και κάποια συνεννόηση με τα αραβικά κράτη. Έστειλε όμως τον Μπλίνκεν στην Τουρκία, δίδοντας στην Άγκυρα τον διαμεσολαβητικό ρόλο που τόσο επιθυμεί. Να διαμεσολαβήσει με την Χαμάς, όχι με το Ισραήλ, το οποίο διέκοψε εκ νέου τις διπλωματικές επαφές του με την Τουρκία μετά το πρόσφατο παραλήρημα Ερντογάν.
Είναι προφανές ότι οι εποχές που η Ουάσιγκτον μεσουρανούσε και κρατούσε με άνεση τα παγκόσμια ηνία της εξωτερικής πολιτικής έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Όπως έχει ξεπεραστεί και οποιαδήποτε ελπίδα για μια ΕΕ που θα είχε λόγο στις παγκόσμιες εξελίξεις. Όσο και αν η Ένωση πασχίζει να δείχνει ενωμένη στον πόλεμο της Ουκρανίας- αν και εκεί έχουν αρχίσει να φαίνονται κάποιες ρωγμές-, άλλο τόσο διαιρεμένη φαίνεται στο Παλαιστινιακό. Στη τελευταία Σύνοδο Κορυφής, οι 27 ηγέτες κατέληξαν μετά βίας σε μια κοινή δήλωση καθώς διαφωνούσαν μέχρι την τελευταία στιγμή στην διατύπωση του κειμένου. Η διαφωνία ήταν για το εάν θα υπάρχει αναφορά σε «ανθρωπιστική παύση» ή «ανθρωπιστικές παύσεις».Χώρες όπως η Αυστρία και η Τσεχία δίσταζαν να συμφωνήσουν σε οτιδήποτε παραπέμπει σε έκκληση για κατάπαυση του πυρός, υποστηρίζοντας ότι θίγει το δικαίωμα του Ισραήλ να πολεμά τους τρομοκράτες της Χαμάς. Ωστόσο ο ίδιος όρος στον πληθυντικό, «ανθρωπιστικές παύσεις», θα σήμαινε σύντομες και περιορισμένες διακοπές για να επιτραπεί η παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας. Και αυτή η τελευταία εκδοχή είναι τελικά που υιοθετήθηκε στο κείμενο των συμπερασμάτων της Συνόδου. Η ΕΕ είναι για άλλη μια φορά χωρισμένη σε δύο στρατόπεδα. Από τη μια πλευρά, υπάρχουν κράτη όπως η Γερμανία και η Ουγγαρία, τα οποία θεωρούν την αντεπίθεση του ισραηλινού στρατού ως νόμιμη αυτοάμυνα. Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν χώρες όπως η Ισπανία, η Ιρλανδία και το Βέλγιο που ζητούν ανθρωπιστική κατάπαυση του πυρός ενόψει των πολλών θυμάτων αμάχων. Αλλά και σε επίπεδο θεσμών, το κλίμα είναι εξίσου συγκρουσιακό. Ο εκπρόσωπος Εξωτερικών Υποθέσεων της ΕΕ Τζοζέπ Μπορέλ και ο Πρόεδρος του Συμβουλίου της ΕΕ Σαρλ Μισέλ έχουν ήδη κατηγορήσει την πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν ότι βλάπτει τα συμφέροντα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καθώς εμφανίζεται πολύ φιλική προς το Ισραήλ αλλά και τις ΗΠΑ εις βάρος των συμφερόντων της Ένωσης.
Το αποτέλεσμα: η ΕΕ δεν διαδραματίζει κανέναν απολύτως ρόλο στην σύγκρουση στην Μέση Ανατολή. Κι ας είναι το διακύβευμα για την ίδια τεράστιο: Από την ανησυχία αναβίωσης των τρομοκρατικών κτυπημάτων στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες και την επανεμφάνιση των «μοναχικών λύκων» μέχρι την ραγδαία αύξηση των μεταναστευτικών ροών, την ενεργειακή ακρίβεια ακόμη και τον νέο κίνδυνο για την επισιτιστική ασφάλεια. Οι νέες παγκόσμιες δυνάμεις και συμμαχίες που αναδύονται δεν αφήνουν κανένα περιθώριο αδράνειας. Αν η Δύση δεν το κατανοήσει πλήρως αυτό, έστω και αργά όπως δυστυχώς αποδεικνύεται, η επόμενη ημέρα θα την βρει στον στρατόπεδο των ηττημένων.