ουσιαστικώς την εξωτερική πολιτική της Αμερικής από το 1973. Εμηχανεύθη την Τουρκική εισβολή στην Κύπρο τον Ιούλιο του 1974, με όργανο τον ταξίαρχο Δημ. Ιωαννίδη, που τον Νοέμβριο 1973 είχε ανατρέψει τον δικτάτορα Γεώργιο Παπαδόπουλο. Επί προεδρίας των ΗΠΑ του Τζέραλντ Φόρντ, παρεπλάνησε το Κογκρέσο για τον ρόλο της CIA και του εν Αθήναις Αμερικανού πρεσβευτή Χένρυ Τάσκα, στην μη αποτροπή του Ιωαννίδη – είχε προς τούτο τα μέσα - να επιχειρήσει το κίνημα κατά του προέδρου της Κύπρου αρχιεπισκόπου Μακαρίου και θεωρείται άμεσα ενεχόμενος στον δεύτερο «Αττίλα» που κατέλαβε το 38% του εδάφους της Κυπριακής Δημοκρατίας, που φόνευσε 2.500 Κυπρίους και ξεσπίτωσε 200.000 Ελληνοκυπρίου, οι οποίοι κατέφυγαν στον ελεύθερο νότο.
Προηγουμένως ο Χανς έστειλε ως απεσταλμένο τον Αμερικανό υφυπουργό Εξωτερικών Γιόζεφ Σίσκο στην Αθήνα, που συνάντησε τον «αφανή δικτάτορα» Ιωαννίδη, με εντολή, να μην προχωρήσει σε πόλεμο με τον συμμαθητή του στο Χάρβαρντ του Τούρκου πρωθυπουργού Μπουλέντ Ετσεβίτ , παρά την υπεροπλία της Ελληνικής Αεροπορίας και του Πολεμικού Ναυτικού που είχε αξιόμαχα υποβρύχια. Βαρύνεται επίσης ο Χάνς με την επαναφορά του παλαιοκομματισμού στην Ελλάδα τον Αύγουστο του 1974 και τη διέγερση των Τουρκικών αξιώσεων εις βάρος της εθνικής κυριαρχίας της Ελλάδος, ανελλιπώς έκτοτε. Επεδίωξε συνεπώς την διχοτόμηση της Κύπρου όχι ως λύσιν του Κυπριακού προβλήματος, που προκάλεσαν οι Άγγλοι μεταπολεμικώς αλλά εξ αιτίας της πολιτικής του πρόεδρου Αϊζενχάουερ, που ήθελε την διατήρηση στο Κυπριακό έδαφος των Βρετανικών βάσεων-ραντάρ με Αμερικανικό προσωπικό, δια την παρακολούθηση των Σοβιετικών πυραυλικών εγκαταστάσεων στην Κασπία - κι όχι την ανεξαρτησία του Κυπριακού λαού. Στο πρόβλημα αυτό συνέβαλε κι η κυβέρνηση Κων/νου Καραμανλή με τις επαίσχυντες συμφωνίας Ζυρίχης και Λονδίνου το 1956 που κατέστησαν την Τουρκία «εγγυήτρια» της ανεξαρτησίας της Κύπρου η οποία δεν επετεύχθη έως σήμερον αν και η Μεγαλόνησος είναι χώρα μέλος της Ευρωπαϊκής Ενώσεως.
Ο Χάνς πρωτοστάτησε στα σχέδια του ΝΑΤΟ να διατηρήσει στην Κύπρο τις μυστικές του βάσεις που υπάρχουν ακόμη και σήμερα, 50 χρόνια από της διαιρέσεως της νήσου αν και ο Σοβιετικός κίνδυνος εξέλειπε. Θαυμαζόμενος ως νέος Μετερνίχο[ΚΚ1] ς, ο Χανς απέτυχε στην πρόγνωση του ότι οι Σοβιετικοί θα επιτίθεντο κατά της δύσεως με πυρηνικά όπλα.
Ο ρόλος του Κίσιντζερ υπήρξε αρχήθεν σκοτεινός όχι μόνον στο Κυπριακό αλλά και για την Αμερική, στην ήττα της οποίας στον Βιετναμικό πόλεμο, συνέβαλε με την κατάπτυστη συμφωνία με τους κομμουνιστές Βιετκόνγκ και στην αναγνώριση της «μιας Κίνας» στο καταθλιπτικό καθεστώς του Πεκίνου , που σήμερα απειλεί την παγκόσμιο ειρήνη και υγεία με τους Κινεζοϊούς. Επίσης ο «Χάνς» (Γερμανικής καταγωγής μετανάστης στις ΗΠΑ το 1938 ) ευθύνεται, για την ανατροπή του Αλιέντε στην Χιλή και τον εμφύλιο στο Πακιστάν, ως και διά εισβολή των Κινέζων Χαν στο θεοκρατικό Θιβέτ και των Ινδονησίων στο Ανατολικό Τιμόρ. Κυριολεκτικώς ολετήρας.
Στους δύο νικηφόρους πολέμους του Ισραήλ, «των 6 ημερών» και «Γιομ Κιπούρ», το 1967 και 1973 αντιστοίχως, ο Κίσιντζερ υπεστήριξε τους Ισραηλινούς και ενίσχυσε την Χούντα των Αθηνών στην ανάληψη της εξουσίας στην Ελλάδα και για να εξυπηρετήσει την αεροπορία και τον στόλο των Αμερικανών στην Σούδα και Πειραιά και ενδιαμέσως να ανατρέψει τον εκλεγμένο πρόεδρο της Κύπρου Μακάριο που τον κατηγορούσε – αδίκως- ως κομμουνιστή (ΣΣ: άλλο ήταν το πάθος του αρχιεπισκόπου).
Ο Χανς ενέδωσε στην απαίτηση των Τούρκων να μην γυρίσει ο Μακάριος, στην Κύπρο μετά την εξορία του στις ΗΠΑ το 1975, που θα μπορούσε λόγω δημοτικότητας, να εξεύρει μία φόρμουλα επιλύσεως του Κυπριακού προβλήματος. Έτσι χάθηκε κι αυτή η ευκαιρία αργότερα. Ο Τομ Μπόγιατ , επικεφαλής του γραφείου για την Κύπρο στο Στέιτ Ντιπάρτμεν το 1974 είχε προειδοποιήσει τον Κίσιντζερ για την ανατροπή του Μακαρίου κι αργότερα άφησε μία έκθεση, σε συμβολαιογράφο στην Ουάσιγκτον, για την συνωμοσία του Κίσινγκερ κατά της Κύπρου που τώρα μπορεί να δημοσιευθεί χωρίς να κινδυνεύσει η ζωή του συγγραφέως, όπως εχάθη τόσων άλλων αναμεμιγμένων στην Κυπριακή τραγωδία (*).
(*) Βλ.σχ. THE CYPRUS CONSPIRANCY, American, Espionage, and the Turkish Invasion.Υπό Brendan O’Malley and Ian Graig.Εκδ. Ι.Β. Tauris 1955 New York, London.