Με αναφορά στο θέατρο του παραλόγου, για εμάς θα είναι ένα ακόμη επεισόδιο της σειράς «οι στακτόχρωμοι λύκοι του Κεμάλ», με στημένους ηθοποιούς και κείμενο επινοήσεως Kissinger, διασήμου συγγραφέως έργων τρόμου(βλ. μεταξύ άλλων «η τραγωδία της Κύπρου»), όπως επιτάσσουν τα βαθειά συμφέροντα της Νέας Ρώμης.
Ηλθαν οι εντολές στην Αθήνα. Ομιλούμε πλέον για γεωπολιτική διαφορά(Εστία 12-7-23). Διαμορφώθηκαν οι συνθήκες:νέα κυβέρνηση με ισχυρή πλειοψηφία, ανυπαρξία αντιπολιτεύσεως, επιλογή Υπουργού Εξωτερικών, ο οποίος δεν ενοχλεί τον Πρωθυπουργό όπως ο προηγούμενος και-άκρως παράδοξον-χωρίς ρόλο ουσίας στα τεκταινόμενα, με ανάληψη της κυρίας ευθύνης του πολιτικού διαλόγου από την κα ΥΦΥΠΕΞ, πρόσωπο προφανώς με ικανότητες, αλλά και θητεύσασα στην Ουάσιγκτων και κατά συνέπεια γνωστή στα ισχυρά πρόσωπα της Νέας Ρώμης. Σκηνοθέτης του έργου βεβαίως Αμερικανός, οι πρωταγωνιστές στην Αθήνα πειθήνιοι, εννοείται, στα κελεύσματα της Ουάσιγκτων, οι Δικαστές της Χάγης, χωρίς αμφιβολία, προεπιλεγμένοι από την υπερδύναμη, αποτελούντες στην ουσία «πολιτικό εξάρτημα»(Εστία, 12-7-23). Ολα καλώς καμωμένα για την εκκίνηση της παραστάσεως.
Εχουμε απέναντι μας τον Τούρκο ηγέτη, η εμπειρία του οποίου στον ταυτόχρονο(!) επιτυχή χειρισμό ΗΠΑ και Ρωσσίας(βλ. αναπαραγωγή άρθρου New York Times στην Καθημερινη 6-9-23 με τίτλο «γρίφος η φιλία Πούτιν-Ερντογάν») είναι αντίστοιχη του Κεμάλ, ο οποίος έπαιζε κάποτε στα δάκτυλα Μπολσεβίκους και δυτικούς ηγέτες για τα συμφέροντα της αναδυομένης τότε Τουρκίας στα πλαίσια της μικρασιατικής μας εκστρατείας. Εκατόν έτη ζωής συμπληρώνει εφέτος το σύγχρονο τουρκικό κράτος. Και έκτοτε, σε όλα τα διμερή ζητήματα με την Ελλάδα, επεκράτησε!!!
Με αποκορύφωση την κατάκτηση μεγάλου τμήματος της Κύπρου, το οποίο δυστυχώς δεν γυρίζει πίσω. Στα 100 έτη υπάρξεως της η Τουρκία δημιούργησε ισχυρό στρατό, ισχυρή διπλωματία, ισχυρή μυστική υπηρεσία κλπ. Δυστυχώς σε όλα υπέρτερη ημών. Και καθόριζε στόχους. Στο άθροισμα επεκτατικής ισχύος είναι σήμερα πάρα πολύ υψηλά σε παγκόσμια κλίμακα. Δεν χωρά στα όρια της. Ο Ozal φέρεται ειπών ότι «την Ελλάδα δυνάμεθα να την κατακτήσουμε πληθυσμιακά, χωρίς πόλεμο». Και δυστυχώς με τα καθημερινά μεγάλα κύματα των μεταναστών δικαιώνεται. Οι Τούρκοι με την μειονότητα της Θράκης και με τους μετανάστες είναι ήδη εντός των τειχών. Η Τουρκία χωρίς διακοπή μας πολεμά με κάθε μέσον. Αποκαλυπτικά όσα γράφει ο ιστορικός Σ. Καργάκος το 2010 στο έργο του η Μικρασιατική Εκστρατεία : «ο πόλεμος Ελλάδος-Τουρκίας δεν τελείωσε με την Συνθήκη της Λωζάννης. . . το μαρτυρούν το 1955 και 1964 οι διωγμοί στην Πόλη. . . το μαρτυρεί η σε καθημερινή βάση σταύρωση του Πατριάρχη, η κατοχή της Κύπρου και οι διεκδικήσεις στο Αιγαίο».
Φυσιολογική και όχι κατ’ ανάγκη ανθελληνική η παρέμβαση των ΗΠΑ υπέρ της Τουρκίας, εάν σκεφθεί κανείς ότι μόνον τα συμφέροντα και η ισχύς γράφουν την ιστορία. Όχι το δίκαιο των λαών. Δείχνουμε σε όλους ότι αγνοούμε πως ο μοχλός της ιστορίας είναι η ισχύς. Μας εμπαίζουν(ακόμη και ο Ράμα) άπαντες. Επειδή δεν έχουμε την επιβαλλόμενη ισχύ, προβάλλουμε το όπλο των αδυνάμων, το Διεθνές Δίκαιο. Είμεθα, δυστυχώς, αδύναμοι και στρατιωτικά. Ας μην ενοχληθούν μερικοί(αν και βασικά το γνωρίζουν). Τα πρόσφατα προβλήματα με τα C-130 και τα Super Puma πολλά μαρτυρούν. Ας μιλήσουν οι απόστρατοι. Ο στρατός, η διπλωματική υπηρεσία και η ΕΥΠ χρήζουν βαθειάς τομής. Ουδεμία εξουσία το απετόλμησε. Η ΜΙΤ μας γνωρίζει. Και επειδή τα χειρότερα είναι επί θύραις, ας παραδεχθούμε όλοι μας, χωρίς καμία εξαίρεση, ότι είμεθα διχαστικοί προς αλλήλους και προς τον εαυτό μας. Αυτή είναι η αιτία της κακοδαιμονίας μας.
Οφείλουμε σε βάθος να μελετήσουμε τους διχαστικούς εθνοκτόνους εμφυλίους πολέμους της περιόδου 1821-1827. Θα καταπέσουν ήρωες. Αλλά θα λάμψουν διδακτικές αλήθειες. Αναγεννήσαμε πάλι το 1915 το τέρας του διχασμού. Με χάος διχαστικό εισήλθαμε στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, με τον εμφύλιο τελείωσε για την Ελλάδα ο δεύτερος παγκόσμιος. Από νικητές, καταλήξαμε οικτρά ηττημένοι. Δύο φορές σε λίγα χρόνια. Στην Μικρά Ασία δεν ηττήθηκε ο ελληνικός στρατός, αλλά η ηγεσία μας στο σύνολό της, Βασιλεύς, Βενιζέλος, Μεταξάς, οι οποίοι εξέθρεψαν τον διχασμό, τον οποίο εμείς ως λαός υιοθετήσαμε. Στον δεύτερο πόλεμο η Τουρκία επέτυχε να μην έχει συμμετοχή. Ημείς από νικητές, μέσα στην αρπάγη του εμφυλίου, κατέστημεν πάλι οι ηττημένοι. Και έκτοτε συνεχίζουμε ως Ελληνες διχαστικά προς αλλήλους, κατευθυνόμενοι από χαμηλού επιπέδου ηγεσίες. Η φαύλη πολιτική κατάσταση 1965-1967 εξέθρεψε την επιβληθείσα από τις ΗΠΑ θλιβερή δικτατορία, η οποία, και αυτή καταστροφική, απέσυρε την Μεραρχία από την Κύπρο και με το άφρον πραξικόπημα του 1974 προκάλεσε την τουρκική εισβολή και την (οριστική)απώλεια του 36% της Κύπρου. Ας μην αναφέρουμε τα διχαστικά δίδυμα των πολιτικών μας από το 1974 μέχρι σήμερα. Τα γνωρίζουμε πολύ καλά. Έχουν αποδείξει απλά ότι πατρίδα για τον κάθε κομματάρχη είναι το κόμμα του, λαός του οι ψηφοφόροι του. Και ας μην λησμονούμε, επειδή διαμορφώσαμε ως κυβέρνηση την πεποίθηση ότι οι ΗΠΑ θα μας βοηθήσουν(Μενέντες-σε ουδέν βεβαίως πταίει εάν κάποιοι παπαγάλοι τον έκαναν Μεσσία-χειροκροτήματα στο Κογκρέσο), ότι οι ΗΠΑ δεν παρενέβησαν το 1974 για αποτροπή της εισβολής στην Κύπρο, ούτε στην κρίση των Ιμίων, παρά μόνον αφού η Τουρκία είχε επιτύχει τους στόχους της(βλ. Σ. Μουμτζής, Καθημερινή, 10-1-2023). Αποκαλυπτική και η είδηση ότι οι ΗΠΑ και χώρες της ΕΕ άνοιξαν Προξενεία στην κατεχόμενη Κύπρο(Εστία, Μ. Νικολα’ί’δου 10-9-23). Ως λαός εύκολα λησμονούμε, όπως εύκολα κατασκευάζουμε είδωλα και μετά τα καταστρέφουμε.
Επί εκατόν έτη η Τουρκία αδιαλείπτως κινείται επεκτατικά εις βάρος μας. Με σταθερή γραμμή επί παντός. Εκατοστό προς εκατοστό, σταδιακά επεκτείνει την επιθετική γραμμή της. Εχει έτοιμα από καιρό όλα τα μέσα του πολέμου και την λίαν υψηλού επιπέδου διπλωματία της, ήδη δε διεξάγει ανορθόδοξο πόλεμο, τον οποίο καλά γνωρίζει. Η παρουσία της στα διεθνή δρώμενα στην περιοχή μας άκρως για την ίδια παραγωγική: η Ρωσσία την υποστηρίζει, το ΝΑΤΟ με τον Γενικό Γραμματέα εξευτελιστικά την προσκυνούν, οι ΗΠΑ την έχουν ανάγκη για τα συμφέροντά τους λόγω της θέσεως της σε όλο τον κρίσιμο στρατηγικά χώρο στην περιοχή.
Ηδη αφρόνως προ ετών, με πίεση των ΗΠΑ, ανοίξαμε τον δρόμο των διαγραφομένων εξελίξεων: με την Συμφωνία της Μαδρίτης 1997 συμφωνήσαμε με την Τουρκία «σεβασμό στα νόμιμα ζωτικά συμφέροντα κάθε χώρας στο Αιγαίο, τα οποία έχουν μεγάλη σημασία στην ασφάλεια και εθνική κυριαρχία τους», ενώ αντίστοιχα τον Δεκέμβριο 1999 στο Ελσίνκι συνυπογράψαμε να καταβάλουμε κάθε προσπάθεια για την επίλυση «κάθε εκκρεμούς συνοριακής διαφοράς και άλλων συναφών θεμάτων»(Εστία 20-10-22).
Ορθώς γράφει ο Π. Μανδραβέλης στην Καθημερινή 15-7-23: «Μία συμφωνία με την Τουρκία βασισμένη στο Διεθνές Δίκαιο πιθανώς να περιλαμβάνει απομείωση της κυριαρχίας μας, όπως την φανταζόμαστε σήμερα».
Γνωρίζουμε βεβαίως ότι οι πολιτικοί μας στην συντριπτική τους πλειοψηφία μονίμως νέμονται την εξουσία όχι προς όφελος της Ελλάδος. Βαρύ, αλλά μέσα από απτά γεγονότα αληθές. Αλλά μην λησμονούμε, ημείς τους επιλέγουμε. . . Αλωσις εκ των έσω.
Σοφοί και επίκαιροι οι στοίχοι του Παλαμά:
«Δεν έχεις Όλυμπε θεούς, μηδέ λεβέντες η Όσσα, ραγιάδες έχεις μάννα γη, σκυφτούς για το χαράτσι. . . των Ευρωπαίων περίγελα και των Αρχαίων παλιάτσοι».
*Διδάκτωρ Παν/μίου Βόννης, Πρέσβυς ε. τ.