Γιά τό πόσο αὐτό μπορεῖ νά εἶναι δημοκρατικό, θά παραθέσουμε τά λόγια τοῦ ἴδιου τοῦ ἀποβληθέντος μαθητοῦ: «Δέν παραπονιέμαι ὅταν βλέπω παντοῦ σημαῖες καί ἀφίσες γιά διεμφυλικούς στό σχολεῖο. Ξέρετε γιατί; Γιατί οἱ ἄλλοι ἔχουν δικαίωμα στά πιστεύω τους, ὅπως καί ἐγώ. Ἀκόμη καί στήν ἡλικία τῶν 12, ἔχω τίς δικές μου πολιτικές ἀπόψεις καί τό δικαίωμα νά τίς ἐκφράσω. Ἀκόμα καί στό σχολεῖο. Αὐτό τό δικαίωμα ἐλευθερίας τοῦ λόγου ἀναφέρεται στό “Πρῶτο Ἄρθρο τοῦ Συντάγματος”».
Τί θά εἶχαν νά ἀπαντήσουν σέ αὐτόν τόν καθαρό λόγο οἱ ἀμύντορες τῆς «πολιτικῆς ὀρθότητος»; Φυσικά καί δέν μποροῦν νά δώσουν ξεκάθαρη ἀπάντηση. Παρά μόνον θά ἀραδιάσουν ἀοριστίες καί θεωρίες περί «ἐλευθεριῶν». Μόνον πού οἱ δικές τους «ἐλευθερίες» καταπιέζουν τίς πραγματικές ἐλευθερίες τῶν φυσιολογικῶν ἀνθρώπων. Οἱ δικές τους «ἐλευθερίες» ἔρχονται ἀντιμέτωπες μέ τήν ἴδια τήν φύση. Καί ἄν διαφωνοῦν, ἄς ἀπαντήσουν στήν ἐρώτηση, ἄν εἶναι δυνατόν νά γεννηθεῖ ζωή, εἰ μή μόνον ἀπό τά δύο φῦλα πού ἔχει δημιουργήσει ἡ φύσις. Ἴσως νά προτάξουν ὅτι δέν ἀπαιτοῦνται δύο φῦλα γιά νά ἀναπαραχθεῖ ἡ μονοκύτταρος ἀμοιβάδα! Ἄς μᾶς ἐπιτρέψουν νά πιστεύουμε ὅτι ὁ ἀνθρώπινος ὀργανισμός εἶναι –κατά τί τοὐλάχιστον‒ πλέον προηγμένος ἀπό τήν ἀμοιβάδα.
Κανονικά δέν θά ἔπρεπε νά μᾶς ἀπασχολοῦν τέτοια ζητήματα. Δέν θά ἔπρεπε νά ὑπάρχουν δάσκαλοι πού νά ἀντιδροῦν ὅταν ἕνας μαθητής τους ὑποστηρίζει τήν ἀλήθεια. Ἔχουν βεβαίως ὑποχρέωση νά διδάσκουν τήν ἀνοχή. Τήν ὁποία ἀπό ὅ,τι φαίνεται, ἐπιδεικνύουν ἔναντι παντός παραλογισμοῦ, ἀλλά ὄχι ἔναντι τῆς ἀληθείας.
Ἀπ’ ἐναντίας ἀποβάλλοντας τόν συγκεκριμένο μαθητή ἐπιδεικνύουν ἐμπάθεια. Ἐμπάθεια ἀσύμβατη πρός τίς ἀρχές πάνω στίς ὁποῖες οἰκοδομήθηκαν οἱ Ἡνωμένες Πολιτεῖες τῆς Ἀμερικῆς. Ἐμπάθεια ἀσύμβατη πρός τίς ἀρχές τοῦ ἑλληνικοῦ πνεύματος καί τοῦ ρωμαϊκοῦ δικαίου, οἱ ὁποῖες εἶναι οἱ πυλῶνες τοῦ δυτικοῦ κόσμου καί τοῦ δυτικοῦ πολιτισμοῦ.
Εἶναι αὐτές οἱ συμπεριφορές δείγματα τῆς κοινωνικῆς παρακμῆς, ἡ ὁποία πλήττει τίς δυτικές χῶρες. Οἱ δέ πολιτικοί ἡγέτες, οἱ ὁποῖοι ἀκρίτως τίς υἱοθετοῦν, δέν ἀντιλαμβάνονται ὅτι ἡ στάσις τους ἐκτρέφει δύο τάσεις ἐχθρότητος. Ἡ μία προέρχεται ἀπό τήν ἀγανάκτηση τῶν πολιτῶν, οἱ ὁποῖοι τείνουν νά δικαιολογοῦν ἐνέργειες τοῦ Προέδρου Πούτιν περιορίζοντας τήν ὀπτική τους στό γεγονός ὅτι στήν Ρωσσία τό φυσιολογικό ἀντιμετωπίζεται ὡς φυσιολογικό καί ἡ «πολιτική ὀρθότης» ἐξοβελίζεται. Τό ρῆγμα δηλαδή στόν κόσμο μας τό δημιουργοῦν οἱ θιασῶτες τῆς πολιτικῆς ὀρθότητος, χωρίς βεβαίως νά ἀντιλαμβάνονται τί ἀκριβῶς κάνουν. Ἡ δευτέρα ἐπίπτωσις ἔχει νά κάνει μέ τήν ριζοσπαστικοποίηση τῶν μουσουλμάνων πού ζοῦν στίς δυτικές χῶρες καί οἱ ὁποῖοι μετά δύο καί τρεῖς γενιές ἀπορρίπτουν τόν τρόπο ζωῆς μας. Ἡ ἐπικράτησις τῆς «πολιτικῆς ὀρθότητός» τους δείχνει ὅτι οἱ κοινωνίες μας εἶναι πλέον κενές ἀληθείας καί πνευματικοῦ περιεχομένου, ὁπότε ὠθοῦνται νά ἀναζητήσουν περιεχόμενο στίς παραδοσιακές δικές τους ἀξίες. Καί ἄς εἶναι ἀκραῖες. Καί ἄς εἶναι πρωτόγονες. Τήν παραδοχή, ὅτι «ὑπάρχουν μόνον δύο φῦλα», δέν τήν κατεδίκασαν ποτέ.
(τοῦ Εὐθ. Π. Πέτρου, ἀπό τήν ἐφημερίδα «ΕΣΤΙΑ»)