Διαψεύδοντας τις προσδοκίες των δυτικών, οι ρωσικές δυνάμεις εισβάλλουν στην Ουκρανία στις 22 Φεβρουαρίου, μια ημέρα μετά την αναγνώριση της αυτονομίας του Λουγκάνσκ και του Ντονιέτσκ. Οι ΕΕ πιάστηκε εξαπίνης, με τον Γάλλο Πρόεδρο να δηλώνει σοκαρισμένος παρά τις επανειλημμένες προειδοποιήσεις των ΗΠΑ. Η αρχική ευφορία πολλών ότι ο πόλεμος θα τελειώσει γρήγορα και οι οικονομικές κυρώσεις των ΕΕ και ΗΠΑ θα ισοπεδώσουν τον Πούτιν, γρήγορα διαψεύστηκαν, προκαλώντας μια νέα μεγάλη οικονομική, ενεργειακή και επισιτιστική κρίση, που συμπαρέσυρε όλο το κόσμο.
Ο Ρώσος Πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν υπέβαλε τη Δύση στο μαρτύριο της σταγόνας εργαλειοποιώντας το φυσικό αέριο, τους αγωγούς, τα σιτηρά και τα λιπάσματα ως όπλα πολέμου ενάντια στις δυτικές δημοκρατίες. Ο Πούτιν θέλησε και τα κατάφερε όπως όλα δείχνουν να οδηγήσει την Ευρώπη σε έναν σκληρό χειμώνα. Καθώς ο πόλεμος παρατείνεται οι ειδικοί προβλέπουν ότι τα ευρωπαϊκά κράτη θα δεχτούν πίεση από τους εξοργισμένους ψηφοφόρους. Ήδη από άκρη σε άκρη της Ευρώπης το κύμα δυσαρέσκειας γίνεται τσουνάμι που κινείται απειλητικά προς κυβερνήσεις και ηγέτες. Στη Βρετανία η απεργία των νοσοκόμων του NHS η πρώτη μετά από 106 χρόνια προκάλεσε παγκόσμια αίσθηση. Από τον Σεπτέμβριο οι διαδηλώσεις στην Ευρώπη γίνονταν όλο και πιο συχνές με αίτημα την αντίδραση των κρατών στην φτωχοποίηση των Ευρωπαίων πολιτών, αλλά και την λήξη του πολέμου καθώς η υποστήριξη προς την διαιώνισή του συνεχώς μειώνεται.
Ο Σι και ο Ερντογάν
Το 2022 ήταν η χρονιά όπου επικυρώθηκε η τρίτη κατά σειρά θητεία του Σι Τζιπίνγκ στην ηγεσία του κόμματος και του κράτους με το νέο Στρατηγικό Δόγμα των ΗΠΑ να χαρακτηρίζει και επίσημα την Κίνα ως κύριο αντίπαλο για την παγκόσμια πρωτοκαθεδρία των ΗΠΑ. Ρωσία και Κίνα ξεκινούν μια ανίερη συμμαχία, με το Πεκίνο να μην παίρνει ανοικτά το μέρος της Μόσχας, αλλά να φροντίζει να αγοράζει μεγάλες ποσότητες φυσικού αερίου, δίδοντας το «φιλί της ζωής» στην κυβέρνηση Πούτιν. Στην συμμαχία αυτή ρόλο επεδίωξε να έχει και η Τουρκία, που ως χρήσιμος ουδέτερος, επιχείρησε να παίξει τον ρόλο του διαμεσολαβητή μεταξύ Ουκρανίας και Ρωσίας, λαμβάνοντας τελικώς τα εύσημα από το ΝΑΤΟ για την συμφωνία εξαγωγής των ουκρανικών σιτηρών παρά τις στενές σχέσεις του Ερντογάν με τον Πούτιν. Μάλιστα τον πεσμένο Οκτώβριο ο Ρώσος πρόεδρος είχε σημειώσει ότι η Μόσχα θα μπορούσε να ανακατευθύνει στην Μαύρη Θάλασσα τις προμήθειες που προορίζονταν για τον αγωγό Nord Stream προκειμένου να δημιουργηθεί στην Τουρκία ένας μεγάλος ενεργειακός κόμβος αερίου για την Ευρώπη. Τι πιο ωραίο προεκλογικό δώρο στον Ερντογάν, που νιώθοντας την «ανάσα» του Ιμάμογλου, κάνει τα πάντα για να διατηρηθεί στον «θρόνο» του, βγάζοντας από την μέση τον βασικό αντίπαλό του. Στις 14 Δεκεμβρίου ο Ιμάμογλου καταδικάστηκε σε ποινή φυλάκισης δύο ετών και επτά μηνών, καθώς και σε στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων, για εξύβριση με την υπόθεση να εκκρεμεί πλέον στο Εφετείο. Αν ο Ιμάμογλου καταδικαστεί τελεσίδικα από το δικαστήριο σε 2,5 χρόνια φυλάκιση (ή και περισσότερο), τότε αποκλείεται από την πολιτική ζωή. Και τα προβλήματα για τον Ερντογάν τελειώνουν μονομιάς. Όσον αφορά τα ελληνοτουρκικά, είναι γεγονός ότι τους τελευταίους μήνες η Άγκυρα έχει εξαντλήσει όλο το λεξιλόγια απειλών και ύβρεων απέναντι στην Αθήνα, με την διεθνή κοινότητα να παρακολουθεί σιωπηρά και την ελληνική κυβέρνηση να απαντάει με αυτοσυγκράτηση. Μέχρι πότε όμως;
Και το Qatargate
Η χρονιά που φεύγει κλείνει με μια έντονη οσμή σκανδάλων στην καρδιά της Ευρώπης. Το λεγόμενο Qatargate που ακόμη ξεδιπλώνεται έχει πλήξη την αξιοπιστία της ΕΕ τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό. Οι περιπτώσεις διαφθοράς προκαλούν το αίσθημα και των πιο αγνών Ευρωπαίων, που βλέπουν τους εαυτούς τους να δοκιμάζονται και τους γραφειοκράτες των Βρυξελλών να πλουτίζουν. Αλλά και στο εξωτερικό, η Ευρώπη έχει χάσει τόσο την αίγλη όσο και την επιρροή της, δίδοντας εντύπωση ότι αποτελεί ένα πιόνι των Αμερικανών, εξυπηρετώντας τα δικά τους συμφέροντα και όχι της ιδίας. Ότι δεν έχει ενεργειακή αυτάρκεια, ούτε εναλλακτικές πηγές ενέργειας. Ότι όλα όσα συμβαίνουν αποτελούν μια αλληλουχία εσφαλμένων και καιροσκοπικών εκτιμήσεων και επιλογών. Η διχόνοια και διχασμός στο εσωτερικό της είναι κάτι παραπάνω από εμφανής, με τους Ευρωπαίους ηγέτες να χρειάζονται πάνω από 10 μήνες για να καταλήξουν σε μια συμφωνία για πλαφόν στο φυσικό αέριο. Και ουδείς μπορεί φυσικά να είναι αισιόδοξος για το μέλλον..