ο δε Κ.Μ. να προχωρήσει στην μετεκλογική του πολιτική, μαζί με τα κόμματα της αριστεράς, που συμφωνούν με τις παραχωρήσεις της εθνικής κυριαρχίας στη Τουρκία, την υποταγή στα ποικιλώνυμα καρτέλ, που ανεβάζουν το κόστος ζωής, όπως οι «παραχωρησιούχοι» εθνικών οδών, κινητών τηλεφώνων και της «πράσινης μετάβασης», με τον γάμο των ομοφύλων, την τεκμαρτή φορολογία, το ολιγοπώλιο των Τραπεζών, το δανεισμό των γλυπτών του Παρθενώνος από το Βρεταννικό Μουσείο και άλλα πολλά, ακατανόμαστα.
Έτσι θα ξεκαθαρίσει ο πολιτικός ορίζοντας που συσκοτίζεται από την …αντιπολίτευση μέσα στην κυβέρνηση και από τη συγκυβέρνηση με κόμματα που ταιριάζουν στις ιδέες του Κ.Μ. και προσθέτουν την ελλείπουσα Αρχή της Δεδηλωμένης στην Βουλή, δηλ. προσφέρουν βραχυχρονίως την αναγκαία πλειοψηφία στη βουλή.
Κατ’ αυτόν τον τρόπο θ’ αποφευχθή η κυοφορουμένη πολιτική κρίση που δεν την αντέχει η ασθενής Ελληνική οικονομία παρά τις αναβαθμίσεις της ΦΙΤΣ
Αναπόφευκτο σημείο καμπής θα είναι ο προσεχής Ιούνιος , όποτε στις Ευρωεκλογές θα εμφανισθούν πρόσωπα και ιδεολογικές αποκλίσεις των δύο πολιτικών τάσεων: Από την μία, η Ελληνική εκδοχή της παραδοσιακής δεξιάς κι από την άλλη, η αριστερά απόσταση από τις αξίες της κοινωνίας. Το φαινόμενο δεν είναι αποκλειστικά Ελληνικό. Ολόκληρη η Ευρώπη συγκλονίζεται από την άνοδο της πατριωτικής δεξιάς και την απόρριψη του «προοδευτισμού». Στην Αμερική διαφαίνεται επάνοδος της πολιτικής Τράμπ «υπέρ πάντων η πατρίδα», αν όχι και του ιδίου, ως υποψηφίου προέδρου.
Το ενδεχόμενο αυτό απαιτεί συσπείρωση των πατριωτικών πολιτικών δυνάμεων ως λ.χ. στη Γαλλία υπό την εθνική παράταξη της κυρίας Λεπέν, που αφήνει τα περιθώρια συμβιβασμών στον πρόεδρο Εμμανουέλ Μακρόν. Στην Γερμανία, όπου ήδη η πατριωτική εναλλακτική κατέστη δευτέρα κοινοβουλευτική δύναμη στη Μπούντεσταγκ και συγκυβερνά σε διάφορα τοπικά κράτη της ομοσπονδίας, επηρεάζει την μεταναστευτική πολιτική και την «πράσινη ανάπτυξη». Στην Ρωσσία, ο Πούτιν φαίνεται να κερδίζει στον πόλεμο της Ουκρανίας και τις προεδρικές εκλογές του προσεχούς έτους. Η πάλη στην Μέση Ανατολή θα κριθή στην οικονομικό πεδίο με την αντοχή των εμπολέμων και θα αλλά η σύγκρουση του Ισραήλ με τους Παλαιστινίους θα συνεχισθή.
Στην γειτονική Τουρκία, η χώρα διαθέτει «προεδρική δημοκρατία», που μπορεί ν’ αποφασίζει για ειρήνη και πόλεμο, χωρίς να νοιάζεται για την αντιπολίτευση που είναι εξ ίσου επιθετική με τον Ερντογάν αλλ’ απρόσωπος. Δεν πρόκειται να παραιτηθεί από τον μεγαλοϊδεατισμό της, οπότε θα χρειασθούν και πάλι τα πατριωτικά αντανακλαστικά στην Ελλάδα. Να γιατί χρειάζεται ένα νέο Ελληνικό κόμμα. Η Εκκλησία το αντελήφθη ήδη κι στρέφεται κατά της κυβερνήσεως ΚΜ.