Οι «προοδευτικές» δυνάμεις μπορούν να κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου. Ο κρατισμός στην Ελλάδα ζη και θριαμβεύει –και οδηγεί εκ του ασφαλούς την χώρα στην περιθωριοποίηση. Όσο για την κυβέρνηση, επαγγέλλεται μεταρρυθμίσεις έτσι, για να γίνεται κουβέντα…
Στην Ελλάδα, όπως προκύπτει από πρόσφατη έρευνα της Alpha Bank η οποία αναφέρεται στις σύγχρονες παγκόσμιες οικονομικές και γεωπολιτικές εξελίξεις, την περίοδο Ιούνιος 2005–Ιούλιος 2007 οι υπάλληλοι του ελληνικού δημοσίου αυξήθηκαν κατά 26.000 άτομα και έφθασαν αισίως τους 503.000. Έτσι, αν αναφερθούμε στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, για κάθε Έλληνα αντιστοιχεί ένας δημόσιος υπάλληλος. Η σχέση αυτή αποτελεί πανευρωπαϊκό ρεκόρ και οδηγεί στο συμπέρασμα ότι το 45% του ελληνικού πληθυσμού είναι κρατικοδίαιτο, αν λάβουμε υπ’ όψιν μας ότι ένα εκατομμύριο νοικοκυριά στην χώρα μας έχουν μέλος τους ένα άτομο εξαρτώμενο από το δημόσιο.
Συνεπώς, η Ελλάς είναι εντόνως γραφειοκρατική, γεγονός το οποίο ουσιαστικά σημαίνει ότι η οποιαδήποτε μεταρρύθμιση σε οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο είναι αντικειμενικώς αδύνατη. Υπό αυτές τις συνθήκες, δεν εκπλήσσει το γεγονός ότι η χώρα μας τεχνολογικώς είναι ουραγός στην Ευρωπαϊκή Ένωση, δέχεται τις χαμηλότερες άμεσες ξένες παραγωγικές επενδύσεις και, βεβαίως, κατέχει τα ευρωπαϊκά σκήπτρα στην διαφθορά.
Όπως πολύ σωστά επεσήμανε προ 20ημέρου σε τηλεοπτική του συνέντευξη ο πρώην υπουργός Υγείας κ. Αλέκος Παπαδόπουλος, βασικό χαρακτηριστικό της ελληνικής πραγματικότητος είναι η κλεπτοκρατία. Δηλαδή, ένα φαινόμενο το οποίο είχε γνωρίσει ημέρες δόξης στις πρώην κομμουνιστικές χώρες, κυρίως δε στην Σοβιετική Ένωση. Όμως, όταν ο Μιχαήλ Γκορμπατσώφ προσπάθησε να μεταρρυθμίσει το κλεπτοκρατικό αυτό καθεστώς, το αποτέλεσμα ήταν η κατάρρευσις της σοβιετικής οικονομίας και του ολοκληρωτικού καθεστώτος πάνω στο οποίο στηριζόταν. Αργά ή γρήγορα, κάτι παρόμοιο θα συμβεί και στην Ελλάδα, η οποία καθίσταται με τον χρόνο λιγότερο ανταγωνιστική και περισσότερο αντιπαραγωγική.
Όπως επισημαίνει η προαναφερθείσα έρευνα της Alpha Bank, σήμερα ο ανταγωνισμός και η συνεργασία λαμβάνουν χώρα σε ένα οικονομικο-κοινωνικό περιβάλλον το οποίο χαρακτηρίζεται από το υψηλό επίπεδο αναπτύξεως των ηλεκτρονικών υπολογιστών και των τηλεπικοινωνιών, την χρήση του Διαδικτύου και την ραγδαία εξάπλωση του λογισμικού. Παρατηρούνται έτσι ριζικές ανατροπές στην διοίκηση επιχειρήσεων και οργανισμών, με αποτέλεσμα την βαθειά αλλαγή στα λειτουργικά συστήματα. Συστήματα τα οποία επιβάλλουν την εκ βάθρων αναδιάρθρωση των παραγωγικών δραστηριοτήτων επιχειρήσεων και κυβερνητικών υπηρεσιών, με παράλληλη ανασκευή της καμπύλης ζητήσεως αγαθών και υπηρεσιών.
Στο πλαίσιο αυτό, αλλάζει με ταχείς ρυθμούς και το πρόσωπο της παγκόσμιας οικονομίας –γεγονός το οποίο επηρεάζει και την φύση της εργασίας σε όλα τα επίπεδα των ανθρωπίνων δραστηριοτήτων.
Στις παρούσες συνθήκες λειτουργίας τής -σε μεγάλο βαθμό- απελευθερωμένης παγκόσμιας οικονομίας, τα άτομα, ως εργαζόμενοι (εξειδικευμένοι ή ανειδίκευτοι, διοικητικά στελέχη ή κατώτερο προσωπικό, δημόσιοι ή ιδιωτικοί υπάλληλοι, πολιτικοί μηχανικοί ή απλοί οικοδόμοι, ιατροί ή νοσηλευτικό προσωπικό, δημοσιογράφοι ή σχολιαστές, δάσκαλοι ή καθηγητές πανεπιστημίου), ή ως καταναλωτές ευρίσκονται όλο και περισσότερο στο επίκεντρο της συνεργασίας και του ανταγωνισμού. Οι κοινωνίες οι οποίες επωφελούνται από τις ευκαιρίες που προσφέρονται στον σημερινό κόσμο, είναι εκείνες των οποίων οι πολίτες-εργαζόμενοι έχουν ως κύριο στόχο την δημιουργία αξίας, δηλαδή να παράγουν/ προσφέρουν προϊόντα (αγαθά και υπηρεσίες) τα οποία είναι χρήσιμα, ώστε τα χρηματοοικονομικά οφέλη από την δραστηριότητα αυτή να έρχονται ως φυσικό αποτέλεσμα των προσπαθειών τους.
Αντιθέτως, οι κοινωνίες που μένουν πίσω είναι εκείνες στις οποίες οι εργαζόμενοι, παρακινούμενοι από τα ισχύοντα συνδικαλιστικά και πολιτικά συστήματα, φαίνεται να επιδιώκουν πρωτίστως την εξασφάλιση μίας θέσεως εργασίας όπου να ισχύει η μονιμότητα της απασχολήσεως –ανεξαρτήτως αναγκαιότητας, αξιολογήσεως, αποδόσεως– και στην συνέχεια την μεγιστοποίηση των αυξήσεων των αποδοχών τους, ανεξαρτήτως της αξίας που δημιουργούν. Ακόμη χειρότερα, οι υπό καθεστώς μονιμότητος τελούντες εργαζόμενοι αποσπούν εκβιαστικά σχεδόν παραγόμενη αξία από τρίτους, με άμεση συνέπεια την μείωση των επενδύσεων και την δημιουργία έντονων κοινωνικών ανισοτήτων.
Άλλη επίπτωση της γραφειοκρατίας είναι και η αποθάρρυνση της δημιουργίας νέων επιχειρήσεων, καθώς και της προωθήσεως της μετεγκαταστάσεως ελληνικών εταιρειών εκτός Ελλάδος.
Μοιραία, λοιπόν, η εντόνως γραφειοκρατική Ελλάδα, αφ’ ενός, δύσκολα ανανεώνει τον παραγωγικό της ιστό και, αφ’ ετέρου, απομακρύνεται από το παγκόσμιο οικονομικό γίγνεσθαι. Οι δε συνέπειες αυτής της καταστάσεως θα γίνουν πολύ σύντομα ορατές.