Οι εν εξελίξει τουρκικές πρωτοβουλίες έχουν ως εμφανή σκοπό την πρόκληση ανησυχίας στις κυβερνήσεις ισχυρών χωρών και στους δυνάμει χρηματοδοτικούς φορείς των δύο –τεράστιας σημασίας– έργων. Το τουρκικό σκεπτικό λέγει ότι ή θα πρέπει να εξασφαλιστούν η συναίνεση και η συμμετοχή της Άγκυρας σε κάθε ενεργειακό σχέδιο στην Ανατολική Μεσόγειο, ή θα υπάρξει νέα εστία έντασης στην ευρύτερη περιοχή.
Σε αυτό το πλαίσιο, ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης ορθώς μεν αποφάσισε να συναντηθεί με τον Τούρκο πρόεδρο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στις 13 Μαρτίου (γιατί οι δίαυλοι επικοινωνίας πρέπει να παραμένουν ανοιχτοί και να μη δίδεται εικόνα αδιαλλαξίας της Αθήνας σε τρίτες κυβερνήσεις), αλλά είναι βέβαιο ότι η ατζέντα επιβαρύνεται, για πολλοστή φορά, σε βάρος της ελληνικής πλευράς. Γιατί η συνάντηση των κυρίων Μητσοτάκη και Ερντογάν θα πραγματοποιηθεί υπό τις σκιές αφενός της αμφισβήτησης των EuroAsia και EuroAfrica, αφετέρου της νέας τουρκικής στρατηγικής για συσχέτιση της ελληνικής κυριαρχίας σε νησιά του Αιγαίου με τη στρατιωτικοποίηση και την αμυντική θωράκισή τους.
Όσο κι αν ακούγεται δυσάρεστο στους αυλοκόλακες του Μαξίμου, η σκληρή αλήθεια είναι ότι επί πρωθυπουργικής θητείας του Κυριάκου Μητσοτάκη η Ελλάδα έχει ήδη υποστεί τις σοβαρές ήττες του τουρκολιβυκού μνημονίου, του αυτοπεριορισμού της στα 6 ναυτικά μίλια (δήλωση Γεραπετρίτη), της ακύρωσης του EastMed και της διολίσθησης του Κυπριακού στη θεωρία των δύο κρατών. Πρόκειται για γεγονότα με μακροπρόθεσμες αρνητικές συνέπειες, ενώ οι αναμφισβήτητες ελληνικές επιτυχίες στις κρίσεις του Έβρου και του Oruc Reis ήταν σε τακτικό επίπεδο. Επί της ουσίας έχουν προσφέρει μόνον –πολύτιμο φυσικά– χρόνο προετοιμασίας μέχρι την επόμενη ελληνοτουρκική κρίση.
(η συνέχεια στο slpress.gr)