Οι δέκα χιλιάδες μαχητές της ηρωικής αντιστάσεως δεν επαρκούσαν για άμυνα της Βασιλεύουσας που ‘χε μείνει μόνη ελεύθερη πόλις της αυτοκρατορίας. Μόλις εφονεύθη, μαχόμενος ο αυτοκράτωρ , οι Έλληνες υπέκυψαν στους Τούρκους κι άρχισε η σφαγή, η διαρπαγή και ο εξανδραποδισμός, επί τριήμερον των κατοίκων - συνήθεις από τους γείτονες (1821, 1915, 1922,1955 και στην Κύπρο 1821,1974).
Η προϊούσα εξάντλησις του Βυζαντίου από τις επιδρομές Αβάρων, Περσών, Αράβων και Ρώσων ήταν υποδεεστέρα αιτία της πτώσεως απ’ ό,τι η οικονομική εξάντληση του κράτους. Ως αναφέρει ο βυζαντινολόγος Στηβ Ράνσιμαν «η πτώσις ήταν αποτέλεσμα της οικονομικής καταβαραθρώσεως της αυτοκρατορίας». Το επί χίλια χρόνια ισχυρό νόμισμα, το Κωνσταντινάτο είχε χάσει την αξία από τη νόθευση του.
Η Κων/λη έπαυσε να είναι πρωτεύουσα του Τουρκικού κράτους το 1924 .Μετά από 471 χρόνια από της καταλήψεως της υπό των Οθωμανών , οι Τούρκοι επέλεξαν την Άγκυρα για να είναι εγγύτερα στην Ανατολή παρά στην δύση. Ο εξευρωπαϊσμός των με το Χατι Σερίφ το 1830 , το σύνταγμα του 1876 και του 1908 σταμάτησε και μετά την ανακήρυξη της «Τουρκικής Δημοκρατίας» κατέληξαν να είναι μονοκρατορία του Ταγίπ Ερντογάν επί 20 χρόνια μέχρι τούδε.
Από τα ανωτέρω προκύπτουν τα εξής συμπεράσματα δια τους Έλληνες: Μην υποτιμάτε τον ανθελληνισμό των Ευρωπαίων που ως Ούννοι είναι συγγενείς της Τουρκικής φυλής. Μην αναμένετε ποτέ βοήθεια από την δύση και να στηρίζεσθε αποκλειστικά στις εθνικές σας δυνάμεις. Εάν το δράμα του Βυζαντίου ήταν οικονομικό έτσι και της νεωτέρας Ελλάδος. Η Τουρκία ανήκει στην Ανατολή αλλά η Ελλάδα όχι ακόμη στην δύση.
Τούτων δοθέντων δεν υπάρχει πιθανότης συνεννοήσεως με τους Τούρκους που διατηρούν ένα σύμπλεγμα …ανωτερότητος απέναντι στους Έλληνες και που ονειρεύονται να ανακαταλάβουν την Ελλάδα… «ένα βράδυ» (Ερντογάν). Άρα η μόνη εναλλακτική λύση των Ελληνοτουρκικών σχέσεων είναι η προετοιμασία της Ελλάδος για πόλεμο με την Τουρκία. Πρώτο βήμα της η ενίσχυση της γεννητικότητος του Ελληνικού πληθυσμού και η αποτροπή τους εξελληνισμού αλλοθρήσκων μεταναστών.
Ο Κων/νος Καβάφης έγραψε για την Άλωση(*):
«Όμως απ’ τ’ άλλα πιό πολύ με άγγιξε το άσμα
Των Τραπεζούντων με την παράξενη του γλώσσα
Και με την λύπη των Γραικών των μακρυνών εκείνων
Που ίσως όλο πίστευαν που θα σωθούν ακόμη.
«Οι αρχιερείς δεν δύνανται (ή δεν θέλουν) να διαβάσουν
«Σιτ’ανάνγωθ’ σιτ’ ανάκλαιγ’ σιτ’ ανάκρουγ’ την καρδιάν
Ν’αοιλλή εμάς , να βάι εμάς , η Ρωμανία πάρθεν».
Κώστας Κόλμερ
(*) Κων/νου Π. Καβάφη: Πάρθεν . Α73 , 1921 , σελ 108 ΚΡΥΜΜΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ 1977-23 . Εκδ. Ίκαρος 1993.