Για τον αν η εισβολή στην Ουκρανία είναι ένας «ολικός πόλεμος», διαφορετικός από άλλες συγκρούσεις που συγκλόνισαν την Ανατολική Ευρώπη, από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, αναφέρει, ότι, σε αυστηρά στρατιωτικό επίπεδο, στοχεύει να δημιουργήσει «σοκ και δέος».
Κατά την άποψή του, ο Πούτιν, απειλώντας με «συνέπειες, που δεν έχει δει ποτέ καμία χώρα» στέλνει ένα σαφές πυρηνικό μήνυμα, αλλά εφιστά επίσης την προσοχή της Δύσης στο διάστημα ή την ανοιχτή θάλασσα.
Κατά τον Γκομάρ η καταστροφή το Νοέμβριο του 2021, από τη Ρωσία, με εκτόξευση πυραύλου, ενός από τους παλιούς δορυφόρους της σε τροχιά, ήταν για να δείξει, ότι έιναι πλέον έτοιμη για πόλεμο εντός ή σε έξω-ατμοσφαιρικό χώρο. «Ποιες θα ήταν οι συνέπειες της καταστροφής Χ αριθμού δορυφόρων, που θα μας έκαναν τυφλούς και κωφούς; Ποιες θα ήταν οι συνέπειες της καταστροφής, για παράδειγμα, του 20% των υποβρυχίων καλωδίων, από τα οποία περνούν τα δεδομένα; Δεν γνωρίζουμε», σημειώνει ο Γκομάρ.
Κατά την άποψη του, φαίνεται, ότι το Κρεμλίνο σχεδιάζει να συμπεριφερθεί στην Ουκρανία, όπως συμπεριφέρθηκε στρατιωτικά στην Τσετσενία ή τη Συρία και ονειρεύεται να αναπαράγει τον αμερικανικό τρόπο διεξαγωγής πολέμου, για να επιβάλει την «αλλαγή καθεστώτος» μπροστά στα μάτια της Δύσης,
Ο Γκομάρ κάνει επισης λόγο για επιτάχυνση της προσέγγισης Κίνας – Ρωσίας, καθώς η Ρωσία, μετά την εφαρμογή των δυτικών κυρώσεων έχει ολοένα πιο προφανή ανάγκη την Κίνα, ως οικονομική, χρηματοπιστωτική και τεχνολογική εναλλακτική και εκτιμά, ότι η νέα φάση αναμφίβολα προαναγγέλλει ανταγωνιστικούς γεωοικονομικούς συνασπισμούς, καθώς και μια παγκόσμια αναδιοργάνωση των θαλάσσιων, χρηματοοικονομικών ροών και δεδομένων.
Κατά την άποψή του, πρέπει να γίνει κατανοητή η πολυπλοκότητα της κατάστασης λόγω των αλληλεξαρτήσεων, καθώς, όπως τονίζει, την εποχή του Ψυχρού Πολέμου, οι οικονομίες του σοσιαλιστικού μπλοκ και των καπιταλιστικών χωρών είχαν μικρή σχέση ενώ σήμερα συνδέονται έντονα, πρώτα με την Κίνα αλλά και με τη Ρωσία, εξ ου και η σημασία του ελέγχου των θαλάσσιων συνόρων.
Στην ερώτηση, κατά πόσο μια επιτυχία του Πούτιν στην Ουκρανία θα ωθούσε την Κίνα να επιχειρήσει παρόμοια δράση στην Ταϊβάν ή τουλάχιστον να αυξήσει την πίεση, αναφέρει: «Για την Ταϊβάν, οι Κινέζοι λένε: “Μία χώρα, δύο συστήματα”. Για την Ουκρανία, ο Πούτιν διακηρύσσει: “Δύο χώρες, ένας λαός”. Στην ουσία αυτό σημαίνει το ίδιο πράγμα: ένταξη στο νόμο του ισχυρότερου. Όμως τα χρονοδιαγράμματα είναι διαφορετικά, λέει. Για το Πεκίνο, η επανένωση είναι απλώς θέμα υπομονής, ενώ για τον Πούτιν αυτή είναι μια ευκαιρία να εκμεταλλευτεί τη δυτική στρατηγική αταξία.
Ως προς το γιατί η Ουκρανία είναι τόσο σημαντική για τον Πούτιν αναφέρει: «Η ρωσική στρατηγική κουλτούρα, συμπεριλαμβανομένης της σοβιετικής εποχής, βασίζεται στην αρχή του στρατηγικού βάθους έναντι κάθε απειλής από τη Δύση. Σε αυτό προστίθεται, μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, ο φόβος να βρεθεί η Ρωσία περιορισμένη από εξωτερικές δυνάμεις, στα σύνορα του Μεγάλου Δουκάτου της Μοσχοβίας. Η ανασύσταση αυτού του προστατευτικού παγετώνα και η ανάκτηση της ιδιότητάς της ως δύναμης, συνεπάγεται την ανασύσταση της σλαβικής ενότητας – Μεγάλη Ρωσία, Μικρή Ρωσία (Ουκρανία) και Λευκή Ρωσία (Λευκορωσία) – που ήταν ο πυλώνας της τσαρικής αυτοκρατορίας όπως αλλωστε ήταν και στη σοβιετική εποχή.»
Τέλος, για το αν η εξουσία του Πόυτιν στη Ρωσία είναι απόλυτη, αναφέρει: «Δεν υπάρχει πλέον διαχωρισμός των εξουσιών στη Ρωσία, αλλά συγχώνευση εκτελεστικής, νομοθετικής και δικαστικής εξουσίας και επιπλέον, ο στρατός και η οικονομία βρίσκονται υπό προεδρικό έλεγχο. Η σκηνή της συνεδρίασης του Ρωσικού Συμβουλίου Ασφαλείας τη Δευτέρα 21 Φεβρουαρίου το έδειξε ωμά. Το μήνυμα του Πούτιν είναι απλό: Γράφω ρωσική ιστορία και είστε όλοι υπόχρεοι σε εμένα».