Ως γνωστό η τρέχουσα ενεργειακή πολιτική της ΕΕ προβάλλει την άνευ όρων
προτεραιοποίηση των ΑΠΕ και του υδρογόνου έναντι οιασδήποτε άλλης μορφής ενέργειας, βάσει των προβλέψεων του Green Deal, το οποίο βασίζεται στην θεώρηση ότι « το παλιό μοντέλο ανάπτυξης που βασίζεται στα ορυκτά καύσιμα και τη ρύπανση είναι ξεπερασμένο και δεν συμβαδίζει με τις ανάγκες του πλανήτη μας». Οι ανάγκες αυτές, σύμφωνα με το τρέχον αφήγημα, επιβάλλουν την στόχευση για μηδενισμό των εκπομπών του θερμοκηπίου μέχρι το 2050 - το γνωστό NetZero50 - γιατί διαφορετικά θα επέλθει η «απόλυτη καταστροφή»του πλανήτη. Και προς αυτή την κατεύθυνση η ΕΕ πρωτοστατεί και πρωτοτυπεί αφού το ευρωπαϊκό μπλόκ - αν και έχει τις χαμηλότερες εκπομπές παγκοσμίως ( 11% του συνόλου) - δείχνει ανεξήγητη σπουδή να καταστεί η « πρώτη ανθρακική καθαρή (carbon free) ήπειρος του κόσμου» And so what? ( και λοιπόν τι θα γίνει;) όπως συνηθίζουν να λένε οι Αγγλοσάξωνες σε τέτοιες περιπτώσεις.
Με την πράσινη ανάπτυξη να αποτελεί σήμερα τον κυρίαρχο ενεργειακό άξονα, η γεωενεργειακή στρατηγική της ΕΕ έχει θέσει εκτός κάδρου το πετρέλαιο, και σε δεύτερο επίπεδο το φυσικό αέριο, παρά το γεγονός ότι το τελευταίο είναι γενικά αποδεκτό ως το κατεξοχήν καύσιμο μετάβασης. Είναι δε τόσο μεγάλη η σπουδή της Κομισιόν να απαλλαγεί από τους υδρογονάνθρακες -που όμως καλύπτουν το 60% των συνολικών ενεργειακών αναγκών της ΕΕ ( και αν προσθέσουμε τον άνθρακα η χρήση ορυκτών καυσίμων φθάνει το 78%) - που έχει απαγορεύσει στις ευρωπαϊκές τράπεζες να χρηματοδοτούν όποιο έργο σχετίζεται με Oil & Gas, λες και εάν απαγορευτούν οι έρευνες, οι γεωτρήσεις και η κατασκευή αγωγών και αποθηκευτικών χωρών, ο κόσμος θα σταματήσει αίφνης να καταναλώνει πετρέλαιο και φ. αέριο. Και αυτή η παράλογη επιμονή για εγκατάλειψη των υδρογονανθράκων παρά το γεγονός ότι η ΕΕ δεν έχει ακόμα έτοιμες λύσεις για αντικατάσταση τους στην κλίμακα που χρειάζεται.
Θα πρέπει επιπλέον να σημειωθεί ότι το νέο «πράσινο» μοντέλο δεν λαμβάνει καθόλου υπ’ όψη τους σοβαρούς περιορισμούς των ΑΠΕ στην εξασφάλιση συνεχούς παροχής ενέργειας (με την δημιουργία και ένταξη στο δίκτυο δόκιμων συστημάτων αποθήκευσης που είναι ακόμα στα σπάργανα ) και την μικρή, και ενοχλητική για ορισμένους, λεπτομέρεια της ενεργειακής ασφάλειας, η σημασία της οποίας μόλις τώρα έχει αρχίσει, επιτέλους, να γίνεται αντιληπτή. Η απότομη και ιδιαίτερα υψηλή άνοδος των τιμών φυσικού αερίου και ηλεκτρισμού τους τελευταίους μήνες όσο και οι αψυχολόγητες κυρώσεις κατά της Ρωσίας- αφού δεν προείδαν τον πολύ αρνητικό αντίκτυπο στην ευρωπαϊκή οικονομία- έκαναν ορισμένους να συνειδητοποιήσουν το πόσο ευάλωτη σε ενεργειακούς εκβιασμούς είναι τελικά η Ευρώπη, αφού δεν διαθέτει σε επάρκεια δικούς της συμβατικούς ενεργειακούς πόρους.
Εκ των υστέρων και τρέχοντας κυριολεκτικά να προλάβει τις εξελίξεις, η ίδια η Ε Επιτροπή έσπευσε χωρίς ιδιαίτερη προπαρασκευή να ανακοινώσει ένα μεγαλεπήβολο (και μάλλον ανεφάρμοστο) σχέδιο ενεργειακής απεξάρτησης από την Ρωσία (εδώ), όπου βασικός άξονας είναι η αύξηση της χρήσης LNG (που, όμως, βάσει της τρέχουσας πολιτικής απαγορεύεται στην Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων- ΕΙΒ να χρηματοδοτεί) και η αύξηση της εγχώριας παραγωγής υδρογόνου και βιομεθανίου. Με την κυβέρνηση Τζό Μπάιντεν να προσυπογράφει την στροφή αυτή υποσχόμενη να καλύψει ένα μέρος των νέων αναγκών LNG που θα δημιουργηθούν, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή πανηγυρίζει ότι λύνει εν μέρει το ενεργειακό της πρόβλημα.
Πλην όμως, οι Βρυξέλλες απέχουν παρασάγγας από το να αντιληφθούν την αναγκαιότητα για αύξηση της εγχώριας παραγωγής πετρελαίου και φυσικού αερίου (σε αντίθεση με την Μ. Βρεττανία, όπου ο πρωθυπουργός Boris Johnson ανακοίνωσε ισχυρά φορολογικά κίνητρα προκειμένου να αυξηθεί η παραγωγή πετρελαίου από την Βόρειο Θάλασσα), διαιωνίζοντας μια πολιτική ενεργειακής εξάρτησης από εισαγωγές. Ωστόσο, οι διεθνείς συνθήκες παραγωγής και εμπορίου πρώτων υλών αλλάζουν τάχιστα, και θα αλλάξουν περαιτέρω, καθώς ξεθωριάζει η μεγάλη εικόνα της παγκοσμιοποίησης. Με την ΕΕ να παραμένει εγκλωβισμένη στο «πράσινο» όραμα της αρνούμενη να κάνει την απαιτούμενη καθολική στροφή των 180 μοιρών προκειμένου να αυξήσει την ενεργειακή της αυτάρκεια, αξιοποιώντας όλες ανεξαιρέτως τις υπάρχουσες πηγές ενέργειας, συμβατικές και μη, κινδυνεύει αργά η γρήγορα να βρεθεί έκθετη σε νέες πιέσεις και εκβιασμούς από παραγωγούς κράτη. Ίσως ένας δεύτερος πόλεμος με την συμμετοχή ορισμένων εκτός συνόρων προμηθευτών της να την έπειθαν…