(θα συμβουλεύαμε τους αναγνώστες μας να παρακολουθούν ιδίως τις αναλύσεις του κ. Δημήτρη Σταθακόπουλου, νομικού και έγκριτου αναλυτή σχετικά με την Τουρκία και ο οποίος «έβαλε τα γυαλιά» σε αρκετούς τουρκολογούντες επαληθευόμενος στις προβλέψεις του σχετικά με τις πρόσφατες τουρκικές εκλογές αλλά και τις μετέπειτα κινήσεις του προέδρου της γείτονος).
Μάλιστα, ο Ερντογάν συναλλάσσεται και με τις δύο πλευρές, υπερβαίνοντας τον ρόλο του «Επιτήδειου Ουδέτερου» που είχε η Τουρκία κατά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ανάμεσα στους δύο συνασπισμούς. Πλέον, η Τουρκία χαράσσει μία σφαίρα επιρροής στον περίγυρό της για την οποία αξιοί από τον διεθνή παράγοντα να τη λαμβάνει υπ’ όψιν και να ζητά τη γνώμη της πριν υλοποιήσει την πολιτική του – να είναι δηλαδή ένας Επιτήδειος (και πολύ ενεργητικός) Μεσάζων ανάμεσα στα δύο (ή περισσότερα, στην πολυπολική μας εποχή) στρατόπεδα. Η Βαλκανική, με τα υπολείμματα τουρκικών ή μουσουλμανικών μειονοτήτων, έχει ιδιαίτερη θέση στη στρατηγική αυτή. Η αποστολή στο Κόσοβο, περιοχή με σημαντικό ιστορικό βάρος στην κατάκτηση όλης της Χερσονήσου από τους Οθωμανούς, σηματοδοτεί και την επάνοδο τουρκικών στρατευμάτων σε περιοχή που σήμερα έχει πλειοψηφία Αλβανών, έναν λαό με θέση συν-διοικητή την περίοδο των Σουλτάνων.
Για την Ελλάδα, η εξέλιξη αυτή είναι ιδιαίτερα δυσοίωνη: δεν είναι μόνο το ότι μία πιθανή ανεξαρτητοποίηση του Κοσόβου αποτελεί δυσμενές πρόκριμα για το Κυπριακό (όχι τυχαία χώρες με αποσχιστικά κινήματα στην ΕΕ δεν έχουν συναινέσει σε αναγνώριση της Πρίστινας). Ούτε ότι μία τέτοια εξέλιξη προκαλεί φόβους ενθάρρυνσης του επεκτατικού οράματος της «Μεγάλης Αλβανίας» (που από την Ελλάδα «λιμπίζεται» τουλάχιστον την Θεσπρωτία – ως «Τσαμουριά»). Είναι η ίδια η παρουσία τουρκικών στρατευμάτων αλλά και πολιτικής επιρροής της Άγκυρας στον βόρειο «ορίζοντά» μας, σε μία περιοχή όπου, μετά την πτώση του κομμουνισμού, η ελληνική διπλωματία βαυκαλιζόταν ότι ήταν το δικό της προνομιακό πεδίο. Είναι εφιαλτική η προοπτική να καταντήσουμε, μετά τη Λιβύη, να ακολουθούμε ασθμαίνοντες την ερντογανική Τουρκία και στα Δυτικά Βαλκάνια!
Βέβαια, τι καθόμαστε και λέμε τώρα; Εδώ η Βασιλίσσης Σοφίας (και όχι μόνο τώρα αλλά εδώ και δεκαετίες) δεν μπορεί να «τρίξει τα δόντια» στον Ράμα για τη Χιμάρα και τις περιουσίες των Ελλήνων της Βορείου Ηπείρου και θα χαράξει στρατηγική για τις ευρύτερες ισορροπίες στη Χερσόνησο του Αίμου; Μεγάλο και διαρκές «κατόρθωμα» η ανικανότητα αυτή, πάντως, για το παλαιότερο έθνος-κράτος στην περιοχή…