Πιο πρόσφατα, το 1998, συγκεντρώσαμε την δασοπυρόσβεση στα χέρια της Πυροσβεστικής. Και εδώ, θεωρήσαμε ότι η συγκέντρωση χειρισμού και αρμοδιοτήτων θα μάς εξοικονομούσε χρόνο και χρήμα. Κι όμως, κατά πρόσφατη ομολογία ενός εκ των δύο εισηγητών της τότε ρύθμισης, πέσαμε έξω και στις δύο εκτιμήσεις μας!
Ακόμη πιο πρόσφατα, θεωρήσαμε πως πρέπει να συγκεντρώσουμε κάθε αρμοδιότητα στο σχήμα του «επιτελικού κράτους» και υπαγάγαμε κάθε ζήτημα στην (μοδάτη και πολιτικώς ορθή) έννοια της «κλιματικής κρίσης». Και φτιάξαμε και ολόκληρο Υπουργείο με το πομπώδες όνομα «Υπουργείο Κλιματικής Κρίσης και Πολιτικής Προστασίας»! Το τι πετύχαμε το βλέπουμε το τελευταίο δίμηνο – αντί άλλου παραδείγματος, η πολυήμερη φωτιά στον Έβρο (αλήθεια, σταμάτησε ή καίει ακόμη;…). Έχουμε, βέβαια, τον ηλεκτρονικό «τσοπάνη» του 112 να σαλαγάει τους σαστιμένους πολίτες μακριά από τα σπίτια τους – και, όχι σπάνια, χτυπώντας λάθος συναγερμό ή και να ενεργοποιείται κατόπιν εορτής (βλ. σε ουκ ολίγες περιπτώσεις στην πλημμυρόπληκτη Θεσσαλία).
Και τι θα γίνει μετά τις φωτιές και τις πλημμύρες; Μα, απλώς, θα ενισχυθεί η αστυφιλία! Οι κατεστραμμένοι οικονομικά πληγέντες – κατά βάσιν αγρότες – θα συγκεντρωθούν στις πόλεις των νομών τους και στην Αθήνα. Η πεπατημένη που ξεκίνησε εδώ και εβδομήντα χρόνια άνωθεν, πάλι μόνο με κεντρική πολιτική βούληση μπορεί να ανακοπεί.
Ακόμη χειρότερα – κι εδώ βάζουμε στοίχημα κι ας μάς πουν «Κασσάνδρες» - θα ακούσουμε «περισπούδαστες» τεχνοκρατικές πομφόλυγες – για μην πούμε, υποβολιμαίες δολιότητες… - για «συγκεντροποίηση της διαχείρισης υδάτινων και δασικών πόρων κλπ. μέσω ΣΔΙΤ» - πάντα στο όνομα της αντιμετώπισης της «κλιματικής κρίσης». Και, φυσικά, με την επίκληση της αναβάπτισης της ΡΑΕ σε ΡΑΑΕΥ.
Αντί να αναζητήσουμε την λύση στην αποκέντρωση και την ενδυνάμωση των τοπικών κοινωνιών – που ήταν ανέκαθεν το κύτταρο του Ελληνικού λαού και πολιτισμού – σκεφτόμαστε (ακαταπαύστως και εμμονικώς) με όρους («φιλελεύθερης», αλίμονο…) φαραωνικής διαχείρισης που θα ζήλευε και η αλήστου μνήμης ΚΟΜΕΚΟΝ! Κανείς δεν σκέφτεται πως, όταν είναι μαζικές και συγκεντροποιημένες οι δομές, θα είναι μαζικές και οι καταστροφές; Και πως η πρόληψη, που είναι προτιμότερη από την κατόπιν... εορτής θεραπεία, γίνεται κατά τόπους; Βέβαια, είναι λιγότερο θεαματική από την - κεντρικά κατευθυνόμενη - καταστολή, έτσι;
Πότε, άραγε, να πήραμε, τελικά, κακή σειρά; Μήπως όταν, στα 1833, καταργήσαμε τις κοινότητες και διαλύσαμε ένα προαιώνιο – και δοκιμασμένο – μοντέλο διαχείρισης των φυσικών και ανθρώπινων πόρων μας; «Μα, τι λέτε;», θα μάς πουν. «Αυτά τα λένε αφελείς ρομαντικοί – κι εμείς είμαστε ρεαλιστές!». Κι ο ρεαλισμός κι η αποτελεσματικότητά μας επαληθεύονται κάθε χρόνο σε πλημμύρες και πυρκαγιές και λοιπές («κλιματικές» και μη) κρίσεις…