Φυσικά όλα αυτά προϋποθέτουν μία άλλη Ελλάδα, που ο μισός πληθυσμός της δεν θα στοιβάζεται στην μητροπολιτική περιοχή της Αθήνας (ή αλλιώς «Περιφέρεια Αττικής»), αλλά θα έχει μία κατανομή πληθυσμού κανονικής ευρωπαϊκής και, ευρύτερα, εύκρατης χώρας: αν διαιρέσετε τον πληθυσμό της μητροπολιτικής περιοχής της πρωτεύουσας ή της μεγαλύτερης πόλης κάθε χώρας της Ευρώπης ή της Μεσογείου (πλην των βορειοαφρικανικών χωρών) με το σύνολο του πληθυσμού, θα δείτε ότι η αναλογία είναι 1:6, 1:7 ή ακόμη και 1:10. Πουθενά δεν θα δείτε το 1:2 της Περιφέρειας Αττικής προς το σύνολο του πληθυσμού της Ελλάδας!
Τα σκέφτεται αυτά κανείς από τους τεχνοκράτες ή τους οικολόγους μας; Αναλογίζονται ότι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για τα οικοσυστήματα δεν είναι, γενικώς και αορίστως, η «κλιματική αλλαγή» αλλά η ανάπτυξη γιγαντιαίων μεγα-πόλεων, που, μεταξύ άλλων, απομυζούν αλλά και μολύνουν τον υδροφόρο ορίζοντα σε μεγάλη ακτίνα γύρω τους; Αλλά, φυσικά, αυτά σε μία χώρα που θέλει να γίνει ολόκληρη μία «Νέα Υόρκη» ή ένα «Παρίσι» των Βαλκανίων, τέτοιοι προβληματισμοί θεωρούνται μάλλον …χωριάτικοι και ξορκίζονται από τους περιβαλλοντικά ευαίσθητους αλλά «προχωρημένους» συμπολίτες μας και, κυρίως, από τους υψηλά ιστάμενους ιθύνοντές μας!
Αντιλαμβάνεται κανείς πόσο θανάσιμος είναι αυτός ο γιγαντισμός για τις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας, το εθνικό μας εισόδημα και την οικονομική μας ανεξαρτησία (βλ. έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών) ή αρκούμαστε να εφευρίσκουμε κάθε μήνα κι από ένα … «καλάθι» για να μπαλώσουμε τη διαρκώς τρύπια τσέπη του καταναλωτή; Κι όμως, αν και ειδικοί και μη ξέρουμε πως το νερό είναι ο βασικός πόρος στη διατροφική αλυσίδα, τίποτα απ’ όλ’ αυτά και τις κοινωνικές τους συνέπειες δεν ακούσαμε στα μεγάλα ΜΜΕ επ' ευκαιρία του νομοσχεδίου για τη ΡΑΑΕΥ! Γι’ αυτό και θα επανέλθουμε σύντομα στο θέμα.
«Το περισσότερο νερό μέσα σ’ ένα χωριό δεν μπορεί να φέρει τίποτε άλλο παρά κάπως περισσότερα φασολάκια μόνον – θα μοι είπη τις. Nαι αλλά δεν είναι μόνον αυτό διότι η κατασκευή και η συντήρησις του αύλακος συνυφαίνει μίαν σταθεράν αλληλεγγύην στας κοινάς θυσίας και ευθύτητα στον χαρακτήρα, που αξίζουν πολύ περισσότερον από όλας τας συνταγματικάς εγγυήσεις των ελευθεριών», έγραφε ο μέγας θεωρητικός του ελληνικού Κοινοτισμού, Κωνσταντίνος Καραβίδας («Η τοπική αυτοδιοίκησις και ο ιδιότυπος παρ’ ημίν οικονομικός ρεζιοναλισμός», 1936), ο οποίος έφυγε από τη ζωή πριν από 50 χρόνια ακριβώς, το Μάρτη του 1973. Και, φυσικά, τις συνταγματικές μας ελευθερίες πρέπει να τις προασπίσουμε και να τις διευρύνουμε αλλά διαλέξαμε τα λόγια του αυτά για να κλείσουμε το σημείωμα μας, ως ένα ερέθισμα στη σκέψη των αναγνωστών για τις ευεργετικές συνέπειες που θα είχε για την κοινωνία μας μία ρηξικέλευθη παραγωγική ανασυγκρότηση της αγροτικής μας παραγωγής με άξονα και τη διαχείριση των υδάτων μας.