Από πού να αρχίσει κανείς και πού να τελειώσει. Καθημερινά, και με αυξανόμενους πλέον ρυθμούς, η Ελλάδα δείχνει όλο και περισσότερο το αποκρουστικό πρόσωπό της –το οποίο αναιρεί, τελικώς, τις ομορφιές της, την παράδοσή της, την ιστορία και την φήμη της.
Στην πολιτική, η χώρα βρίσκεται κάτω του μετρίου. Οι πολιτικοί της αδυνατούν –ή δεν θέλουν– να καταλάβουν σε ποια εποχή ζούμε. Και μόνες τους ικανότητες, με κάποιες εξαιρέσεις, αναδεικνύονται οι ευτελείς τηλεοπτικές φαρσοκωμωδίες. Η χώρα μας έχει ηγεσίες κουρασμένες, χωρίς ιδέες, οι οποίες δεν έχουν να πουν τίποτε στον κόσμο.
Στο μέτρο, λοιπόν, που τα προβλήματα, το περιβάλλον, η κοινωνία και η οικονομία αλλάζουν, οι πολιτικοί προσεγγίζουν τις νέες πραγματικότητες με παλαιές συνταγές, ενίοτε δε και με προσβλητικό θράσος. Αμέτρητα τα μεγάλα λόγια και ανύπαρκτα τα, έστω και στοιχειώδη, έργα.
Στην οικονομία, η Ελλάδα βρίσκεται σε δεινή θέση. Υψηλός πληθωρισμός, ανελαστικές δημόσιες δαπάνες, 250 δις ευρώ δημόσιο χρέος, χαμηλή παραγωγικότητα, πενιχρές εξαγωγές και απογοητευτική ανταγωνιστικότητα είναι τα κύρια γνωρίσματα μίας οικονομίας η οποία συνεχώς χάνει έδαφος και στην οποία ο κρατισμός είναι πανταχού παρών. Με ένα κράτος το οποίο ελέγχει το 60% της οικονομίας, η Ελλάδα είναι η τελευταία κομμουνιστική χώρα στην Ευρώπη και, αν δεν ήταν μέλος της Ευρωπαϊκής Ενώσεως (ΕΕ), θα είχε τα ίδια προβλήματα τα οποία οδήγησαν στην κατάρρευση άλλες κομμουνιστικές χώρες.
Για έρευνα και ανάπτυξη, η χώρα μας δαπανά 0,55% του Ακαθαρίστου Εγχωρίου Προϊόντος της, όταν ο μέσος όρος στην ΕΕ είναι 2,15% και στόχος της Συμφωνίας της Λισσαβώνας είναι το 3%. Και αυτό συμβαίνει σε μία περίοδο κατά την οποία η γνώση και οι με αυτήν συνδεόμενες τεχνολογίες αντιπροσωπεύουν το 28% του παγκοσμίου ΑΕΠ. Τα ελληνικά πανεπιστήμια κατέχουν την 250η θέση στον κόσμο, στον δε Οργανισμό Οικονομικής Συνεργασίας και Αναπτύξεως η Ελλάδα είναι προτελευταία στην σχετική κατάταξη, με τελευταία την Τουρκία. Τα πανεπιστήμιά μας έχουν πέσει στα χέρια φοιτητικών μαφιών και στην ουσία διοικούνται από κουκουλοφόρα αποβράσματα.
Η δημόσια διοίκηση κατέχει διεθνή πρωτεία διαφθοράς και διοικείται από αδίστακτες συντεχνίες, αμιγώς μαφιόζικου τύπου. Στα μάτια της, ο πολίτης είναι ενόχληση και, αν δεν καταβάλλει αυτά που πρέπει, τότε μόνον ο εξευτελισμός τον περιμένει. Δώδεκα μήνες και πλέον για να πάρει κανείς μία σύνταξη, Γολγοθάς για να ανοίξει μία επιχείρηση, εκβιασμοί στην ημερησία διάταξη, οι δε νονοί των λιμανιών αποφασίζουν τί θα μπει στην αγορά και τί στην τσέπη τους.
Τα ίδια ισχύουν και για το περιβάλλον. Τα γεγονότα με την Συμφωνία του Κιότο –όποια και αν είναι η αλήθεια- κατέδειξαν την απερίγραπτη ανεπάρκεια της δημοσίας διοικήσεως της χώρας μας. Αλλά το φυσικό μας περιβάλλον προσβάλλεται και στην απλή καθημερινή ζωή. Η βρωμιά των πόλεων, η ασυδοσία των πολιτών, το άγος των χωματερών, η οικοδομική αυθαιρεσία, τα αμέτρητα μισοκατασκευασμένα σπίτια, τα καυσαέρια, το κυκλοφοριακό χάος, ο χυδαίος νεοπλουτισμός και η έλλειψη κοινωνικής συνειδήσεως αποτελούν μέρος της ελληνικής πραγματικότητος –η οποία θα αρχίσει να απωθεί επισκέπτες και τουρίστες υψηλών εισοδημάτων.
Απογοητευτική είναι η εικόνα και στην δημόσια υγεία. Κακοδιαχείριση, απίστευτες σπατάλες, διαφθορά και αδιαφορία είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά των ελληνικών δημόσιων νοσοκομείων και γενικότερα του Εθνικού Συστήματος Υγείας (ΕΣΥ), το οποίο πάσχει από έλλειψη σοβαρών θεσμικών ρυθμίσεων και σύγχρονων οικονομοτεχνικών μελετών.
Απερίγραπτη και απογοητευτική για τον πολίτη είναι και η κατάσταση που επικρατεί στα μέσα μαζικής επικοινωνίας, τα οποία είναι αναξιόπιστα και αποτελούν εφαλτήριο για να υπερπλουτίζουν κάποιοι «προοδευτικοί» δημοσιογράφοι, καθώς, βεβαίως, και οι ήδη πάμπλουτοι εργοδότες τους. Είναι δε αηδιαστικό να βλέπει κανείς αμφότερες τις πλευρές να «κόπτονται» υπέρ του «φτωχού λαού», τον οποίο χρησιμοποιούν για να πλουτίζουν...