Και δεν εννοούμε μόνο τις ΑΠΕ οι οποίες έχουν προωθηθεί πέρα από κάθε λογική με κάθε είδους επιδοτήσεις. Μιλάμε για την ανάπτυξη των εγχώριων υδρογονανθράκων όπου έχουν εντοπισθεί συγκεκριμένοι στόχοι στην Δυτική Ελλάδα και νότια της Κρήτης, ενώ στο Κατάκολο υπάρχει έτοιμο προς εκμετάλλευση παραγωγικό κοίτασμα που αναμένει αδειοδότηση εδώ και 2 χρόνια... Την στιγμή που όλη η Ευρώπη αγωνιά για την εξασφάλιση φυσικού αερίου είναι αδιανόητο η κυβέρνηση να εξακολουθεί να σφυρίζει αδιάφορα. Το ίδιο ισχύει και για τους λιγνίτες όπου η εκμετάλλευση τους πρέπει να συνεχισθεί για αρκετά χρόνια ακόμα με τη ΔΕΗ να αναλαμβάνει τον εκσυγχρονισμό των μονάδων παραγωγής (retooling) και την εισαγωγή συστημάτων CCUS για την κατακράτηση και ενταφιασμό του CO2.
Και τι κάνει η κυβέρνηση για το άλλο μεγάλο θέμα που αφορά τον επισιτισμό; Θα περιμέναμε να έχει ήδη εξαγγελθεί μια πολιτική κινήτρων ώστε να γίνει στροφή στον πρωτογενή τομέα. Να καλλιεργηθούν όλες οι ανεκμετάλλευτες εκτάσεις τις χώρας. Με ήδη άμεσου ανάγκης, δηλαδή σιτάρι και καλαμπόκι. Ήδη γνωρίζουμε ότι η Αυστραλία οργανώνεται ώστε να καταστεί ο σιτοβολών που θα καλύψει την ηυξημένη ζήτηση που διαμορφώνεται. Η Ελλάς που ευρίσκεται εντός της Ευρώπης δεν θα μπορούσε να διεκδικήσει ένα μερίδιο από τις νέες αγορές; Και ας μην μας πει κανείς για κοινές αγροτικές πολιτικές και πράσινη ανάπτυξη. Αυτά είναι για εποχές παχειών αγελάδων. Σήμερα οι συνθήκες είναι κρίσιμες. Αν επιμένει κανείς στα στερεότυπα που διεμορφώθησαν (και απέτυχαν) κατά τις δεκαετίες της αφθονίας, καταφανώς είναι εκτός πραγματικότητος.