για να επιλέξει ταξιδιωτικό προορισμό εξωτερικού για το επόμενο σαββατοκύριακο παρά για την συνεκμετάλλευση του ενεργειακού μας πλούτου. Αυτά τα θέματα προσεγγίζονται ακροθιγώς, και αν…. Τούτων δοθέντων, καθόλου δεν εξεπλάγην που η φράση της Ντόρας Μπακογιάννη «ἡ συνεκμετάλλευση δεν είναι ταμπο’υ» πέρασε απαρατήρητος.
Έτυχε ευρείας αναπαραγωγής μεν, όχι δριμείας κριτικής δε. Μου είναι γνωστός ὁ νέος κυνικός κόσμος. Δεν ονειροβατώ. Οι νέοι του 2023 δεν θα κάνουν διαδήλωση για το Αιγαίο, όπως οι νέοι της δεκαετίας του 1950 για το Κυπριακό. Όταν ὁ πατέρας της πρώην υπουργού Εξωτερικών, Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, τόλμησε να αφήσει έναν ανάλογο υπαινιγμό σε μία Διάσκεψη της Αττάλειας κατά την διάρκεια της πρωθυπουργίας του το 1991, έτριξαν και τα τσιμέντα της πρωτευούσης. Τόσος θόρυβος είχε σηκωθεί. Μόνον ο Μίκης τον στήριξε. Τώρα φαίνεται ρεαλιστικό σε ένα τμήμα της κοινής γνώμης το επιχείρημα, ότι καλύτερα να τα μοιραστούμε παρά να μένουν στον βυθό αναξιοποίητα.
Υπάρχουν, ωστόσο, δύο θέματα στίς πρόσφατες τοποθετήσεις τῆς κυρίας Μπακογιάννη, τά ὁποῖα, ὅ,τι καί νά λέει ἡ ράθυμος νεολαία, δέν μποροῦμε να τά προσπεράσουμε εὔκολα. Διότι αὐτά τά θέματα δέν ἔχουν σχέση μέ τήν διανομή ἀλλά μέ τήν ἰσχύ. Την ισχύ των άλλων, πρώτον, νά παρακάμπτουν το Διεθνές Δίκαιο και νά ἐπιβάλλουν άλλους τρόπους επίλυσης τῶν διεθνῶν διαφορῶν. Τήν ἰσχύ τῶν ἄλλων, δεύτερον, νά μᾶς ἐπιβάλλουν με το άγριο τήν ἀπειλή πολέμου (casus belli) καί σέ ἄλλες περιοχές τῆς ἐπικράτειάς μας, ὄχι μόνο στό Αἰγαῖο.
Ας γίνω πιό συγκεκριμένος: Δήλωσε ἡ κυρία Μπακογιάννη ότι «η Μεσόγειος είναι μιά μικρή θάλασσα με πολλά κράτη και κάποια στιγμή στο μέλλον θά διεξαχθεί Διεθνής Διάσκεψη γιά τήν ἀξιοποίηση τῶν ἐνεργειακῶν πόρων της». Προσπερνῶντας τό γεγονός ὅτι ἡ σύγκληση Διεθνοῦς Διάσκεψης είναι θέση της τουρκικης κυβέρνησης εδώ και καιρό, ακριβέστερα του ιδίου του Ἐρντογάν, εγείρεται το εξής ἐρώτημα: Μέ βάση ποιό Διεθνές Δίκαιο θά ἀποφασίσει μία Διεθνής Διάσκεψη τήν διανομή τῶν ἐνεργειακῶν πόρων τοῦ Αἰγαίου; Μέ βάση τήν ἀρχή τῆς μέσης γραμμῆς, πού λέμε ἐμεῖς; Ή μέ βάση τήν ἀρχή τῆς εὐθυδικίας, πού εἶναι ἡ τουρκική θέση καί υἱοθετήθηκε μέ ἀμερικανική παρέμβαση στήν συμφωνία ὁριοθέτησης θαλασσίων ζωνῶν μεταξύ τῶν ἐμπολέμων Ἰσραήλ ‒ Λιβάνου; Ἐάν δέν ὑπάρχει προκαταρκτική συμφωνία ἐπ’ αὐτοῦ, τότε ἡ Ἑλλάς θά πέσει στόν λάκκο τῶν λεόντων μέ ἀρνητικό συσχετισμό· δεδομένου ὅτι ἡ Ἀμερική, τό Ἰσραήλ, ἡ Τουρκία, ὁ Λίβανος, ἡ Λιβύη καί ἐν μέρει ἡ Ἰταλία δέν ἀποδέχονται τό Δίκαιο τῆς Θάλασσας στην παροῦσα του μορφή. Γιά νά μήν προσθέσω στήν ἀνάλυσή μας, ὅτι κυκλοφοροῦν καί νεωτερικές σκέψεις, πού ὑποστηρίζουν ὅτι ὁ ἐνεργειακός πλοῦτος τῆς Μεσογείου εἶναι ἀγαθό κοινό τοῖς πᾶσιν μέ ὅρους ἀστικοῦ κώδικος καί ἔτσι πρέπει νά διαμοιραστεῖ! Δεδομένο πρῶτο, λοιπόν: Ἡ ἀπήχηση τοῦ Διεθνοῦς Δικαίου τῆς Θαλάσσης μπορεῖ νά ἐξαϋλωθεῖ σέ μία Διεθνῆ Διάσκεψη τῆς ὁποίας τά μισά μέλη εἴτε δέν τό ἔχουν ὑπογράψει εἴτε τό ἀμφισβητοῦν ὡς μοναδική πηγή δικαίου. Ἀπό τίς δηλώσεις τῆς κυρίας Μπακογιάννη (στήν ὁποία πρέπει νά πιστώσουμε, πάντως, ὅτι ποτέ δέν κρύφτηκε στήν ζωή της καί πάντοτε εἶχε τό θάρρος νά βγαίνει μπροστά) προκύπτει ἕνα ἀκόμη ζήτημα: Ἡ κατηγορηματική ἄρνησή της νά ἐπεκτείνουμε τώρα τά 12 μίλια νοτίως της Κρήτης ἐντός τῆς συμφωνίας ὁριοθέτησης μέ τήν Αἴγυπτο γιά τίς θαλάσσιες ζῶνες (σέ σημεῖο πού ἔχουμε νόμιμη ἰσχυρή διεθνῆ συμφωνία στήν διάθεσή μας), στήν οὐσία ἀποτελεῖ ἔμπρακτη νομιμοποίηση τῆς τουρκικῆς πρωτοβουλίας γιά τήν ἐπέκταση τοῦ casus belli καί στό Λιβυκό Πέλαγος. Πέραν τοῦ Αἰγαίου Πελάγους. Διά της ἑλληνικῆς παθητικότητας ἡ γείτων, λοιπόν, διευρύνει τήν ἰσχύ καί τόν ζωτικό της χῶρο καί στά νότια νησιωτικά σύνορά μας. Προφανῶς καί δέν ἔχω τήν ἀπαίτηση ἀπό τόν νεανία τῆς πλατείας ἤ τόν ἐξοντωμένο ἀπό τά βάρβαρα ἐργασιακά ὡράρια σαραντάρη νά καταλαβαίνει τί σημαίνει νά παίρνουν μέ τήν δική μας ὑπογραφή οἱ Τοῦρκοι τό πάνω χέρι σέ ζωτικούς γιά ἐμᾶς χώρους αἰώνων καί τί ζητήματα ἐθνικῆς ἀσφαλείας ἀνοίγουν γιά τό μέλλον. Ἀπό τούς κορυφαίους μας πολιτικούς, ὅμως, τήν ἔχουμε αὐτή τήν ἀπαίτηση. Ἐάν ὄχι αὐτοί, ποιοί;
Για την ιστορία: Δεν είναι ἄποψη της Ντόρας μόνον η άρνηση ἐπέκτασης τῶν χωρικῶν ὑδάτων μας στά 12 μίλια, νοτίως τῆς Κρήτης. Ὅταν ὁ Προκόπης Παυλόπουλος πρότεινε ὡς Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας στόν ἐπισκέπτη ἀπεσταλμένο τοῦ πρωθυπουργοῦ Γιῶργο Γεραπετρίτη στήν Ηρώδου Ἀττικοῦ νά τό κάνουμε αὐτό τόν Δεκέμβριο τοῦ 2019, ἡ ἀπάντηση πού ἔλαβε, ἦταν «κύριε Πρόεδρε, φοβᾶμαι πώς δέν εἶναι σέ αὐτό τό mood ὁ Πρωθυπουργός!» (ἐκείνη τήν στιγμή περαιώθηκε καί τυπικῶς ἡ προεδρική του θητεία). Τίς ἴδιες θέσεις πάνω κάτω ἐξέφρασε καί ὁ Ἀλέξης Τσίπρας στήν συνομιλία του μέ τόν Ἄντονι Μπλίνκεν, κατά τήν ὁποία ἐξαίρεσε ἀπό τίς κόκκινες γραμμές μας τά χωρικά ὕδατα καί τόν ἐναέριο χώρο. Ἐπέμεινε μόνο στήν προστασία τῆς ἐδαφικῆς ἀκεραιότητας τῆς Ἑλλάδος καί στήν παραμονή τοῦ Στρατοῦ στά νησιά μας. Διακομματικῶς σαλπίζουμε, λοιπόν, ὑποχώρηση ἀπό τά κυριαρχικά μας δικαιώματα. Ἐν πάσῃ περιπτώσει, ἀντιλαμβάνομαι τήν πρεμούρα μας νά σεβαστοῦμε τίς προτεραιότητες τῶν συμμάχων μας, πού ἀπαιτοῦν σταθερότητα καί διάλογο στήν νοτιοανατολική πτέρυγα τοῦ ΝΑΤΟ, γιά νά μείνουν ἀπερίσπαστοι στον πόλεμο πού θά διεξάγουν ἐναντίον τῆς Ρωσίας καί τῆς Κίνας. Ναί! Ἀλλά ὄχι, ὅμως, «σταθερότητα» μέ κάθε τίμημα. Αὐτό ἄς καταστεῖ σαφές.
*Από την Εστία