Άγνωστον εάν αυτός ή άλλος από το περιβάλλον της οικογενείας του νυν προέδρου, αναλάβει το βάρος του προεκλογικού αγώνος ως συνεχιστής της «πολιτικής Ε», που συνοδεύεται από επιτυχίες (η μεγάλη ανάπτυξη της Τουρκίας) και αποτυχίες (ο υψηλότερος πληθωρισμός στον κόσμο την εποχή αυτή, στην χώρα αυτή).
Ενδιαφέρον αποκτά το έτερον ζήτημα: Εάν τις εκλογές κερδίσει ο αντίπαλος του Ε., o Κεμάλ Κιλιτσαντάρογλου (η σφυγμομέτρηση της Τουρκικής κοινής γνώμης του δίδει 49%), ποίες οι συνέπειες της εκλογής του με την Ελλάδα.
Κατ’ αρχήν, ολίγη προϊστορία για την κατάσταση στην Τουρκία. Μετά το αποτυχόν στρατιωτικό πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 2016 , η κυριαρχία του Ε. εδραιώθη στην πολιτική κονίστρα της γείτονος, έπειτα από την διένεξη με τον «Ιμάμη» Φεθουλάχ Γκιουλέν, που διέφυγε στα βουνά Ποκόνο της Πενσυλβάνια των ΗΠΑ το 1998, ώστε ο Ισλαμιστής «ιεροδάσκαλος» ν’ αποφύγει την κατηγορία ότι υπενόμευε το αντιπροσωπευτικό πολίτευμα της Τουρκίας.
Ο Αμερικανός πρώην πρόεδρος Μπιλ Κλίντον «υιοθέτησε» τον Σεπτέμβριο του 2008 την αποστασία του Γκιουλέν ως μετριοπαθούς Ισλαμιστού που «προωθεί τον θρησκευτικό διάλογο στην διεθνή κοινωνία» και ουσιαστικά του παρέσχε διαρκές άσυλο στις ΗΠΑ.
Στην πράξη τον έχρισε εναλλακτικό ηγέτη της Τουρκίας για τα συμφέροντα των ΗΠΑ στην Εγγύς Ανατολή. Το 2014 , ο Ε. ζήτησε από την Αμερική έκδοση του Γκιουλέν ως υπονομευτή της Τουρκικής δημοκρατίας, που απερρίφθη μετά πολλών επαίνων.
Εν τω μεταξύ, ο Ε. είχε μετακινηθή πολιτικώς προς τον θρησκευτισμό και τον εξτρεμισμό της Τουρκίας, με αποτέλεσμα την προοδευτική κατολίσθηση των Αμερικανοτουρκικών σχέσεων, αν κι ο Ε. παρέμεινε στο ΝΑΤΟ με ταυτόχρονη στροφή του υπέρ της Ρωσσίας, τον παλαιό αντίπαλο του Τουρκισμού.
Υπ’ αυτή την έννοια, τα μετέπειτα γεγονότα δικαιώνουν τον Κλίντον που θεώρησε το Ερντογανικό καθεστώς αντίθετο με τα συμφέροντα της Αμερικής. Δεν είναι όμως βέβαιον εάν ο Ε. βλάπτει πολύ τα Ελληνικά συμφέροντα, όπως θα φανεί εν συνεχεία.
Βέβαια , ο Ε. υιοθέτησε τις θεωρίες του Γκιουλέν περί συνεχείας της Οθωμανικής αυτοκρατορίας από την Τουρκία, ως διαδόχου της «χρυσής εποχής της και του πολιτισμού της» κι ότι το Αρμενικόν ολοκαύτωμα δεν υπήρξε ποτέ αλλά ταυτόχρονα εφήρμοσε τον Σουνιτικό Ισλαμισμό, εστράφει εναντίον την Αλεουτική «αιρέσεως» του αντιπάλου του Κιλιτσανάρογλου και επέτρεψε το διεθνές εμπόριο της Αφγανικής ηρωίνης από την οργάνωση Cladio II (*) που του χάρισε οικονομική άνεση στο κόμματος του ΑΚΡ.
Έτσι, σήμερα το πολιτικό παίγνιο στην γείτονα χώρα παίζεται υπό ανίσους όρους. Από την μία, ο Ε. είναι πολιτικώς πανίσχυρος αλλ’ ασθενής προσωπικώς και διεθνώς αμφισβητείται η αξιοπιστία του αλλά παραμένει πάντοτε η προτίμηση της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ όχι, όμως, πλέον με παραγνώριση της Ελλάδος υπό της Αμερικής.
Δια την Ελλάδα, ο Ε. δεν υπήρξε κακός διαχειριστής των σχέσεων με την Τουρκία σαν τον Ετσεβήτ ή την Τσιλέρ και παρά την «τοξική» ρητορεία του εναντίον του Ελληνισμού, για λόγους θρησκευτικού φανατισμού των οπαδών του - εξ ού κι η μεταβολή της Αγια-Σοφιάς εις μουσουλμανικό τέμενος, για την οποία η φιλοτουρκική Πέμπτη Φάλαγξ εν Ελλάδι ποιεί την νήσσαν. Ουδέποτε ο Ε. παραβίασε την εδαφική κυριαρχία της πατρίδος μας εκτός του Φεβρουαρίου 2019, στον Έβρο, που νόμισε ο Ε. ότι η νέα, τότε Ελληνική κυβέρνηση του Κυρ. Μητσοτάκη ήταν του … «ελαφρού θεάτρου» όπως οι προηγούμενες αλλά διεψεύσθη οικτρά.
Έκτοτε , ο Ε. κάθισε φρόνημα μέχρις ότου ήλθαν οι σεισμοί στην νοτιοανατολική Τουρκία και ανέκοψε πρύμναν τις παραβιάσεις του Ελληνικού εναερίου και θαλασσίου χώρου.
Τούτο δεν σημαίνει ότι τυχόν νίκη του Ε. στις εκλογές της 14ηςΜαΐου θα σημάνει διαρκή «μήνα του μέλιτος» όπως πιστεύουν τινές κουφιοκεφαλάκηδες εν Ελλάδι, αλλ’ ότι, έως ότου επουλωθούν οι πληγές που άνοιξε ο σεισμός της 16ης παρελθόντος Φεβρουαρίου στην Ανατολία, θα έχουμε ένα ήσυχο καλοκαίρι για να χαλαρώσουμε κάπως και θεραπεύσουμε τις δικές ζημιές από τον 15ετή «πόλεμο» της Ευρωπαϊκής Ενώσεως εναντίον μας (Τρία μνημόνια, εξάρθρωση του ΕΣΥ, 36.000 νεκροί συμπολίτες μας από την Πανδημία του Κινεζοϊού κι αυστηρή επιτήρηση της οικονομίας με 500.000 εκπατρισθέντες Έλληνες). Μετά, έχει ο Θεός της Ελλάδος που τόσες φορές μας έχει συμπαρασταθή…
(*) Βλ. σχ. ‘Oreration Cladio’ υπό Paul L. Williams, εκδ. Prometheus Books, 2015.