Πράγματι, στο επιχειρησιακό περιβάλλον του Αιγαίου το εν λόγῳ πλοίο δεν έχει μεγάλες ελπίδες επιβιώσεως. Όμως οι Τούρκοι για άλλον ρόλο το προορίζουν. Κατ’ αρχήν, το γεγονός ότι διαθέτουν πλέον ένα μεγάλο πλοίο που μπορεί να είναι η βάσις πολλών εἰδων επιχειρήσεων αποτελείσημαντική αναβάθμιση του γοήτρου τους. Ταυτοχρόνως, το πλοίο αὐτό είναι ἕνας μοχλός ἀσκήσεως πολιτικῆς σέ εὐρύτατο γεωγραφικό πεδίο, ἀκόμη και εκτός Μεσογείου Θαλάσσης, ἐνῶ, ὅπως ἔχουμε δεῖ καί σέ ἄλλες χῶρες, δύναται νά προβληθεῖ ὡς πλατφόρμα ἀκόμη καί γιά ἀνθρωπιστικές ἐπιχειρήσεις.
Εἶναι σημαντικό νά δοῦμε τί λένε οἱ ἴδιοι οἱ Τοῦρκοι. Διαβάζουμε στό πρακτορεῖο, πού καί αὐτό φέρει τό ὄνομα “Anadolu”:
«Τό πλοῖο “Anadolu” εἶναι ἕνα ἐργαλεῖο στρατιωτικῆς διπλωματίας ἐκτοπίσματος 30.000 τόννων. Ἐντυπωσιακά πολεμικά πλοῖα περιλαμβάνονται στά πλέον σημαντικά διπλωματικά ἀτού γιά τήν χώρα πού ἐκπροσωποῦν».
Προφανῶς, ἡ ἔνταξις αὐτοῦ τοῦ πλοίου ἀποτελεῖ μιάν ἔκρηξη τουρκικοῦ μεγαλοϊδεατισμοῦ, τόν ὁποῖο οὐδόλως ἀνακόπτει τό πρόβλημα πού ἐδημιούργησαν οἱ σεισμοί στήν νοτιοανατολική πλευρά τῆς χώρας. Ἐπιπροσθέτως, ὅσα ἐδήλωσαν ὁ Ἐρντογάν καί οἱ ἄλλοι ἐπίσημοι, κατά τήν ἔνταξη τοῦ “Anadolu” στόν τουρκικό στόλο, δεικνύουν ὅτι ἡ Ἄγκυρα δέν ἔχει καμμία πρόθεση νά διαπραγματευθεί μέ τήν Ἑλλάδα ἐπί ἴσοις ὅροις. Ἤδη διαμορφώνει λογική ἐπικυριάρχου καί ἔχει τήν ἀξίωση ἡ Ἀθήνα νά ὑποκύψει.
Ἀναφέρει παρακάτω τό “Anadolu”:
«Πρόκειται γιά ἕνα εἰδικό πολεμικό πλοῖο πού ἀναδεικνύει τήν γεωπολιτική μετεξέλιξη τῶν τουρκικῶν Ἐνόπλων Δυνάμεων, καθώς ὁ κόσμος ὁδηγεῖται πρός ἕναν δεύτερο Ψυχρό Πόλεμο. Πρέπει ὅμως νά ἀναγνωρισθεῖ ὅτι ἡ τουρκική στρατιωτική ἰσχύς εἶναι πολύ πιό προηγμένη ἐν σχέσει μέ τήν περίοδο τοῦ Ψυχροῦ Πολέμου, ὁπότε ἡ ὀργάνωσίς της ἀπέβλεπε στήν ἀνάσχεση δεκάδων σοβιετικῶν μεραρχιῶν.
»Σήμερα οἱ Ἔνοπλες Δυνάμεις τῆς Τουρκίας οἰκοδομοῦν, μέ ὁρίζοντα δεκαετίας, τήν δυνατότητα νά ἀσκοῦν πολιτική καί στρατιωτική ἐπιρροή μακράν τῶν συνόρων τῆς χώρας, μέ προκεχωρημένες βάσεις πού ἐκτείνονται ἀπό τήν Ἀφρική ἕως τήν Μέση Ἀνατολή καί τόν Καύκασο.
»Μποροῦμε, μάλιστα, νά προσθέσουμε τήν τεχνολογική ἀνάπτυξη καί τόν ἐξαγωγικό προσανατολισμό τῆς τουρκικῆς ἀμυντικῆς βιομηχανίας σέ αὐτές τίς στρατιωτικές δυνατότητες.
»Τό τουρκικό ναυτικό τώρα σταδιακῶς ναυπηγεῖ στόλο ἀνοικτῆς θαλάσσης, τόν ὁποῖο θέλει νά ἐξοπλίσει μέ ρομποτικές δυνατότητες μάχης.
»Τό πλοῖο “Anadolu” θά ἔχει ξεχωριστή στρατιωτική ἀξία, συγκρινόμενο μέ ἄλλα πλοῖα ἀμφιβίων ἐπιχειρήσεων, πού εἴτε ἀνήκουν εἴτε ἀποτελοῦν ἐξέλιξη τῆς κλάσεως Juan Carlos, πού ὑπηρετοῦν στό ἱσπανικό ἤ στό αὐστραλιανό ναυτικό. Τοῦτο ὀφείλεται στό γεγονός ὅτι μεγάλο μέρος τῆς ἀεροπορικῆς δυνάμεώς του θά ἀποτελεῖται ἀπό μή ἐπανδρωμένα ἀεροχήματα...».
Σημειώνουμε τό γεγονός ὅτι τό τουρκικό πρακτορεῖο ὁμιλεῖ γιά νέο Ψυχρό Πόλεμο καί προδιαγράφει τόν ρόλο τῆς Τουρκίας σέ αὐτόν ὡς πολύ διαφορετικό ἐν σχέσει μέ τήν περίοδο πρό τοῦ 1989. Σαφῶς λέγει ὅτι τώρα οἱ τουρκικές Ἔνοπλες Δυνάμεις δέν θά ἔχουν τήν ἀποστολή τῆς ἀνασχέσεως τῶν Ρώσσων (ἐπιγόνων τῶν Σοβιετικῶν). Ἐπιλέγουν γιά τόν ἑαυτό τους τόν πλέον παραδοσιακό ρόλο τοῦ «ἐπιτηδείου», πού δέν θέλει νά εἶναι οὐδέτερος, ἀλλά νά κινεῖται σέ πολλαπλᾶ ταμπλώ.
Μέ τήν Τουρκία νά κινεῖται ἔτσι, ἡ Ἑλλάς ἔχει ἐπιλέξει νά παραμένει προσηλωμένη σέ πολιτικές οἱ ὁποῖες μέχρι σήμερα ἐξησφάλιζαν τήν σταθερότητα. Χαρακτηρίζονται ὅμως ἀπό ἔλλειψη εὐελιξίας, καί τοῦτο πλέον τίς καθιστᾶ ἀναχρονιστικές καί ἀναποτελεσματικές. Ἡ Τουρκία προχωρεῖ ξεφεύγοντας ἀπό τό πεδίον στό ὁποῖο ἐμεῖς περιορίζουμε τήν ἀντιπαράθεση καί σέ ὀλίγον δέν θά τήν προλαμβάνουμε.
Στό “Anadolu” ἐμεῖς βλέπουμε ἕνα πολεμικό πλοῖο, ἐνῶ ἡ Τουρκία διακρίνει ἕνα ἐργαλεῖο στρατιωτικῆς διπλωματίας. Εἴμαστε ἡ χώρα μέ τήν κατ’ ἐξοχήν παγκοσμία ναυτιλία, καί ὅμως πολιτικῶς δέν βλέπουμε πέραν τοῦ Αἰγαίου Πελάγους. Ἐξακολουθοῦμε νά βλέπουμε τά πολεμικά πλοῖα ὡς μέσα προστασίας τῶν νησιῶν, ἐνῶ οἱ Τοῦρκοι ἔχουν συνειδητοποιήσει τόν ρόλο τοῦ ναυτικοῦ ὡς ἐργαλείου προβολῆς ἰσχύος. Κατά τά λοιπά, βαυκαλιζόμεθα ὅτι ἐμεῖς εἴμαστε ἡ ναυτική χώρα.
Τό πρόβλημα εἶναι ὅτι συνολικῶς, ὡς χώρα καί ὡς κοινωνία, ἔχουμε δυσανεξία πρός τίς ἀλλαγές. Ἀργοῦμε πολύ νά δοῦμε ὅτι ὁ κόσμος ἀλλάζει καί παραμένουμε προσηλωμένοι σέ στερεότυπα πού ἔχουν παύσει νά ἰσχύουν. Ἔτσι, ἀντιμετωπίζουμε τούς Τούρκους μέ τήν λογική τοῦ 1974, ὅταν λέγαμε ὅτι «δέν διεκδικοῦμε», ἀλλά καί «δέν παραχωροῦμε». Ἔκτοτε οἱ Τοῦρκοι ἔχουν διευρύνει τίς διεκδικήσεις τους, ἐνῶ ἐμεῖς ἀποτυγχάνουμε νά ὑπενθυμίζουμε στόν κόσμο ὅτι εἶναι εἰσβολεῖς πού κατέχουν τό 38% μιᾶς ἀνεξαρτήτου χώρας. Τούς ἔχουμε ἀφήσει νά προβάλλονται ὡς περιφερειακή δύναμις, ἐκμεταλλευόμενοι, σύν τοῖς ἄλλοις, τίς βραχεῖες περιόδους προσεγγίσεως, κατά τήν διάρκεια τῶν ὁποίων δημιουργοῦν ἐφαλτήρια γιά νέες διεκδικήσεις. Στήν δική μας πλευρά, ἀπ’ ἐναντίας, οἱ περίοδοι αὐτές εἶναι εὐκαιρίες γιά κάποιους πού θέλουν προβάλουν τίς δῆθεν δυνατότητες ἀναπτύξεως ἑλληνοτουρκικῆς φιλίας, παρά τό γεγονός ὅτι ἐπανειλημμένως ἔχουν ἀνωμάλως προσγειωθεῖ, καθώς οἱ Τοῦρκοι ἐπανέρχονται στόν παλαιό, κακό ἑαυτό τους.
Τίς τελευταῖες ἡμέρες ὁ Τσαβούσογλου ὁμίλησε μέ σαφήνεια γιά τίς προθέσεις τῆς Ἀγκύρας. Ὑπάρχουν ὅμως ἀκόμη στήν Ἀθήνα ἀφελεῖς πού πιστεύουν ὅτι μπορεῖ νά εὑρεθεῖ ἀποδεκτή λύσις στό Διεθνές Δικαστήριο τῆς Χάγης...