Και τότε, όπως και τώρα, άπειρες πολυώροφες λαϊκές πολυκατοικίες είχαν μετατραπεί σε σωρούς από ερείπια. Και τότε, όπως και τώρα, υπεύθυνοι ήταν οι εργολάβοι που τις είχαν χτίσει χωρίς να πληρούν τις στοιχειώδεις πολεοδομικές-αντισεισμικές προδιαγραφές. Και τότε, όπως και τώρα, επειδή οι κατασκευαστές αυτοί ήταν, ταυτόχρονα, και τοπικοί παράγοντες του φιλοκεμαλικού (τότε) και του ισλαμιστικού (σήμερα) καθεστώτος, οι αρχές έκαναν τα στραβά μάτια στις παρανομίες αυτές.
Στους σεισμούς της Κωνσταντινουπόλεως είχε κλονιστεί θανάσιμα η αξιοπιστία του φιλοκεμαλικού καθεστώτος, με συνέπεια να αναδειχθεί, στα ερείπιά της, η πολιτική κυριαρχία του Ερντογάν και του κόμματός του, του ΑΚΡ. Ως την εποχή εκείνη, ο Στρατός της γείτονος, που ήταν και η ραχοκοκαλιά του Κράτους, είχε τον σεβασμό του απλού κόσμου. Όμως, οι χιλιάδες νεκροί και οι απειράριθμοι άστεγοι, μαζί με τις κολοσσιαίες ζημιές, προκάλεσαν ισχυρούς πολιτικούς «μετασεισμούς», που, σε μόλις τρία χρόνια, το 2002, οδήγησαν στον εκλογικό θρίαμβο (τον πρώτο από τους πολλούς) των ισλαμιστών.
Μάλιστα, ο χειρότερος αντίκτυπος για το γόητρο του Στρατού (το αρχικό κεφαλαίο και στη λέξη αυτή, όπως και στη λέξη «κράτος», ειδικά όσον αφορά την Τουρκία, δεν το γράφουμε τυχαία…) προήλθε από το γεγονός ότι «μπαζώθηκαν» αδιακρίτως νεκροί και ζωντανοί κάτω από τα ερείπια από τις μπουλντόζες, αποτρέποντας, βέβαια, την εξάπλωση επιδημιών αλλά και την ασφαλή καταμέτρηση των θυμάτων των σεισμών του 1999! Μπορεί ο επίσημος αριθμός των νεκρών να είναι γύρω στις 18.000, όμως ανεπίσημα γίνεται λόγος για 45.000 νεκρούς, ενώ και αυτό το νούμερο θεωρείται μετριοπαθές. Μεγάλη μερίδα του κόσμου εξέλαβε αυτή τη στάση του Στρατού ως αδιαφορία εκ μέρους ενός παράγοντα που ήταν (τουλάχιστον ως το αποτυχημένο πραξικόπημα του 2016) η «πατρική φιγούρα» του Έθνους αλλά και του απλού λαού στη γείτονα, ο προστάτης του από την αυθαιρεσία και την αναλγησία πολιτικών και πλουτοκρατών. Την απογοήτευση από τη διάψευση αυτή την καρπώθηκε, εν πολλοίς, ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν τρία χρόνια μετά…
Σήμερα, και ο επίσημος απολογισμός νεκρών και αστέγων είναι υπερπολλαπλάσιος αυτού του ’99 και είμαστε πολύ κοντά στις εκλογές. Θα αναγκαστεί, άραγε, ο Ερντογάν να τις αναβάλει; Και θα αρκέσει αυτό για να εκτονώσει την οργή του κόσμου, που ξέρει ότι οι εργολάβοι που είναι υπεύθυνοι για τη σημερινή τραγωδία είναι ευνοούμενοι του ΑΚΡ και, μάλιστα, σε περιοχές που είναι εκλογικά προπύργιά του; Ή θα πρέπει ο ίδιος να ζητήσει ποινικές ευθύνες από τους ανθρώπους στους οποίους το δικό του καθεστώς μοίρασε (σαουδαραβικό, κυρίως) χρήμα αλλά και ασυλία – ακριβώς για να μην «κάτσουν στο σκαμνί» για το ότι το καρπώθηκαν αντί να το μετατρέψουν σε ασφαλείς οικοδομές; Θα τολμήσει, άραγε, «να βάλει το μαχαίρι στο (δικό του) κόκκαλο»;
Συμπληρωματικά, θέτουμε κι άλλο ένα ερώτημα: μπορεί η καταστροφή αυτή να καταστήσει πιο ευάλωτη την Άγκυρα σε δυτικές πιέσεις για να «αποφασίσει με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει» αναφορικά με τον πόλεμο στην Ουκρανία; (Ελπίζουμε, πάντως, οι πιέσεις αυτές να μη συνοδευτούν από αντίστοιχες «παραινέσεις» προς την Αθήνα να αναβιώσει την αλήστου μνήμης «διπλωματία των σεισμών», στους μετασεισμούς της οποίας συγκαταλέγεται το ομοίως αλήστου μνήμης Σχέδιο Ανάν…).
Ένας αλαζόνας πολιτικός σαν τον Ερντογάν, λοιπόν, δεν θα μπορούσε παρά να βρεθεί αντιμέτωπος με τη Νέμεσι που προκάλεσε ο ίδιος με την Ύβρι της συμπεριφοράς του. Μένει να δούμε πόσο έντονη θα είναι η Τίσις, δηλαδή αν οι τωρινοί σεισμοί θα επιφέρουν και την πολιτική του συντριβή…