του Αμερικανού αναλυτού Μάικλ Ρούμπιν, ότι επιβάλλεται η εφαρμογή κυρώσεων κατά της Τουρκίας, ως συμβαίνει σήμερα και με την Ρωσία, καθ’ όσον αμφότερα τα νέο αποικιακά αυτά κράτη έχουν εισβάλλει και προσαρτήσει ξένα εδάφη: Η μεν Ρωσία στην Κριμαία, η δε Τουρκία στην Κύπρο και Συρία.
Το σημαντικό με την παραβατικότητα της Τουρκίας είναι ότι σύμφωνα με τον Αμερικανό αναλυτή, δεν περιορίζεται σ ένα μεταπολεμικό περιστατικό αλλά χρονολογείται από την προπολεμική εποχή. Οι Τούρκοι από την εποχή του Μουσταφά Κεμάλ εισβάλλουν ατιμωρητί στις γειτονικές χώρες όπως στην Αλεξανδρέττα και στο Καραγάτς (ανατολικώς του Έβρου) ενώ στο εσωτερικό της Τουρκίας καταπιέζουν εθνότητες όπως οι Κούρδοι που είναι ένας ανεξάρτητος και αρχαίος λαός.
Η αρθρογραφία στην Αμερική παίζει ρόλο τροχιοδεικτικών βολών όταν πρόκειται για αλλαγή της Αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, όπως αυτής που σημειούται απέναντι στην Τουρκία τελευταίως, όπου σιωπούν οι φιλότουρκοι στην Ουάσιγκτον και φωνάζουν οι πολέμιοι, αξιούντες μέτρα, κατά του νεωτέρου «επιτηδείου ουδετέρου», του Ερντογάν: Είτε αυτός-λέγουν- πρέπει ν’ απομακρυνθεί του ΝΑΤΟ ή ν’ αλλάξει η Αμερικανική πολιτική απέναντι στην Τουρκική κυβέρνηση. Μάλιστα οι σχέσεις του με τον Πούτιν δεν πήγαν καλά στην τελευταία τους συνάντηση για την συμφωνία των σιτηρών της Ουκρανίας.
Μόνο στην Ελλάδα εκλαμβάνουν τινές αιθεροβάμονες την Τουρκία σαν κάτι το αμετάβλητο στο οποίο πρέπει να ενδώσουμε ως έθνος. Οι συνθήκες όμως μεταβάλλονται ταχύτερα από τα μυαλά διαφόρων Ταλεϋρανδίσκων.