Γιατί πώς διαφορετικά μπορούμε να εξηγήσουμε τους άκρως ανεφάρμοστους - για να μην πούμε τελείως ουτοπικούς - στόχους που ανακοινώθηκαν για την απεξάρτηση της Ευρώπης από το Ρωσικό αέριο, καθ’ ότι αυτή θεωρείται η υπ’ αριθμόν πρώτη προτεραιότητα στην σημερινή αντιπαράθεση με την Ρωσία. Ξεχνώντας ότι η εισαγωγή Ρωσικού αερίου στην Ευρώπη ξεκίνησε επί Σοβιετικού καθεστώτος, ως μέρος της Ostpolitik, και υπήρξε σταδιακή κατά την διάρκεια των τελευταίων 50 και κάτι ετών. Απ’ την αρχή κοινή ήταν η αντίληψη και στα τα δύο αντισυμβαλλόμενα μέρη περί αλληλεξάρτησης, με αμοιβαία οικονομικά οφέλη, αφού η Ευρώπη θα αποκτούσε πρόσβαση σε ένα φθηνό και καθαρό καύσιμο ενώ η Σ. Ένωση ( η σημερινή Ρωσία) θα ωφελείτο οικονομικά από τα έσοδα σε συνάλλαγμα. Την εδραιωμένη αυτή σχέση αλληλεξάρτησης έρχεται τώρα να διαταράξει ο πόλεμος στην Ουκρανία και η απόφαση της Ευρώπης για απεξάρτηση και μάλιστα σε χρόνο dt.
Σύμφωνα με όσα ανακοινώθηκαν κατά την ανωτέρω ενημερωτική συνάντηση του Ευρωπαϊκού πρεζίντιουμ στο Σρασβούργο, ο απώτερος στόχος της νέας ευρωπαϊκής ενεργειακής πολιτικής είναι η πλήρης απεξάρτηση από Ρωσικές εισαγωγές ενέργειας, δηλ. πετρελαίου και φυσικού αερίου, μέχρι το 2030. Με άμεση προτεραιότητα την απεξάρτηση από τις εισαγωγές φυσικού αερίου, όπου, σύμφωνα με τα λεγόμενα του Εκτελεστικού Αντιπροέδρου της Επιτροπής και υπευθύνου για το Green Deal, Ολλανδού κ. Frans Timmermans, θα πρέπει « μέχρι το τέλος του 2022 να έχουμε αντικαταστήσει 100 δισεκ.κυβ.μέτρα (bcma) Ρωσικού αερίου από άλλες πηγές και με εναλλακτικά καύσιμα. Δηλαδή, θα πρέπει να αντικαταστήσουμε τα 2/3 των εισαγωγών αερίου από την Ρωσία μέχρι το τέλος τους έτους».
Εξειδικεύοντας τους ανωτέρω στόχους ο κ.Timmermans είπε ότι 60 bcma θα προέλθουν από υγροποιημένο φ. αέριο (LNG), 18 bcma από βιομεθάνιο και 22 bcma από πράσινο υδρογόνο. Ουσιαστικά μιλάμε περί διπλασιασμού των εισαγωγών ακριβού LNG (με μεγάλο μέρος να προέρχεται από τις ΗΠΑ) και εξαπλασιασμού των ποσοτήτων που παράγονται σήμερα από βιομεθάνιο και πράσινο υδρογόνο. Στόχοι τελείως ανέφικτοι καθ’ ότι, πρώτον δεν υπάρχουν διαθέσιμες οι αναγκαίες επιπλέον ποσότητες LNG σε παγκόσμιο επίπεδο, και δεύτερον, δεν υπάρχουν οι αναγκαίες προς τούτο υποδομές στην Ευρώπη και ούτε μπορούν να δημιουργηθούν μέσα σε διάστημα 9 μηνών ή έστω και 3 ετών. Κάτι που το επιβεβαιώνουν πεπειραμένοι παράγοντες της ευρωπαϊκής ενεργειακής βιομηχανίας.
Εάν λάβουμε τοις μετρητοίς τους ανωτέρω υψιπετείς στόχους, προκύπτει αβίαστα το συμπέρασμα ότι η επιδιωκόμενη απεξάρτηση δεν μπορεί να γίνει τόσο εύκολα και αναίμακτα και χωρίς τεράστιο, και ανυπολόγιστο, μέχρι στιγμής,τίμημα. Με τον άγρια φορολογούμενο Ευρωπαίο πολίτη να καλείται για μια ακόμα φορά να πληρώσει το μάρμαρο! Ένα δυσβάστακτο οικονομικό τίμημα που είναι αποτέλεσμα πρόχειρων στρατηγικών που επινοούνται κυριολεκτικά στο πόδι χωρίς να λαμβάνουν καθόλου υπ’ όψη τις δυνατότητες και αδυναμίες του παγκόσμιου ενεργειακού συστήματος και το ιδιαίτερα υψηλό κόστος.
Τέλος, ανατρέχοντας σε ιστορικά και γεωλογικά στοιχεία θα πρέπει να σημειώσουμε ότι η ενεργειακή σχέση Ευρώπης- Ρωσίας είναι τόσο ισχυρή όσο και ένας καθολικός γάμος. Από την μια πλευρά η Ρωσία διαθέτει τεράστιο ενεργειακό πλούτο που η Ευρώπη δεν έχει, και αρνείται να αναπτύξει υπό την επήρεια των εμμονικών πράσινων πολιτικών της, και από την άλλη η Ευρώπη γεωγραφικά και οικονομικά αποτελεί τμήμα της ευρασιατικής ηπείρου διαθέτοντας την απαραίτητη καταναλωτική πληθυσμιακή μάζα για την διοχέτευση της υπερβάλλουσας Ρωσικής ενέργειας. Η επιχειρούμενη σήμερα ενεργειακή αποσύνδεση της Ευρώπης, στο πνεύμα των ευρωπαϊκών κυρώσεων κατά της Ρωσίας, στερείται οικονομικής λογικής διότι οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε υπερτριπλασιασμό του μέσου ενεργειακού κόστους με τεράστιες αρνητικές επιπτώσεις στην οικονομία και στην τσέπη του καταναλωτή. Θα το αντέξει άραγε;