίου από ένα παγκόσμιο σύστημα που δεν είναι ακόμα έτοιμο να προσαρμοστεί σε ένα άλλο παραγωγικό μοντέλο, αφού δεν είναι διαθέσιμη ακόμα μαζική παραγωγή πράσινης ενέργειας, θα πρέπει να συνεχιστεί η έρευνα και παραγωγή υδρογονανθράκων εάν δεν θέλουμε να αντιμετωπίσουμε το φάσμα της ενεργειακής φτώχειας. Που αναπόφευκτα οδηγούν οι συνεχείς ανατιμήσεις στην τιμή του πετρελαίου και του φυσικού αερίου και είναι το αποτέλεσμα, σε μεγάλο βαθμό, της συστηματικής υποεπένδυσης στην έρευνα και παραγωγή υδρογονανθράκων τα τελευταία χρόνια ($ 750 δισεκ. το 2014 και μόλις $ 350 δισεκ. παγκοσμίως το 2021).Ας όψεται η ΕΕ και η World Bank μεταξύ άλλων που έχουν βάλει απαγορευτικό στα τραπεζικά ιδρύματα που ελέγχουν, να χρηματοδοτούν τις έρευνες αλλά και έργα υποδομών , πιστεύοντας αφελώς ότι με αυτό τον τρόπο θα βάλουν τέρμα στη παραγωγή και χρήση πετρελαίου και φυσικού αερίου!