Όχι τυχαίως. Υπάρχει Τουρκικός σχεδιασμός διεκδικήσεως της Ελληνικής ΑΟΖ διεθνώς κι «επί του πεδίου» και αποστερήσεως της υφαλοκρηπίδος των νήσων του Αιγαίου, που δικαιούνται από το Διεθνές Δίκαιο της Θαλάσσης.
Το σχέδιο αυτό διευκολύνει η στάση της Ελλάδος που τάσσεται υπέρ της αναγνωρίσεως των «δικαιωμάτων της Τουρκίας» στο Αιγαίο ήδη από της εποχής Σημίτου αλλά και προσφάτως με την χλιαρά και τον εν πολλοίς κατευναστικό χειρισμό της κρίσεως Κάσου, από τον κ. Γεραπετρίτη, που έχει πολλά κοινά σημεία με την κρίση των Ιμίων το 1996.
Κι εδώ απεσύρθησαν οι ναυτικές δυνάμεις των δύο χωρών και ανεγνωρίσθη το παράτυπο Τουρκολυβικό σύμφωνο ότι παράγει ισχυρά αποτελέσματα. Δηλ. υπερισχύει της Ελληνοαιγυπτιακής διακηρύξεως της ΑΟΖ στο Καρπάθιο πέλαγος και στην θάλασσα της Λυκίας, όπου έχει αφεθεί ένα κενό «προς ρύθμιση» στο μέλλον.
Το μέλλον όμως είναι σήμερα. Τα κενά αυτά και η επιλογή της Ελληνικής κυβερνήσεως να μη διαταράξει την «γαλήνη» στις Ελληνοτουρκικές σχέσεις από την περυσινή Διακήρυξη Αθηνών, ανοίγουν σήμερα την όρεξη των πασάδων στην Άγκυρα, να επεκτείνουν την κυριαρχία τους στην νοτιοανατολική Μεσόγειο εις βάρος της Ελλάδος.
Στην πολιτική αυτή εντάσσεται η αποστολή ερευνητικού Τουρκικού σκάφους στην Θάλασσα Λυκίας, μέσα στην δυνητική Ελληνική ΑΟΖ του πολυνήσου Καστελλορίζου, όπως και του αντιστοίχου σκάφους «Ουρούτς Ρεΐς» - γνωστού από την καταπάτηση της Κυπριακής ΑΟΖ - στην Σομαλία μετά την συμφωνία που ανήγγειλε ο Τούρκος πρόεδρος Ταγήπ Ερντογάν.
Καθώς η Τουρκία εξαπλούται, η Ελλάς περιχαρακώνεται σε φρούδες ελπίδες ότι θα «τα βρεί με τους Τούρκους» όχι μόνο στη Κύπρο αλλά ακόμη και στο Αιγαίο.
Ελπίδα τόσο ανέφικτη για την Κύπρο όσο και για την ΑΟΖ του Αιγαίου. Εν τω μεταξύ, «των οικιών ημών εμπιπραμένων …ημείς άδωμεν άσματα», άσεμνα εν Παρισίοις, που θα έλεγε ο σύγχρονος Αίσωπος.