Είναι μεγάλη η σύγχυση που έχει προκαλέσει η ενεργειακή κρίση σε σημείο που ο ένας να τα ρίχνει στον άλλο για το θέμα. Κατά την παρουσίαση του νέου νόμου, ο υπουργός ΠΕΝ είπε πως ο πρωθυπουργός είχε μιλήσει εξ΄αρχής για το 2028, αλλά η ΔΕΗ ανακοίνωσε πως θα προχωρήσει σε ταχύτερη απόσυρση της τελευταίας λιγνιτικής μονάδας.
Μια παρεξήγηση ήταν, δεν υπάρχει θέμα…
Φυσικά, η υπόθεση της κλιματικής κρίσης δεν είναι παρεξήγηση. Η χώρα αντιμετωπίζει ήδη προβλήματα κλιματικής υφής που δείχνουν και τάσεις όξυνσης τα τελευταία χρόνια. Επομένως, χρειαζόμαστε να ομαδοποιήσουμε και να κωδικοποιήσουμε τις ενέργειές μας σε επίπεδο κράτους, για τις επόμενες λίγες δεκαετίες, ώστε να εξασφαλίσουμε κατά το δυνατό ότι όλα αυτά που σήμερα μοιάζουν πομφόλυγες, θα εφαρμοστούν στην πράξη και κυρίως, θα έχουν αποτέλεσμα.
Ο αιρετικός της παρέας μπορεί να αντιτείνει, όμως, ως επιχείρημα ότι η Ελλάδα σύρεται σε μια αβέβαιη περιβαλλοντική περιπέτεια, με απτές και επώδυνες συνέπειες στην παραγωγή και την τιμολόγηση της ηλεκτρικής ενέργειας, όταν είναι ο τελευταίος τροχός της αμάξης σε επίπεδο ρύπανσης. Οι εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου της χώρας μας είναι ασήμαντες, αφού φθάνουν στο γλίσχρο 0,18% του παγκόσμιου συνόλου. Η σύγκριση γίνεται με το 7,96% της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το σχεδόν 29% της Κίνας και το 14,33% των ΗΠΑ.
Δεν διαφωνούμε όμως επί της ουσίας. Η μόλυνση είναι μόλυνση ασχέτως ποσοστού και πρέπει να βρεθεί ένας αποτελεσματικός τρόπος να εξαφανιστεί. Και δεν διαφωνούμε επίσης, ούτε με τη φιλοδοξία των κυβερνώντων να οδηγήσουν τη χώρα στην πρωτοπορία αυτής της παγκόσμιας προσπάθειας. Πώς θα γίνει όμως αυτό; Αυτή την ώρα που γράφουμε, ο μόνος γνωστός τρόπος είναι να περάσουμε, σχεδόν βίαια, από τα ορυκτά καύσιμα στην ανανεώσιμη ενέργεια και στην αποθήκευσή της. Ούτε καν τα πυρηνικά της μηδενικής ρύπανσης δεν κρίνονται άξια να συμβάλουν σε αυτό το drive!
Γνωρίζουμε επίσης, χάρη στις πολυάριθμες μελέτες και εκθέσεις που συντάσσονται καθημερινά ότι αυτό το drive είναι ένα πανάκριβο σπορ που δεν μπορεί ακόμη να θεωρηθεί πανάκεια για τα ενεργειακά και περιβαλλοντικά προβλήματά μας. Ούτε είναι αποδεκτή λύση να πληρώσει ο κοσμάκης την πράσινη λυπητερή και στο τέλος να μετατραπεί σε ενεργειακό πένητα επειδή δεν θα μπορεί να καταβάλει το εκτινασσόμενο σε δυσθεώρητα ύψη κόστος της ενέργειας. Η ενεργειακή ένδεια που θα μπορούσε να προκύψει από μια επιπόλαιη ή άφρονα πολιτική στο θέμα δεν μπορεί να αποτελέσει επιλογή.
Ο νέος κλιματικός νόμος εξυπηρετεί μεν το πράσινο αφήγημα σε επίπεδο τεχνικών προδιαγραφών και ρυθμιστικών απαιτήσεων, όμως απέχει πόρρω από του να διαθέτει την επιδραστικότητα που θα περίμενε ο καλόπιστος παρατηρητής, ώστε να αφήσει βαθύ αποτύπωμα στην ενεργειακή και περιβαλλοντική μετάλλαξη της χώρας. Είναι δύσκολη η εξίσωση που καλείται το Υπουργείο να λύσει και είναι βέβαιο ότι θα χρειαστούν πρόσθετες βελτιώσεις και κυρίως, σαφείς δεσμεύσεις, για να μπορέσει ο νέος κλιματικός νόμος να κάνει τη διαφορά και να λειτουργήσει προς όφελος της κοινωνίας, της οικονομίας και του περιβάλλοντος. Επειδή αν χαθεί και αυτή η ευκαιρία, τότε κανείς δεν θα μπορεί να μιλά για απλές παρεξηγήσεις.