Τα ίδια έκανε το Βερολίνο και στην περίπτωση του άνθρακα, όπου ενώ ξιφουλκούσε σε βάρος της χρήσης του πανευρωπαϊκά και προωθούσε την την πανάκριβη πράσινη ατζέντα του, διατηρούσε για τον εαυτό του το δικαίωμα να καίει άνθρακα για μερικές ακόμη δεκαετίες. Όταν όμως για τις κυβερνήσεις μιλούν τα γεγονότα και τα νούμερα, και για τον απλό κοσμάκη η τσέπη του, αυτά τα αφηγήματα βρίσκουν απότομο τέλος. Σήμερα, η Ευρώπη αντιμετωπίζει μια οικονομικά φονική καταιγίδα, με αιχμή του δόρατος την ενέργεια.
Η ενεργειακή ασφάλεια αποτελεί το μείζον, ιδίως όταν αναφερόμαστε στο φυσικό αέριο που αντιπροσωπεύει το περίπου 25% της παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, αλλά και χρησιμοποιείται ευρέως και για θέρμανση. Η Ευρώπη μπλέχτηκε στα γρανάζια μια πολυδιάστατης κρίσης της οποίας τα αίτια ξεκινούν από τη σπουδή της να αποεπενδύσει σε υποδομές αερίου και την αβελτηρία της να εφαρμόσει πολυδιάστατη πολιτική ασφάλειας του εφοδιασμού, με αποτέλεσμα να τρέχει σήμερα και να μην φτάνει.
Κάπου πήρε το μάτι μας μια άποψη που αναφέρει ότι η προσφορά ενέργειας δεν μειώνεται επειδή τα αποθέματα εξαντλούνται, αλλά επειδή οι οικονομίες στερούνται της δυνατότητας να προμηθεύονται αγαθά και υπηρεσίες που παράγονται με ενεργειακά προϊόντα και χρησιμοποιούν ενεργειακά προϊόντα στη λειτουργία τους.
Επομένως, σύμφωνα με αυτή τη θεώρηση, πρόκειται για ένα αμιγώς πρόβλημα τιμών. Δηλαδή, οι τιμές δεν μπορούν να είναι ταυτόχρονα αρκετά υψηλές ώστε οι παραγωγοί υδρογονανθράκων να αυξήσουν την παραγωγή, ούτε μπορεί να παραμείνουν αρκετά χαμηλές ώστε οι καταναλωτές να μπορούν να αγοράζουν αγαθά και υπηρεσίες, όπως είχαν μάθει στο πρόσφατο παρελθόν να κάνουν! Όπως είναι επόμενο, οι κυβερνήσεις ενοχλούνται όταν επικρατούν αυτές οι συνθήκες, καθώς οι υψηλότερες τιμές στην ενέργεια σημαίνουν ακριβότερα αγαθά και υπηρεσίες και κυρίως, δημιουργούν δυσαρεστημένους πολίτες που δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στον πληθωρισμό. Από την άλλη, λιγότερη χρήση ενέργειας σημαίνει ότι το παγκόσμιο σύστημα θα αρχίσει να φθίνει.
Και ερχόμαστε στις ευθύνες της πολιτικής ηγεσίας και όχι κατ’ ανάγκη μόνο της ελληνικής. Κανένας πολιτικός δεν έχει τη διάθεση να μας αποκαλύψει την πραγματική ιστορία πίσω από την εξάντληση των ορυκτών καυσίμων. Και η αλήθεια είναι, πως στις προσεχείς δεκαετίες, πετρέλαιο, φυσικό αέριο και άνθρακας θα αποτελέσουν παρελθόν, επειδή τα κόστη εξόρυξης θα σκαρφαλώσουν σε επίπεδα όπου οι τιμές πώλησης των τροφίμων και των ειδών πρώτης ανάγκης να πρέπει να γίνουν εξίσου αφόρητα υψηλές για να μπορέσει να λειτουργήσει το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα, συνολικά. Αντί για αλήθειες, επιλέγουν μια τακτική που μοιάζει εύλογη υπό τις περιστάσεις: δίνουν την ψευδαίσθηση ότι είναι υπεύθυνοι και πως όλα τα προβλήματα βαίνουν προς επίλυσή τους. Το να εκστομίσει κανείς αλήθειες, αυτή την ώρα, θα σήμαινε πανικός και ταχύτερη μετάβαση, όχι στην πράσινη ενέργεια, αλλά στην καταστροφή!
Άλλωστε, μη το ξεχνάμε, πολιτικοί είναι και οι πολιτικοί θέλουν μόνο να επανεκλεγούν, οι πολίτες να πιστεύουν ότι όλα πάνε ρολόι και οι επιχειρήσεις να βγάζουν κέρδη χωρίς πολλά δυσάρεστα προβλήματα στο κεφάλι τους.
Απομένουν οι εξαιρέσεις. Αλλά οι εξαιρέσεις δεν είναι ο κανόνας…