Πέρα από τον αμερικανικό αιφνιδιασμό, χρήσιμο είναι να αξιολογηθούν και ορισμένες άγνωστες πτυχές που εξηγούν πώς και γιατί η χώρα βρέθηκε ενώπιον εκπλήξεως. Επί της ουσίας, κατέρρευσε το αφήγημα όλων των ελληνικών κυβερνήσεων, από το 2013 έως σήμερα, για την κατάκτηση ηγεμονικής θέσης στο ενεργειακό παίγνιο από την περιοχή της Κύπρου και του Ισραήλ, μέχρι τα Βαλκάνια και την Ιταλία.
Η πρώτη πτυχή, που θα ήταν χρήσιμο να διερευνηθεί, είναι η στάση της ηγεσίας και των γενικών διευθύνσεων της Κομισιόν. Τον Απρίλιο του 2019, η Κομισιόν έκανε ένα μεγάλο βήμα, εντάσσοντας τον EastMed στα Σχέδια Κοινού Ενδιαφέροντος (PCI) και εγκρίνοντας χρηματοδότηση 34.500.000 ευρώ για τις τεχνικές μελέτες. Όμως, αρκετές πηγές βεβαιώνουν ότι από το καλοκαίρι του 2020 οι Βρυξέλλες αφενός ολιγώρησαν ως προς άλλες αναγκαίες κινήσεις, αφετέρου ταυτίστηκαν με την άποψη της Ουάσινγκτον.
Οι Αμερικανοί θεωρούν ότι ένα τόσο αμφίβολο έργο δεν αξίζει το κόστος διακινδύνευσης έντασης, ή και πολεμικών εμπλοκών μεταξύ Ελλάδας-Τουρκίας και Κύπρου-Τουρκίας. Είναι βάσιμες οι πληροφορίες ότι η Κομισιόν λίγο πολύ προσδοκούσε το αμερικανικό non paper, ώστε να απεμπλακεί από την αντιπαράθεση για τους υδρογονάνθρακες στην Ανατολική Μεσόγειο και τις αξιώσεις για την επιβολή κυρώσεων στην Άγκυρα.
Μία δεύτερη αφανής πτυχή
Δεύτερη αφανής πτυχή είναι η αντίδραση των ΗΠΑ έναντι της συνεργασίας Ελλάδας-Γαλλίας και της γενικότερης ανάμειξης του Παρισιού στις υποθέσεις της Μεσογείου. Αρκετοί συνωμοσιολόγοι στην Αθήνα έκαναν λόγο, τον Σεπτέμβριο του 2021, για υποτιθέμενη παρασκηνιακή συναίνεση ή ανοχή της Ουάσινγκτον έναντι της ελληνογαλλικής Συμφωνίας Στρατηγικής Σχέσης και της προμήθειας των φρεγατών Belharra, ως αντάλλαγμα κατευνασμού της οργής του προέδρου Εμμανουέλ Μακρόν για τη συμφωνία AUKUS.
(η συνέχεια στο slpress.gr)