διασπορά των έργων σε πολλούς επενδυτές και όχι τα έργα να κατοχυρωθούν σε λίγους. Έτσι, πιθανώς θα τεθεί πλαφόν ανά έργο (π.χ. τα 100 MW), αλλά και αριθμού έργων ανά επενδυτή. Δηλαδή μια εταιρεία δεν θα μπορεί να κατακυρώσει έργα με ισχύ μεγαλύτερη από το 25% της δημοπρατούμενης ισχύος.
Η κατακύρωση λειτουργικής ενίσχυσης στον διαγωνισμό θα ξεκλειδώνει και την επενδυτική ενίσχυση των έργων από το κονδύλι των 200 εκατ. ευρώ που έχουν δεσμευθεί για αυτόν τον σκοπό από το Ταμείο Ανάκαμψης. Σε όλα τα έργα η μοναδιαία επενδυτική ενίσχυση (ευρώ/MW), θα είναι ίδια και εκτιμάται ότι θα καλύπτει περίπου έως και το 40% του κόστους κάθε έργου.
Ήδη το επενδυτικό ενδιαφέρον για την ανάπτυξη μονάδων αποθήκευσης ενέργειας μέσω μπαταριών είναι τεράστιο. Έως το τέλος του 2022 είχαν λάβει άδεια από τη Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας (ΡΑΕ) συνολικά 272 υποψήφια έργα που ξεπερνούν τα 16.990 MW σε συνολική ισχύ. Επιπλέον είχαν υποβληθεί αιτήσεις για αδειοδότηση επιπλέον 150 έργα αποθήκευσης, συνολικής ισχύος περίπου 3.600 MW. Ουσιαστικά πρόκειται για ισχύ σχεδόν τριπλάσιο συνολικά από τις ανάγκες που του εγχώριου ηλεκτρικού συστήματος σε αποθήκευση ενέργειας έως το 2030, οι οποίες θα ανέρχονται περίπου στα 7 GW (μαζί με τα έργα αντιλησιοταμίευσης) σύμφωνα με το υπό διαβούλευση αναθεωρημένο Εθνικό Σχέδιο για την Ενέργεια και το Κλίμα (ΕΣΕΚ).
Σε κάθε περίπτωση, η αποθήκευση ενέργειας θεωρείται απαραίτητη για την ασφάλεια του συστήματος _ ειδικά στο μέλλον που το σύστημα θα στηρίζεται κυρίως στις ΑΠΕ _ καθώς εξομαλύνει τη στοχαστικότητα της παραγωγής των ΑΠΕ, περιορίζει τις περικοπές τους, και μπορεί να καλύψει με την αποθηκευμένη πράσινη ενέργεια τις ανάγκες σε ώρες αιχμιακής ζήτησης ή περιορισμένης παραγωγής.
Επίσης, μπορεί να συγκρατεί τις ακραίες τιμές στην χονδρεμπορική αγορά, να προσδίδει ευελιξία στο ενεργειακό σύστημα, καθώς συνεισφέρει σε επικουρικες υπηρεσίες , όπως της εξισορρόπησης, της διαχείρισης συμφόρησης σε τοπικό επίπεδο κλπ.