Δύο μεγάλοι στην εποχή τους οικονομολόγοι, ο Ζαν-Μπατίστ Σαίη, στις αρχές του 19ου αιώνος, και ο Γιόζεφ Σουμπέτερ, στα μέσα του 20ου, τόνιζαν με έμφαση ότι το επιχειρηματικό πνεύμα και η συναφής με αυτό ικανότητα του επιχειρείν αποτελούν τις κινητήριες δυνάμεις για την ανάπτυξη και την πρόοδο των κοινωνιών.
Πιο πρόσφατα, οικονομολόγοι όπως ο Λ. Μενέττι (1999), ο Γκάρυ Μπέκερ (1996) και ο Ίσραελ Κέρζνερ (1992), υποστήριζαν ότι οι επιχειρηματίες είναι οι καταλύτες της οικονομικής αναπτύξεως, διότι, από την μια μεριά, αναζητούν συνεχώς νέα κέντρα κερδοφορίας και, από την άλλη, μέσα από εξωτερικές δικτυώσεις, προωθούν νέες ιδέες και νέους παράγοντες προόδου των αγορών.
Δεκάδες έρευνες οι οποίες έγιναν στις ΗΠΑ, στην Γαλλία και σε άλλες αναπτυγμένες χώρες καταλήγουν, με κάποιες διαφοροποιήσεις, στο συμπέρασμα ότι οι πολιτικές που προωθούν την ιδιωτική πρωτοβουλία είναι ο ακρογωνιαίος λίθος των αναπτυξιακών πολιτικών. Εξάλλου, το συμπέρασμα αυτό έχει υιοθετήσει, από το 2000 στην Λισσαβώνα, και η Ευρωπαϊκή Ένωσις –η οποία τότε διατύπωνε και την φιλοδοξία να καταστεί μέχρι το 2010 η πιο ανταγωνιστική οικονομία του κόσμου.
Είναι λοιπόν σαφές ότι η ιδιωτική οικονομική δραστηριότητα αντιπροσωπεύει υψηλό ποσοστό του Ακαθαρίστου Εγχωρίου Προϊόντος και, με εξαίρεση την Ελλάδα, φθάνει το 42% στην ζώνη του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Αναπτύξεως (ΟΟΣΑ).
Με βάση τα ανωτέρω δεδομένα, στην Ελλάδα της φαιοκόκκινης κουλτούρας η ιδιωτική επιχείρησις πρέπει με κάθε μέσον να εξοντωθεί. Βάσει δε της μαρξιστικής αντιλήψεως και της λενινιστικής πρακτικής, η εξόντωσις πρέπει να ξεκινήσει συστηματικά και σχολαστικά από την φαιά ουσία, δηλαδή από το πνεύμα. Με άλλα λόγια, για να εξοντωθεί η ιδιωτική επιχείρηση, προέχει να διασυρθεί, να καταρρακωθεί και να διαλυθεί το πνεύμα το οποίο εμπνέει την λειτουργία της. Πρόκειται για την μαρξιστική θεωρία της υπερδομής, που στις καπιταλιστικές κοινωνίες πρέπει να καταστραφεί –ώστε να ανοίξει ο δρόμος και για την γενικότερη καταστροφή του συστήματος.
Ύπατος σκοπός των εχθρών των ανοικτών κοινωνιών δεν είναι η ευημερία, αλλά η πνευματική και υλική δυστυχία. Διότι, μόνον υπό αυτές τις συνθήκες επιβιώνουν οι δεσμοφύλακες του πνεύματος και οι αρπακτικές συντεχνίες. Για τους μαρξιστές και τους συνοδοιπόρους τους της άκρας δεξιάς, η οικονομική καταστροφή αποτελεί στάδιο αναγκαστικής διαλεκτικής πορείας. Αν το στάδιο αυτό δεν επέρχεται μόνο, οι φαιοκόκκινοι σύμμαχοι έχουν ιερό καθήκον να το προκαλέσουν. Πώς, όμως;
Ξεκινώντας από την πνευματική αποδόμηση. Με «μπροστάρηδες» νάρκισσους τηλεοπτικούς «αστέρες», η ελληνική ιδιωτική επιχείρηση βάλλεται συστηματικά και –άκρον άωτον του σαδομαζοχισμού– χρηματοδοτεί η ίδια τις εναντίον της βολές. Το τί λέγεται και προβάλλεται σε δήθεν «αποδεικτικές» εκπομπές και σε δελτία ειδήσεων ορισμένων ιδιωτικών σταθμών –οι οποίοι, ειρήσθω εν παρόδω, ανήκουν σε δισεκατομμυριούχους επιχειρηματίες(;)– είναι υπεράνω πάσης φαντασίας.
Ωστόσο, πέρα από την ιδιωτική κατά κύριο λόγο τηλεόραση –η οποία προσφάτως προβάλλει και ως «κατόρθωμα» των δήθεν συνδικαλιστών των λιμανιών την μαφιόζικου τύπου απεργία τους– η διάβρωσις του επιχειρηματικού πνεύματος έχει προσλάβει δραματικές διαστάσεις και στα σχολεία. Σε αυτά, πέρα από την οργάνωση της αμάθειας και της εξοντώσεως του κριτικού πνεύματος, εξορκίζεται και ποδοπατείται η έννοια του επιχειρείν με τρόπον ύπουλο και πνευματικά αποκρουστικό. Συλλήβδην οι επιχειρηματίες θεωρούνται κακοποιοί, ενώ ως κοινωνικά είδωλα αναδεικνύονται οι Ρωχάμηδες και άλλα αποβράσματα, τα οποία έφθασαν στο έγκλημα διότι δήθεν τα ώθησε προς τα εκεί η «κακούργα νεοφιλελεύθερη κοινωνία».
Με την τακτική αυτή επιδιώκεται οι νέοι να αισθάνονται ένοχοι μπροστά στο επιχειρείν και να θεωρούν το κέρδος –το οποίο είναι παράγων ευημερίας– ως ύψιστο κακό. Γνωρίσαμε τον τελευταίο καιρό παιδιά 10-12 ετών τα οποία ντρέπονται να πουν ότι οι γονείς τους είναι επιχειρηματίες, ενώ τα ίδια βρίσκονται σε κατάσταση ψυχολογικής καταπίεσης, ακριβώς επειδή ζουν σε σπίτι γονιών επιχειρηματιών. Από το σημείο αυτό και μετά, ο δρόμος προς τους τεχνητούς παραδείσους είναι ανοικτός…
Εχθρικός προς το επιχειρείν, με κάποιες εξαιρέσεις, είναι και ο χώρος του βιβλίου. Αμέτρητες είναι στην χώρα μας οι εκδόσεις που βάλλουν κατά της αγοράς και της ιδιωτικής οικονομίας. Στοχαστές όπως ο Σαίη, ο Σουμπέτερ, ο Αρόν, ο Πόππερ και άλλοι έχουν πεταχθεί στο καλάθι των αχρήστων.
Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, το οποίο ενισχύεται και από το μίσος της κρατικής γραφειοκρατίας κατά της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, το επιχειρείν στην χώρα μας πνέει τα λοίσθια. Και μόνον κάποιες προσπάθειες φωτισμένων επιχειρηματιών θα μπορούσαν, ίσως, να σώσουν την ύστατη ώρα ό,τι μπορεί να σωθεί.
(Από την εφημερίδα ΕΣΤΙΑ, 28/03/2008)