Σε εκείνη την κρίση ο Κετσιάνγκ μπορεί να μην προσερχόταν ως αδιαφιλονίκητο φαβορί, ήταν όμως ο μεταρρυθμιστής προστατευόμενος του μεταρρυθμιστή ηγέτη. Οι συσχετισμοί δεν τον ευνόησαν, η θέση του πρωθυπουργού ήρθε ως συμβιβασμός. Τον Μάρτιο του 2013, όταν ανέλαβε το αξίωμα, ο Κετσιάνγκ λογιζόταν ως το αντίβαρο του «πρίγκιπα» – ο Τζινπίνγκ δεν είχε εκδηλώσει τις αυταρχικές του τάσεις, παρέμενε όμως γόνος μιας κομματικής γραφειοκρατίας της οποίας τα ισχυρά ερείσματα προοιωνίζονταν κρατικιστικές πολιτικές. Ο Λι, αντίθετα, στον εναρκτήριο λόγο του μιλούσε για μεταρρυθμίσεις και ενίσχυση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας.
Σύμφωνες με την εικόνα μιας μετριοπαθούς προσωπικότητας, ενός φιλοδυτικού με μόνιμες αναφορές στη δημοκρατία, το κράτος δικαίου και την οικονομία της αγοράς στα φοιτητικά του χρόνια, οι προτάσεις αυτές έμοιαζαν να ευθυγραμμίζονται με τη συνέχιση της πολιτικής του Τζιντάο. Στην πράξη ο Σι Τζινπίνγκ βρήκε τρόπο να παρακάμψει τον πρωθυπουργό του αναθέτοντας σε κομματικές επιτροπές τη διαμόρφωση της πολιτικής για την εθνική ασφάλεια και την οικονομία που μέχρι πρότινος ήταν προνόμιο των αρμόδιων υπουργείων τα οποία βρίσκονταν στη δικαιοδοσία του Λι. Οταν τον Αύγουστο του 2022 ο Κετσιάνγκ, σε μια κίνηση ιδιαίτερου συμβολισμού, επισκέφθηκε το άγαλμα του Ντενγκ Χσιαοπίνγκ στη Σενζέν και δήλωσε ότι «οι μεταρρυθμίσεις και τα ανοίγματα θα συνεχιστούν. […] Ο Γιανγκτσέ και ο Κίτρινος Ποταμός δεν θα ρεύσουν αντίστροφα» λογοκρίθηκε από τα κινεζικά κοινωνικά μέσα. Τον Οκτώβριο της ίδιας χρονιάς δεν ορίστηκε μέλος του 24μελούς Πολιτικού Γραφείου του ΚΚΚ, κάτι που σήμαινε ότι η λήξη της δεύτερης θητείας του, τον περασμένο Μάρτιο, θα ήταν και το τέλος της σταδιοδρομίας του.
Η υποχώρηση του πραγματιστή ήταν γεγονός, μένει να φανεί αν όντως το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω.
(από την εφημερίδα "ΤΟ ΒΗΜΑ", 05/11/2023)