«μπάρμπα Γιάννη» (Μεταξά) το 1940, ετοιμάζεται για ομόφυλη «προοδευτική κυβέρνηση»!
Η είσοδος της ανθρωπότητας στην πυρηνική εποχή, με την δοκιμή της πρώτης ατομικής βόμβας στο Λος Άλαμος της Αριζόνας, το 1944, εσήμανε – λέγουν τινές παρατηρητές – μεταξύ άλλων σημαντικών γεγονότων, ως η ρήψις δυο ατομικών βομβών στη Χιροσίμα και Ναγκασάκι (αντί του… Βερολίνου κατά τον δρα. Οππενχάϊμερ) - την ένταση της παρουσίας αγνώστων ιπταμένων αντικειμένων (UFO) στον πλανήτη.
Σημάδεψε, όμως, και την έξοδο της Ελλάδος από την πυρηνική ενέργεια που τόσον πολύ έχει ανάγκη η εθνική της ανεξαρτησία. Οι μεν εξωγήινοι αντελήφθησαν ότι οι γήινοι έπαυσαν ν’ ασχολούνται με… αστειότητες, όπως συμβατικούς πολέμους κι ανακάλυψαν την σοβαρή «σχάση του ατόμου», οι δε συμπατριώτες μας συνέχισαν να «μαγειρεύουν με καυσόξυλα» στην ενεργειακώς πλήρως εξηρτημένη πατρίδα, με εισαγόμενα καύσιμα από την Ρωσσία και την Αραπιά. Αργότερα έκλεισαν και τους λιγνιτικούς σταθμούς - πλην ενός - βορά στον βωμό της «πράσινης ανάπτυξης» (κατά πώς λέγουν τινές , τ’ αφάνταστα… «πράσινα άλογα»).
Μεταπολεμικώς, κάτι είχε αρχίσει να κινείται στη μακαρία χώρα μας για την ατομική ενέργεια. Με την ίδρυση της Επιτροπής Ατομικής Ενεργείας και την κατασκευή ενός πειραματικού αντιδραστήρα στις υπώρειες του Υμηττού, με Αμερικανική βοήθεια και το ενδιαφέρον της βασιλίσσης Φρειδερίκης, η Ελλάς έκαμε ένα πρώτο βήμα στην νέα πυρηνική εποχή.
Σύντομα όμως το βήμα αυτό έμεινε χωρίς συνέχεια. Κάτι πήγε να κάνει ο συν/ρχης Νικόλαος Μακαρέζος με τους Άγγλους, το 1968, για πυρηνικό εργοστάσιο ηλεκτρισμού σε κάποια απόμακρη ακτή του τότε αδιαμφισβήτου Αιγαίου πελάγους αλλά ενεπλάκη με τον δικτάτορα Γεώργιο Παπαδόπουλο στην διένεξη του αποκληθέντος τότε, τρίτου διυλιστηρίου, στην Πάχη Μεγάρων κι η ιδέα χάθηκε μέσα στις αναθυμιάσεις της πετρελαϊκής κρίσεως το 1973 που προκάλεσε αδοκήτως η Ελληνική δικτατορία, αρνηθείσα τον εφοδιασμό του Ισραήλ στον πόλεμο «Γιομ Κιπούρ».
Με την παλινόρθωση της τρίτης, κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, ο μετέπειτα «εθνάρχης», που κατά την αυτοεξορία του στο Παρίσι κάτι είχε ακούσει για το πυρηνικό πρόγραμμα του στρατηγού Ντε Γκώλ, όπερ την κατέστησε την Γαλλία αυτάρκη σε ηλεκτρική ενέργεια αλλά κάτι η βαρηκοΐα του «εθνάρχου», κάτι η πολιτική ως «τέχνη του εφικτού» (και του εύκολου), η ενεργειακή αυτάρκεια ελησμονήθη.
Η δημοκρατία διετήρησε το υπουργείο ενεργείας της «δοτής» κυβερνήσεως Μαρκεζίνη και μετεκάλεσε τον καθηγητή Γυφτόπουλο, ειδικό στα πυρηνικά από την Αμερική αλλά το ενδιαφέρον του «εθνάρχη» συντόμως απερρόφηθη από τα Ευρωπαϊκά Ταμεία κι έτσι ο πυρηνοηλεκτρισμός έσβυσε, βοηθούσης και της αποστροφής του χειραγωγημένου, εκλογικού σώματος προς οτιδήποτε πυρηνικό.
Ο Ελληνικός αγνωστικισμός κληρονομήθη από μία κραταιά και ξεροκέφαλη Γερμανίδα καγκελάριο πολύ αργότερα κι έτσι, σήμερα η Γερμανική οικονομία υποφέρει από έλλειψη ενεργείας αφού η φράου Μέρκελ έκλεισε όλα τα ατομικά εργοστάσια της Γερμανίας, όταν ένα Ιαπωνικό επλήγη από ένα τσουνάμι (παλιρροϊκό κύμα) επειδή οι δηζελομηχανές ψύξεώς του ήταν εγκατεστημένες στο υπόγειο αντί της ταράτσας.
Σήμερα, κι η Ελληνική οικονομία υποφέρει, όπως κατά την πιστωτική κρίση του 2010-16, από μεγάλο κι αυξανόμενο έλλειμμα στο ανισοζύγιο εξωτερικών πληρωμών, εξ αιτίας της ανατίμησης του πετρελαίου και φυσικού αερίου τα οποία επιβαρύνουν το 65% του ενεργειακού χρεωστικού λογαριασμού της χώρας και την οδηγούν μαθηματικώς εις νέα Μνημόνια και επάνοδο της Τρώηκας, που τρώει τα Ελληνόπαιδα ως ο Ομηρικός κύκλωπας τους συντρόφους του Οδυσσέως.
Το ανησυχητικό δεν είναι τόσον αυτό όσον ότι το «επιτελικό κράτος» δεν επιτρέπει την εκπαίδευση των Ελλήνων νέων στα πυρηνικά όπως το Τουρκικό κράτος που στέλνει 317 Τούρκους φοιτητές στη Ρωσσία, να εκπαιδευθούν στην πυρηνική τεχνολογία και σχεδιάζει «νέα προγράμματα για την ανάπτυξη της πυρηνικής παιδείας, στο πανεπιστήμιο της Κωνσταντινουπόλεως».
- Μήπως για την παραγωγή πυρηνικών όπλων του Ετντογάν;