στο 150% της αρχικής αξίας , όταν το πωλούν μόλις στο 4% της αξίας με την «Τιτλοποίηση».
Ζούμε δηλαδή ακόμη στην εποχή της Τρώηκας και των επαίσχυντων μνημονίων του παρατύπου Γιουρωγκρούπ, οπόταν τα «ασημικά της οικογενείας» επωλούντο στους ευρωτοκογλύφους… «μπίρ-παρά» , για να «μη κινδυνεύσει η Ευρωζώνη» (κατά την φράου Μέρκελ)
Ως αποτέλεσμα, 200.000 «πρώτες κατοικίες» αλλά και σημαντικά κεφαλαιουχικά στοιχεία (ξενοδοχεία, βιομηχανίες, επιχειρήσεις που έκλεισαν λόγω του εγκλωβισμού του 2020) να έχουν πωληθεί σε εξευτελιστικές τιμές στα κερδοσκοπικά Αμοιβαία Κεφάλαια (ΑΚ) που έσπευσαν να εκμεταλλευθούν την Ελλάδα όπως τις «Μπανανίες» της Αποικιοκρατίας τον 20ον αιώνα.
Αλλ’ είμαστε ήδη στον 21ον αιώνα και τέτοιες επαίσχυντες καταδολιεύσεις δεν επιτρέπονται σε κράτος-δικαίου. Εν πρώτοις, οι Τράπεζες, με ιδική των ευθύνη κι έρευνα έκριναν το παρασχεθέν δάνειο «βιώσιμον» που τώρα το πώλησαν ως… «σαπάκι» (μη εξυπηρετούμενο) σε άγνωστες εταιρίες «ψηφιακών νομισμάτων».
Άρα, έχουν κι αυτές ευθύνη για την αδυναμία αποπληρωμής του δανείου, λόγω της απρόβλεπτης μεταβολής των συνθηκών εκ της κρίσεως. Κι αντί να διευκολύνουν τους δανειολήπτες, άρχισαν «εντός τριμήνου» να φορτώνουν το δανειστικό κεφάλαιο με τόκους και πανωτόκια.
Έχει εδώ και η Τράπεζα της Ελλάδος τις ευθύνες της, δρώσα ως ξένη κι όχι Ελληνική Τράπεζα, ενδιαφερομένη για τα ξένα ΑΚ περισσότερο απ’ ό, τι για τον εθνικό πλούτο.
Έπειτα , οι καλές μας κυβερνήσεις, αντί να καταργήσουν δια νόμου τα «πανωτόκια» της κρίσιμης περιόδου 2009-22 και να εξατομικεύσουν τις δανειακές συμβάσεις, τις εκχώρησαν στα «Κοράκια» που τώρα αντικαθιστούν τον έτερον των συμβαλλομένων στην δανειακή σύμβαση, καταργώντας ολόκληρο το Ενοχικό δίκαιον της χώρας.
Επέτρεψαν την «Τιτλοποίηση» των δανείων που φθάνει μέχρις πάτου της αξίας του ομαδοποιημένων δανείων- θεσμό ξενόφερτο στο Ελληνικό δίκαιο, κατ’ απαίτησιν των πιστωτών που τώρα ομολογούν Mea culpa!( βλ.σχ. Γιούνγκερ)
Σαν μη έφθανε αυτό, οι «νομοθέτες» μας επέτρεψαν να γίνουν οι Τράπεζες… μεσιτικά γραφεία που διαμόρφωσαν δύο «αντικειμενικές» τιμές ακινήτων στο ήμισυ της αγοραίας αξίας, για να διευκολύνουν την απάτη εις βάρος των δανειοληπτών. Και επειδή το προϊόν της απάτης δεν επαρκεί για την εξόφληση της απαιτήσεως κατάσχουν και την περιουσία των εγγυητών της δανειακής συμβάσεως, μ’ αποτέλεσμα να διευρύνονται τα κέρδη εκ της «Τιτλοποιήσεως».
Αυτή έπρεπε να κληθή «Σφαγείον» των οφειλετών όπως του Σάϋλοκ στο «Έμπορο της Βενετίας», που απήτησε εις εξόφλησιν «μία λίβρα κρέας» του οφειλέτη του. Εκεί όμως υπήρχε ένας Δόγης, να προστατεύσει τον Αντώνιο από την σφαγή ενώ ενταύθα διάφοροι Γκαουλάϊτερ και Κουίσλινγκ.
Αν είχαν διαγραφεί τα «πανωτόκια» και προσεφέροντο τα δάνεια στους δανειολήπτες όχι στο 4% της αξίας των αλλά λίγο πιο πάνω, πολλοί οφειλέτες θα είχαν εξοφλήσει τις υποχρεώσεις των, ιδίως εάν τους εδίδετο κάποια παράταση, ώστε να μη θιγούν οι ισολογισμοί των Τραπεζών κι όχι να καταγγέλλουν το δάνειο άνευ προειδοποιήσεως και να το καθιστούν ληξιπρόθεσμο ακόμη και όταν εξυπηρετείται.
Πάντα ταύτα συνέβησαν εξ αιτίας του «κατ’ εξαίρεσιν» που κατέστη κανόνας και με την πρόσφατη απόφαση του Ανωτάτου δικαστηρίου, όπου πράγματι αδέσμευτοι δικαστές μειοψήφησαν προς τιμήν των.