τις αποφάσεις του ΟΗΕ, για ενιαίο Κυπριακό κράτος με δικοινοτική και διζωνική ομοσπονδία, ο δε Μητσοτάκης απέρριψε την σύσταση δύο κρατών στην Κύπρο – πάγια επιδίωξη της Τουρκίας.
Γνωστά αυτά, η είδηση αλλού: Οι πολιτικές «ελίτ» των Αθηνών και της Αγκύρας θα ήθελαν ν’ αποφύγουν την ανάμιξη του Κυπριακού στις μεταξύ των διαπραγματεύσεις αλλά το Κυπριακό πρόβλημα ενεφανίσθη εκεί που δεν το περίμεναν. Απ’ τον πρόεδρο της Κύπρου Νίκο Χριστοδουλίδη που κάλεσε την Τουρκία «να συνεργασθούν» για την επίλυση του. Κι’ έτσι, τον μήνα του μέλιτος Ερντογάν-Μητσοτάκη διετάραξε ένα πρώτο καβγαδάκι. Θα επακολουθήσουν σοβαρότερα, μέχρι τέλους του έτους και μετά θα δούμε.
Το Κυπριακό βαραίνει τις σχέσεις του Ελληνισμού με την Τουρκία, ως πρόβλημα εισβολής και κατοχής του 38% του Κυπριακού εδάφους απ’ το 1974, κατόπιν της εμφυλίου διαμάχης των Ελληνοκυπρίων, της προσκλήσεως της Τουρκίας υπό του αρχιεπισκόπου Μακαρίου, να επέμβει ως «εγγυήτρια» δύναμις της Κυπριακής Δημοκρατίας και του άφρονος κινήματος του Έλληνα, αφανούς δικτάτορος Δημ. Ιωαννίδη, που ενεθαρρύνθη σ’ αυτό απ’ την CIA και τον υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ Χένρυ (Χάνς) Κίσιντζερ, ν’ ανατρέψει τον «ερυθρό Κάστρο της Κύπρου»! (ΣΣ: Το μόνο «ερυθρό» του Μακαρίου ήταν ο αρχιεπισκοπικόν ιμάτιο).
Το Κυπριακό δεν είναι νέο. Δύο φορές το 1915, η κατέχουσα την Κύπρο Μεγάλη Βρετανία (ΜΒ) προσέφερε την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα άλλα ο τότε βασιλιάς Κωνσταντίνος απέρριψε την πρόταση, γιατί δεν ήθελε την συμμετοχή της Ελλάδος στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο. Κατά τον δεύτερον, ο πρωθυπουργός της ΜΒ , ο Ουίστων Τσώρτσιλ προσέφερε άσυλο στον βασιλέα Γεώργιο β΄, να εγκατασταθεί στην Κύπρο αλλά αυτός ήθελε την παραχώρηση κυριάρχου εδάφους, στην εξόριστη Ελλη νική κυβέρνηση, κατόπιν της Γερμανικής εισβολής στην Ελλάδα, το 1941. Έτσι εχάθησαν τρείς ευκαιρίες της Ενώσεως.
Μεταπολεμικώς, το Κυπριακό επανέφερε στο προσκήνιο ο βασιλιάς Παύλος και ο στρατάρχης Παπάγος αλλ’ ο πρωθυπουργός της ΜΒ Άντονυ Ήντεν απέρριψε την αυτοδιάθεση του Κυπριακού λαού. Όταν άρχισε ο ένοπλος, απελευθερωτικός αγώνας της ΕΟΚΑ υπό τον Γρίβα-Διγενή, οι Βρετανοί εξύφαιναν το όψιμο ενδιαφέρον της Τουρκίας για τους Τουρκοκυπρίους. Με τις συμφωνίες Κων/ου Καραμανλή – Ευαγ. Αβέρωφ με τους Τούρκους ομολόγους των, Μεντερές- Ζορλού, στη Γενεύη και στο Λονδίνο, ανεμίχθη και καθεστωτικώς η Τουρκία στην άρνηση της αυτοδιάθεσης κι εδόθη μόνον περιορισμένη ανεξαρτησία του Κυπριακού λαού αλλ’ όταν ο πρόεδρος Μακάριος, εκβιασθείς ηναγκάσθη να προσυπογράψει τις συμφωνίες ανεξαρτησίας, στο Λάνγκαστερ-χάουζ, ανέτειλε η… «ευτυχέστερη ημέρα» για τον Καραμανλή , κατά δήλωση του .
Το σύνταγμα της ΚΔ συντόμως απεδείχθη δυσλειτουργικό κι όταν ο Μακάριος ζήτησε την τροποποίηση του, άρχισαν οι εκφοβισμοί υπό της Τουρκίας και οι βομβαρδισμοί της Κύπρου. Δύο φορές πάλι, οι Βρετανοί κι Αμερικανοί προσέφεραν την ένωση Κύπρου με την Ελλάδα αλλ’ ο μεν Άγγλος στρατάρχης Χάρντινγκ εντός δεκαετίας, ο δε Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών Ντην Άτσεσον, με παραχώρηση Τουρκικής βάσεως στην Κύπρο. Ο Μακάριος απέρριψε τις προτάσεις, επιθυμών να παραμείνει πρόεδρος της ΚΔ. Η συνέχεια είναι γνωστή, με την σημερινή κατάσταση της Κύπρου, τελούσης διχοτομημένης και εποικισμένης της βορείου Κύπρου από Τούρκους και Ρώσους. Μεγάλοι χαμένοι είναι οι Τουρκοκύπριοι.
Εν τούτοις, το Κυπριακό παραμένει ένα Ευρωπαϊκό πρόβλημα αφ’ ης η ΚΔ κατέστη χώρα-μέλος της Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Το αξιοπερίεργο είναι ότι η ΕΕ αντιτίθεται στην Ρωσική εισβολή στην Ουκρανία αλλά κλείνει τα μάτια σε όσα παράνομα πράττει η Τουρκία στην Κύπρο. Κι ο Ερντογάν ζητεί τη διχοτόμηση της νήσου, χωρίς καμία καταδίκη από την διεθνή κοινότητα και την Αμερική. Ο πρόεδρος Φόρντ των ΗΠΑ, προ 48 ετών είχε επιβάλλει εμπάργκο όπλων στην Τουρκία. Το σημερινό, για τα 200 F-16, θα αρθεί ευθύς ως η Τουρκία δεχθεί την ένταξη της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ.
Τι δηλοί η ιστορία; Ότι το Κυπριακό δεν θα λυθεί με τη θέληση της Τουρκίας παρά μόνον με την επιβολή λύσεως από τους Αμερικανούς, οι οποίοι όμως διστάζουν. Όσο χρόνο όμως, το Κυπριακό πρόβλημα παραμένει άλυτο, δεν πρόκειται να υπάρξει εξομάλυνση σχέσεων της Ελλάδας με την Τουρκία. Είναι ζήτημα εμπιστοσύνης κι αυτοπεποιθήσεως, που δεν υπάρχει.