Δεν είναι μόνο ότι ο Κυρ. Μητσοτάκης αφήνεται απόλυτος κυρίαρχος της πολιτικής κονίστρας, μαζί με τους καθοδηγητές του. Είναι ο φόβος ότι μη υπαρχούσης αξιολόγου αντιπολιτεύσεως μένει το έδαφος ελεύθερο για σφάλματα. Όχι μόνο στα εθνικά λεγόμενα ζητήματα (ΑΟΖ, εξοπλισμός νήσων του Αιγαίου, μεταναστευτικό) αλλά κυρίως στα κοινωνικά. Εκλείπει και η παραμικρά επιφύλαξη στις «μεταρρυθμίσεις» που μπορεί να επιβάλλει η κυβερνητική πλειοψηφία, όπως η αναπλήρωση του δημογραφικού σφρίγους του Ελληνικού λαού με λαθρομετανάστες, η αναγνώριση της «γλώσσας και κουλτούρας» των Σκοπίων, η αγορές περιττών οπλικών συστημάτων, τα «καλαθάκια» του Αδώνιδος, κατά της ανυποχώρητης ακρίβειας κλπ.
Οι πραγματικές ανάγκες της χώρας όπως η αναθεώρηση του συντάγματος Τσάτσου-Βενιζέλου, η χαλιναγώγηση του πληθωρισμού, η ασυδοσία των εμπορικών Τραπεζών στο θέμα των χρεών πρώτης κατοικίας κι εις Ελβετικά φράγκα καθώς και η υψηλή τιμολόγηση του ηλεκτρικού ρεύματος περνούν σε δεύτερη μοίρα για μία πανίσχυρη κυβέρνηση με μία ασθενή αντιπολίτευση.
Αυτό ήταν το μέγα λάθος της πολιτείας του σ. Αλέξη Τσίπρα: ότι αναλώθηκε σε τακτικισμούς και όχι σε πραγματικούς πολιτικούς αγώνες. Τί έκανε όταν η ΝΔ έκλεισε τους λιγνιτικούς ηλεκτροσταθμούς; Πώς αντετάχθη στα Καρτέλ όταν αυτά πήραν φόρα και ανέβασαν τις τιμές κατά 30%; Πώς αντιμετώπισε την Τουρκική πρόκληση της «Γαλάζιας πατρίδας»; Σχεδόν ουδέν έπραξε.
Ό σ. Αλέξης έχασε πέντε εκλογικές αναμετρήσεις για ν’ αντιληφθεί την ανεπάρκεια του και έκαμε δύο επαίσχυντες συμφωνίες, μία με το τρίτο μνημόνιο της «Τρώηκα» (από το «τρώει» ως ο Κρόνος 500.000 Ελληνόπουλα) και η άλλη με την παραδοχή των κομιτατζήδων του Τίτο ως απ’ ευθείας απογόνων του Φιλίππου β’ και Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Η πλήρης αποϊδεολογοποίηση της …Αριστερής (στη δημοτική) ήταν ένα άλλο ανδραγάθημα των ΣΥΡΙΖΑΙΩΝ επί σ. Τσίπρα. Μπορεί οι γνήσιοι διάδοχοι του Σιάντου-Ζαχαριάδη- Κολιγιάνη να ηττήθησαν σε τρείς γύρους από τον Εθνικό στρατό αλλά στο τέλος κατάλαβαν ότι ήσαν θύματα του διεθνούς Ψυχρού Πολέμου και το μόνο που τους απέμενε ήταν ο Μαρξισμός. «Λαός για τον λαό» ή όπως λένε οι φιλότεχνοι «L´art pour L’art» (η τέχνη δια την τέχνη).
Ο αναθεωρητισμός του σ. Τσίπρα θα ήταν αποδεκτός εάν απέβαινε υπέρ του Ελληνικού λαού έστω κι αν έχανε την ιδεολογική της καθαρότητα η Μαρξιστική σκέψις αλλά τα όσα συνέβησαν επί 4,5 χρόνια που ήταν πρωθυπουργός ο σ. Αλέξης (πλημμύρες, πυρκαγιές, εθνικές απώλειες) και τινά λάθη με την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας (εγκλωβισμός της Πανδημίας) περιόρισαν την λαϊκή κυριαρχία, αν αυτό εξέφραζε η Αριστερή. Αλλά δεν παρεδέχθη ποτέ τα λάθη του ο σ. Αλέξης όπως έκανε συχνά ο Κυριάκος.
Εις ένα μόνο τομέα διεκρίθη η Αριστερή κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΙΩΝ: την φιλοαμερικανική και φιλοϊσραηλινή πολιτική αλλά κι αυτή μισή. Κατά το έτερον ήμισυ αποδίδεται στον Πάνο Καμμένο και στα κοπέλια του. Την ενδυνάμωσε κι άλλο η ΝΔ .Ορθώς, διότι η μικρά αλλά γενναία Ελλάς πάντοτε χρειάζεται την υποστήριξη των ισχυρών χωρών στην αντιμετώπιση του Τουρκικού όγκου.
Υπάρχει ένα τελευταίο ζήτημα. Εάν η παραίτηση Τσίπρα είναι ειλικρινής. Δυστυχώς ο πολιτικός αυτός είναι σχετικά νέος και δεν έμαθε άλλο επάγγελμα εκτός από τις καταλήψεις από νηπιαγωγείων έως κυβερνητικών θώκων. Η νοσταλγία των απολαύσεως της εξουσίας θα τον οδηγήσει σε μία απόπειρα επαναφοράς του.
Ευτυχώς όμως το πολιτικό «ποτάμι δεν γυρίζει πίσω» όπως είπε ο Ηράκλητος. Ήδη, ο Ελληνικός λαός απoδοκίμασε την Αριστερή και κινείται προς άλλες κατευθύνσεις. Δεν υπάρχουν περιθώρια λάθους ή για ρεβάνς. Αν δεν πάμε όλοι μαζί μπροστά, η εξαφάνιση του Ελληνισμού είναι βεβαία, όχι από τους γείτονες αλλά από την δημογραφία . Κάτι που δεν κατανόησε ποτέ ο σύντροφος Τσίπρας.
Κώστας Κόλμερ