Μόνο που τη φορά αυτή «το όνειρο» άφησε ασυγκίνητους όχι απλώς τους Δυτικοευρωπαίους, αλλά κυρίως ένα μεγάλο τμήμα των νέων στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Κι ενώ ο κ. Τραμπ κινείτο σταθερά προς την κατεύθυνση αυτή, επιχειρήθηκε το ανήκουστο, να προβληθεί ως μόνη δυνατότητα αναδείξεως των ΗΠΑ στο ύψιστο και μοναδικό σύμβολο αναφοράς της Δύσεως σε επίπεδο παγκόσμιο η αναβίωση συμβόλου εξαντληθέντος. Ετσι προέκυψε ο σημερινός πρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν, η εκλογή του οποίου θα μπορούσε να θεωρηθεί ως επικράτηση μιας νοσταλγίας για ένα παρελθόν που ίσως ολοκλήρωσε τον κύκλο του.
Η παρούσα αμερικανική διοίκηση δεν τρέφεται μάλλον από αυταπάτες και επιχειρεί να επιτύχει μια επανασυσπείρωση στο εσωτερικό αλλά και μεταξύ των Δυτικών συμμάχων της, αξιοποιώντας την ουκρανική κρίση. Αυτό εξάλλου θα έκανε και κάθε άλλη κυβέρνηση στη θέση της. Οσο για τους άλλους ηγέτες της Ευρώπης, ανήμποροι να αναλάβουν πρωτοβουλίες κρίσιμες, υπομονετικά αναμένουν οδηγίες – άγνωστο βέβαια για πόσο χρόνο.
Είναι πολλά τα διακυβευόμενα σε αυτή την αντιπαράθεση, που αφορούν όχι απλώς τις σχέσεις Ανατολής και Δύσεως, αλλά και ποιο από τα δύο ρεύματα θα επικρατήσει τελικώς στο εσωτερικό των ΗΠΑ. Εάν κάτι είναι μάλλον βέβαιο, είναι ότι δεν πρόκειται να πλήξουμε.
*(Από την Καθημερινή)