Τα νέα δεν είναι καλά για την Ευρώπη και οι τελευταίες πολιτικές εξελίξεις στην Ιταλία, την Μεγάλη Βρεταννία και την Ουγγαρία τα κάνουν ακόμα πιο θολά.
Στην Ιταλία, η εκλογική επικράτηση του κ. Σίλβιο Μπερλουσκόνι σε εθνικό επίπεδο και του κ. Τζιάννι Αλιμάνο στην Ρώμη, δεν είναι χωρίς σημασία για την Ευρώπη. Το ίδιο ισχύει και στην Μεγάλη Βρεταννία, όπου ο καταποντισμός των Εργατικών στις πρόσφατες δημοτικές εκλογές και η νίκη του κ. Μπ. Τζόνσον στο Λονδίνο θα ενισχύσουν, μεσοπρόθεσμα, τον βρεταννικό ευρωσκεπτικισμό και σίγουρα θα έχουν επιπτώσεις και στα ευρωπαϊκά πράγματα. Στην Ουγγαρία, η φιλοευρωπαϊκή κυβέρνηση του σοσιαλιστή πρωθυπουργού κ. Φερεντς Γκουΐσκανυ έχασε την κοινοβουλευτική της πλειοψηφία, μετά την αποχώρηση των Φιλελευθέρων, η δε επιβίωσή της εξαρτάται πλέον από τους συντηρητικούς ευρωσκεπτικιστές του κόμματος «Φιντέτ» του κ. Βικτ. Ορμπάν. Ταυτοχρόνως, άνοδο στην πολιτική σκηνή παρουσιάζει και η ακροδεξιά παράταξη «Μαγυάρικη Φρουρά», η οποία έχει σαφέστατο αντιευρωπαϊκό προσανατολισμό.
Όμως, πέρα από τις προαναφερθείσες πολιτικές εξελίξεις, προβληματισμούς προκαλεί και η στάση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας απέναντι στην διεθνή νομισματική και χρηματοπιστωτική κρίση. Η διοίκησή της, υπό τον κ. Ζαν-Κλωντ Τρισέ, κατηγορείται από πολλές πλευρές για ακαμψία η οποία τροφοδοτεί την έναντι του δολλαρίου ανατίμηση του ευρώ και άρα πλήττει την ανταγωνιστικότητα της ευρωπαϊκής οικονομίας.
Σοβαρή σύγχυση επικρατεί, επίσης, και στην ενεργειακή πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενώσεως (ΕΕ), κατά κύριο δε λόγο στις σχέσεις της με την Ρωσία, η οποία κυριολεκτικώς απολαμβάνει τις ευρωπαϊκές διαφορές. Διαφορές τις οποίες υπογράμμισε ο ίδιος ο κ. Σίλβιο Μπερλουσκόνι, υποδεχόμενος προσφάτως στην Ρώμη τον Ρώσο πρόεδρο κ. Βλαδίμηρο Πούτιν. Φημολογείται δε ότι η απόφαση του νέου Ιταλού πρωθυπουργού να μην επιτρέψει την εξαγορά της Αλιτάλια, δεν είναι άμοιρη των στενών σχέσεών του με την Ρωσία και λέγεται ότι, τελικώς, η ρωσική πλευρά θα χρηματοδοτήσει με 300 εκατ. ευρώ την παραπαίουσα ιταλική αεροπορική εταιρεία, επιτρέποντας ταυτοχρόνως στον κ. Σ. Μπερλουσκόνι να ενισχύσει και τις αντιευρωπαϊκές του θέσεις στο εσωτερικό της Ιταλίας.
Εξάλλου, ο Ιταλός πρωθυπουργός βλέπει με μεγάλη καχυποψία την νέα γαλλο-γερμανική προσέγγιση και δεν είναι διόλου ενθουσιώδης με την πρωτοβουλία του Γάλλου προέδρου κ. Νικολά Σαρκοζύ να δημιουργήσει την περίφημη Ευρωμεσογειακή Ένωση. Το γεγονός ότι ο πολιτικός του αντίπαλος και πρώην πρωθυπουργός κ. Ρομάνο Πρόντι υπήρξε από τους πρωτεργάτες της πρωτοβουλίας αυτής, αποτελεί για τον κ. Σ. Μπερλουσκόνι προκλητικό κόκκινο πανί. Συνεπώς, θα πρέπει να θεωρείται βέβαιο ότι περισσότερο θα υπονομεύσει την προσπάθεια, παρά θα συμβάλει στην ολοκλήρωσή της. Ολοκλήρωση η οποία αφ’ εαυτής παρουσιάζει τεράστιες και πάσης φύσεως δυσκολίες. Διότι, την γαλλική πρωτοβουλία αντιμετωπίζουν με καχυποψία και οι Ισραηλινοί, οι οποίοι φοβούνται ότι μία ευρωμεσογειακή συνεργασία θα είναι ευνοϊκή για τον αραβικό κόσμο –και ιδιαιτέρως για τις χώρες του Μαγκρέμπ, δηλαδή της γαλλόφωνης Βορείου Αφρικής. Η γαλλική πρωτοβουλία προκαλεί επίσης ενδοιασμούς στους Γερμανούς και τους άλλους Βορειοευρωπαίους, με εξαίρεση τους Σουηδούς και τους Ολλανδούς οι οποίοι είναι θετικοί απέναντι σε μία παρόμοια προοπτική.
Άλλο σοβαρό πρόβλημα που αντιμετωπίζει η ΕΕ είναι αυτό της οικονομίας της. Οι ρυθμοί αναπτύξεώς της είναι μικροί και, ως εκ τούτου, παρά το θετικό τους πρόσημο, δεν δημιουργούν νέες θέσεις εργασίας. Παρά τους φιλόδοξους στόχους της Λισσαβώνας, η Ευρώπη υστερεί αισθητά έναντι των ΗΠΑ και στην έρευνα, με αποτέλεσμα να είναι εξαιρετικά βραδεία η ανανέωση του παραγωγικού της ιστού.
Όπως μάς έλεγε προσφάτως στις Βρυξέλλες ο πρώην υπουργός Παιδείας και Επιστήμης της Σουηδίας, κ. Περ Ούνκελ, ένα τεράστιο μειονέκτημα της Ευρώπης είναι η ανικανότητά της να μετατρέπει σε επιχειρήσεις τις επενδύσεις που πραγματοποιεί στην γνώση. «Τα περισσότερα ευρωπαϊκά εκπαιδευτικά συστήματα είναι γερασμένα, μονοπωλιακά και, ως εκ τούτου, αναποτελεσματικά. Αν λοιπόν η ΕΕ δεν υιοθετήσει το σκανδιναυικό μοντέλο αξιοποιήσεως των γνώσεων, αναρωτιέμαι πού τελικώς πάμε», μάς είπε ο Σουηδός πρώην υπουργός. Και το ερώτημά του είναι απολύτως εύλογο.
(Από την εφημερίδα ΕΣΤΙΑ, 15/05/2008)