Τα οποία πρέπει να θεωρούμε «αυτονόητα». Είπε συγκεκριμένα στον Σκάι: «Πρέπει να πούμε ολόκληρη την εικόνα και πρέπει να ξέρει ο κόσμος ποια είναι. Να ξέρει ότι η Τουρκία έχει ακρογιαλιές ατελείωτες πάνω στο Αιγαίο, άρα έχει κάποιο δικαίωμα κι εκείνη πάνω στο Αιγαίο. Είναι κουβέντα αυτονόητη για όποιον ασχολείται».
Ας μας συγχωρήσει, αλλά ακριβώς για όποιον ασχολείται η κουβέντα αυτή δεν είναι καθόλου αυτονόητη. Το αντίθετο μάλιστα. Δεν υιοθετείς τις θέσεις της άλλης χώρας -την οποία εμείς εξακολουθούμε να θεωρούμε εχθρική- πριν κάν αυτή δείξει κάποια στοιχεία διαθέσεως για προσέγγιση. Ακόμη χειρότερα εάν -όπως διαφαίνεται- κάποιοι απεργάζονται την οργάνωση διαλόγου προκειμένου να διαμορφωθεί μια «συμφωνία-πακέτο» για τα ελληνο-τουρκικά τότε ακριβώς είναι που η Ελλάς πρέπει να προβάλλει τις δικές της διεκδικήσεις, ώστε να δημιουργήσει χώρο ελιγμών κατά την διαπραγμάτευση που θα ακολουθήσει. Αυτό είναι για εμάς αυτονόητο. Όχι το εάν οι ακρογιαλιές της Τουρκίας είναι «ατελείωτες». Μήπως να συγκρίνουμε το μήκος των ακρογιαλιών αυτών με το αντίστοιχο της ηπειρωτικής Ελλάδος και των νησιών του ελληνικού αρχιπελάγους; Θα δούμε ότι οι «ατελείωτες» ακρογιαλιές της Τουρκίας δεν συγκρίνονται με την έκταση των ελληνικών ακτών.
Δεν μπορεί μιαν πρώην υπουργός Εξωτερικών (που μετείχε μάλιστα στην επιτυχία του Βουκουρεστίου) να μην τα γνωρίζει αυτά. Είναι προφανές λοιπόν -αυτονόητο για εμάς- ότι προβαίνοντας σε αυτές τις δηλώσεις μετέχει και αυτή σε προσπάθεια διαμορφώσεως κλίματος, ώστε η κοινή γνώμη να αποδεχθεί την «συμφωνία-πακέτο» που προετοιμάζεται και που κατά πάσαν πιθανότητα θα δούμε μετά τις εκλογές. Σε αυτό συνηγορεί και το γεγονός ότι η κ. Μπακογιάννη ομιλεί για την ανάγκη «συναινέσεων» καθώς η χώρα μπαίνει «σε μια δύσκολη φάση». Βεβαίως από τότε που θυμόμαστε τον κόσμο η χώρα ευρίσκεται σε «δύσκολη φάση»...
Η πραγματική δυσκολία στην συγκεκριμένη περίοδο όμως, δεν είναι αυτά που υπονοεί η πρώην υπουργός Εξωτερικών. Είναι η διαφαινομένη «συμφωνία-πακέτο». Μια συμφωνία την οποία εύχεται και ο ΣΥΡΙΖΑ μιλώντας συνεχώς για την ανάγκη να συνομολογηθεί για το Αιγαίο, μια συμφωνία «τύπου Πρεσπών». Και εμείς που περιμέναμε από την ΝΔ να αναθεωρήσει ή έστω να επαναδιαπραγματευθεί την συμφωνία με τα Σκόπια, την βλέπουμε με οδύνη να ακολουθεί την πεπατημένη του ΣΥΡΙΖΑ και στο Αιγαίο.
Όλες οι ενδείξεις μάλιστα συνηγορούν ότι και στην περίπτωση αυτή, ο πήχυς των ελληνικών διεκδικήσεων θα είναι και πάλι χαμηλός. Τα αιτήματ της ελληνικής πλευρά περιορίζονται στην απόσυρση από την Τουρκία του casus beli, όσον αφορά στην επέκταση των χωρικών μας υδάτων στα 12 μίλια, στην απόσυρση του τουρκο-λιβυκού μνημονίου και στην αποδοχή από την Άγκυρα του Δικαίου της Θαλάσσης.
Ζωτικής σημασίας θέματα όπως η αποσύνδεσις της κυριαρχίας επί των νησιών από την απαίτηση της Τουρκίας για αποστρατιωτικοποίησή τους δεν τίθενται κάν. Είναι προφανές πως έχουμε να κάνουμε με μια κατάσταση άκρως ετεροβαρή προς όφελος της Τουρκίας. Μια κατάσταση που μακροπροθέσμως δεν πρόκειται να συμβάλλει στην σταθερότητα της περιοχής, αλλά μάλλον θα ανοίξει την όρεξη της Τουρκίας για περισσότερες διεκδικήσεις και περισσότερες απαιτήσεις. Μια απλή αναδρομή στα γεγονότα, έστω μετά το 1974, θα ήταν αρκετά για να προσδιορίσει κάποιος και τις μελλοντικές κινήσεις της. Η Άγκυρα ήταν πάντα απολύτως προβλέψιμη. Μόνον οι κυβερνώντες μας έχουν αποδειχθεί διαχρονικώς ανίκανοι να το αντιληφθούν.
Έτσι ζούμε σήμερα την περίοδο κατά την οποία το κλίμα διαμορφώνεται, βοηθούσης και της αντικειμενικής αδυναμίας των Τούρκων να προβαίνουν σε προκλήσεις, υφιστάμενοι ακόμη τις επιπτώσεις του καταστροφικού σεισμού. Θα ακολουθήσουν οι εκλογές που θα θολώσουν την εικόνα τους προσεχείς μήνες. Αμέσως μετά όμως θα δούμε την συμφωνία-πακέτο για το Αιγαίο. Και κάποιοι δεν θα πιστεύουν στα μάτια τους. Θα είναι όμως αργά. Η ψήφος θα έχει δοθεί.