Είχαν τελικά δεχθεί μόνο την είσοδο της Πολωνίας, της Τσεχίας και της Ουγγαρίας». Αντιθέτως στο Βουκουρέστι «ζητούσαν από τους Ευρωπαίους να εγκρίνουν την ένταξη όχι μόνο των τριών βαλκανικών χωρών, δηλαδή των Σκοπίων, της Αλβανίας και της Κροατίας αλλά συνολικά πέντε χωρών του πρώην σοβιετικού μπλοκ… «θέλω να μπει και η Ουκρανία στο ΝΑΤΟ» είπε κοφτά η Κοντολίζα Ράις. «Πρέπει αυτό να γίνει οπωσδήποτε γιατί διαφορετικά θα την καταβροχθίσει σύντομα η Ρωσία. Το ίδιο θα συμβεί και με τη Γεωργία αν δεν τη βάλουμε επίσης στο ΝΑΤΟ…» Η αντίδραση των Ευρωπαίων στην αμερικανική απαίτηση ήταν άμεση. Εκείνοι που αντέδρασαν πολύ πιο έντονα ήταν ο Γάλλος υπουργός και ο Γερμανός ομόλογος του επιμένοντας ότι οι συνθήκες δεν ήταν ώριμες για την ένταξη των δύο αυτών χωρών γιατί οι αντιδράσεις των Ρώσσων θα ήταν μεγάλες». Από τους πραγματικούς αυτούς διαλόγους που παρατίθενται στο βιβλίο, το συμπέρασμα είναι ένα. Τότε και τώρα Ευρώπη και ΗΠΑ παρουσιάζουν σημαντικές διαφωνίες πολιτικής. Τότε και τώρα οι στόχοι του ΝΑΤΟ παραμένουν απροσδιόριστοι.