Η Τροχαία δεν είχε αλυσίδες για τα αυτοκίνητά της, η «Αττική Οδός» τα έχασε, ο στρατός δεν ήξερε τι να κάνει, γιατί φυσικά δεν έχει συνηθίσει σε αποστολές χωρίς σχέδιο και οργάνωση, ό,τι ήταν να πάει στραβά πήγε. Είναι ασφαλώς σημαντικό πως δεν υπήρξαν θύματα.
Υπάρχει πολιτική ευθύνη για όλα αυτά; Ναι, προφανώς, και η κοινωνία τη ζυγίζει και την αποδίδει. Ομως, για να είμαστε σοβαροί, η πολιτική ευθύνη πρέπει να αφορά ένα κυρίως πράγμα: τη διαχρονική αδυναμία των πολιτικών μας να φτιάξουν ένα κράτος που θα μπορεί να αντέχει στις κρίσεις και δεν θα λιώνει στην πρώτη περιπέτεια. Τι σημαίνει αυτό; Οχι ρουσφέτια, απόλυτη αξιοκρατία στις υπηρεσίες που μετράνε, συνεχείς εκπαιδεύσεις και επανεκπαιδεύσεις, συνεχείς συνασκήσεις κρατικών και ιδιωτικών φορέων, καθαροί κανόνες διαχείρισης και σαφείς αρμοδιότητες. Πρέπει να φτάσουμε στο σημείο που από τον επιτελικό του Μαξίμου και τον περιφερειάρχη έως τον αστυνόμο στο επιχειρησιακό κέντρο θα ξέρουν όλοι τι πρέπει να κάνουν, πότε, την κρίσιμη ώρα. Μέχρι τότε θα ψάχνουμε αν φταίει ο Γιάννης, ο Μάκης ή ο Χατζηπετρής. Και ο Σούπερμαν να αναλάβει, δεν θα κάνει τίποτα εάν έχει να βασισθεί σε σαθρά «δοκάρια».
*(Από kathimerini.gr)