Όσοι πιστεύουν ότι στην Ελλάδα υπάρχει και λειτουργεί δημοκρατία, πλανώνται πλάνην οικτράν. Και, βεβαίως, είναι ανιστόρητοι. Γι αυτό, καλό θα ήταν, ημέρες που είναι, να κάνουμε κάποιες χρήσιμες υπενθυμίσεις.
Μία μεγάλη αρχή της δημοκρατίας είναι αυτή της πλειοψηφίας. Από την αρχαία Ελλάδα είχε τεθεί το θέμα της διακυβερνήσεως των κοινωνιών από τους ίδιους τους πολίτες τους και όχι από μία αυθαίρετη αρχή –μοναρχία, τυραννία, δεσποτεία κλπ. Συνεπώς, στην εξελιχθείσα έκτοτε δημοκρατική λογική, η γνώμη των πολλών έπρεπε να υπερισχύει, ταυτοχρόνως δε να προστατεύονται και τα δικαιώματα της μειοψηφίας.
Πάνω σε αυτές τις αρχές οικοδομήθηκαν οι σύγχρονες δημοκρατίες, όχι χωρίς μεγάλες περιπέτειες. Έτσι, στην διάρκεια του 20ου αιώνος, η Ευρώπη γνώρισε βίαιες δημοκρατικές αποκλίσεις, όπως ο κομμουνισμός, ο φασισμός, ο ναζισμός, ο φρανκισμός, ο σαλαζαρισμός και η ελληνική δικτατορία. Σήμερα, όλοι οι αυτοί οι –ισμοί έχουν ηττηθεί κατά κράτος και η Ευρώπη, με κάποιες εξαιρέσεις, είναι δημοκρατική, η πιο προηγμένη κοινωνικώς περιοχή στον κόσμο και, για την ώρα, πολύ ισχυρή οικονομικώς.
Ωστόσο, με εξαίρεση τη Βόρεια Ευρώπη –και ιδιαίτερα τη Σκανδιναβία- η μεγάλη πλειονότητα των άλλων Ευρωπαίων πολιτών, όπως προκύπτει από δημοσκοπήσεις, πιστεύει ότι η δημοκρατία αντιμετωπίζει μία σοβαρή ηθική κρίση. Κατατρώγεται από την διαφθορά, την γραφειοκρατία και την αδυναμία της να αντισταθεί σθεναρά στους εχθρούς της.
Στην Ελλάδα, η κατάσταση είναι ακόμα χειρότερη. Η δημοκρατία έχει ουσιαστικά καταργηθεί. Στην χώρα μας, από την μία πλευρά, κυριαρχεί η κομματοκρατία και, από την άλλη, ο δημόσιος βίος διαφθείρεται από τον τηλεοπτικό ολοκληρωτισμό –ήτοι την τηλεκρατία. Υπό αυτούς τους όρους, ο κοινοβουλευτισμός υφίσταται ισχυρή φθορά και οι πολίτες βαθμιαία θα πιστεύουν όλο και λιγότερο σε αυτόν. Συνεπώς, θα ψηφίζουν εξ ανάγκης, οι δε πολιτικές τους επιλογές θα είναι ανορθόλογες.
Στο πλαίσιο αυτό, η πολιτική ζωή της χώρας απειλείται από τους νέους μελανοχίτωνες (ομάδες κρούσεως της μουσσολινικής Ιταλίας), οι οποίοι είναι οι κρατικοδίαιτοι και ανεπάγγελτοι συνδικαλιστές. Διορισμένοι σε κρατικές επιχειρήσεις από τα κόμματα, κάνουν σήμερα, κατά τρόπον ολοκληρωτικό, επίδειξη δυνάμεως και ζητούν ουσιαστικά να μοιραστούν –εις βάρος του λαού– την εξουσία με αυτούς που τους τοποθέτησαν στις θέσεις (μη εργασίας) όπου ευρίσκονται.
Έτσι, εισβάλλουν όπου θέλουν, πτύουν το Σύνταγμα, εξευτελίζουν τον συνδικαλισμό και το δικαίωμα της απεργίας, ομηροποιούν τους πολίτες-καταναλωτές οι οποίοι τους πληρώνουν, αντλούν απίστευτα προνόμια εις βάρος της κοινωνίας των πολιτών, ποδοπατούν το δημόσιο συμφέρον και αύριο, γιατί όχι, θα εισβάλουν και στο Κοινοβούλιο.
Έτσι, εγκαθιστούν στην Ελλάδα έναν νέο τύπο απεχθούς και βάναυσου ολοκληρωτισμού, που είναι αυτός της πλήρους και βίαιης καταπατήσεως των δικαιωμάτων των χρηστών.
Σε πολλές ευνομούμενες ευρωπαϊκές χώρες –στις οποίες οι έννοιες της δημοκρατίας και του δημοσίου συμφέροντος δεν είναι μόνον αρλουμπολογίες τηλεπαραθυρόβιων– όλο και περισσότερο γίνεται λόγος για τον εκδημοκρατισμό της καθημερινότητος. Σύμφωνα με αυτή την άγνωστη εν Ελλάδι ιδέα, οι χρήστες δημοσίων υπηρεσιών έχουν δικαιώματα τα οποία χρήζουν προστασίας και, υπό μίαν έννοια, αποτελούν μία νέα μορφή κοινωνικής προστασίας. Επειδή οι δημόσιες υπηρεσίες δεν υπάγονται σε κανέναν ανταγωνισμό, άρα είναι απαλλαγμένες δικαιωμάτων επιλογής, αυτή η έλλειψη –δηλαδή η μη επιλογή– πλήττει τους πτωχότερους, άρα είναι μία κατάσταση κοινωνικής διακρίσεως.
Παραλλήλως, τα δικαιώματα των χρηστών συνιστούν έκφραση κοινωνικής αλληλεγγύης και, ως εκ τούτου, πρέπει να προστατεύονται.
Αυτό σημαίνει, πρωτίστως, ότι οι δημόσιες υπηρεσίες και επιχειρήσεις, ως εκ της αποστολής τους και της ιδιότητός τους, πρέπει να έχουν πρώτο και κύριο μέλημά τους την προστασία του πολίτη-χρήστη των υπηρεσιών τους, και όχι τα δικά τους συντεχνιακά συμφέροντα.
Στην Ελλάδα, η προστασία αυτή παραβιάζεται καθημερινώς και κατά κόρον, και καμμία αρχή –της κυβερνήσεως συμπεριλαμβανομένης– δεν ενδιαφέρεται για τις παραβιάσεις αυτές. Έτσι, η ελληνική κοινωνία, παθητικά για την ώρα, αφυπνίζεται συστηματικά από τους τηλεκράτες –αλλά κάθε κατάχρηση έχει τα όριά της.
Όταν, λοιπόν, έλθει η ώρα να αντιδράσουν οι πολίτες, η σύγκρουσή τους με τους νέους φορείς του ολοκληρωτισμού και της καταδυναστεύσεως θα σημάνει κατάλυση της κοινωνικής συνοχής. Τα ποτήρια ξεχειλίζουν –και αυτό είναι κάτι που θα πρέπει να γνωρίζουν οι νέοι δεσπότες μας.
Με βάση τις παραπάνω συνθήκες πώς θα έβλεπαν οι πρωταγωνιστές του σημερινού κοινωνικού χάους το ενδεχόμενο να κηρύξη απεργία και το καταναλωτικό κοινό; Με άλλα λόγια, ουδείς Ελλην να πληρώνει λογαριασμούς της ΔΕΗ.
Ουδείς Ελλην να κάνει φορολογικές δηλώσεις, λόγω απεργίας. Θα μας πουν ορισμένοι ότι έτσι προτείνεται ρήξις. Μα αυτό δεν το επιδιώκουν ήδη όσοι παραβιάζουν τα δικαιώματα των πολιτών;
(Από την εφημερίδα ΕΣΤΙΑ, 21/03/2008)