Σε όσους πολιτικούς διαφωνούν με κάτι που δε μάς αρέσει, αποδίδουμε υστεροβουλία ή μικροψυχία και όχι προτίμηση βάσει της άποψής τους. Στο συγκεκριμένο παράδειγμα, όσοι βουλευτές διαφωνούν με το συζητούμενο νομοθέτημα, το κάνουν γιατί υπακούουν στον συντηρητισμό του κοινού τους και εποφθαλμιούν την ψήφο του κι όχι γιατί όντως διαφωνούν. Υποθέτουμε πως όσοι θα υπερψηφίσουν, δεν υφίστανται καμία πίεση κι από πουθενά…
Όταν, βέβαια, τα πράγματα σε μία τηλεοπτική συζήτηση δεν πάνε όπως θα θέλαμε, επιστρατεύουμε το επιχείρημα ότι ο συνομιλητής, συνεπώς, θα ψηφίσει όπως και το ένα ή το άλλο ακροδεξιό ή ευθέως αντιδημοκρατικό, ναζιστικό κλπ. κόμμα. Φυσικά, όταν κάποιο άλλο νομοθέτημα υπερψηφίζεται με τις ψήφους και τέτοιων κομμάτων, το δημοκρατικό «φιλότιμο» πάει περίπατο.
Δικαίωμα να εκφέρει γνώμη έχει ο οποιοσδήποτε ηθοποιός, τραγουδιστής κλπ. Αντίθετα, αν είναι νομικός ή ακόμη και επιστήμονας ψυχικής υγείας κλπ. και έχει αντίθετη άποψη από αυτή που μάς αρέσει, θεωρείται «ύποπτος» συντηρητισμού ή και σχέσεων με την …Εκκλησία.
Δικαίωμα να εκφέρουν γνώμη δεν έχουν όσοι είναι ομοφυλόφιλοι αλλά διαφωνούν με τη ρύθμιση. Επίσης, ακούσαμε και το καφενειακό επιχείρημα πως όσοι εκφράζουν άποψη αντίθετη προς τη ρύθμιση μάλλον κρύβουν τη δική τους σεξουαλική ενοχικότητα…
Δικαίωμα έκφρασης δεν έχει, βέβαια, η Εκκλησία γιατί δεν μπορεί να παρεμβαίνει στην κοινωνική συμπεριφορά του οποιουδήποτε. Όμως, η Εκκλησία δεν νομοθετεί, εντούτοις το μήνυμά της αφορά ακριβώς την εσωτερική διαμόρφωση του ανθρώπου και, άρα, και τον τρόπο με τον οποίο βλέπει τον κόσμο, την κοινωνία και την οικογένεια το πλήρωμά της. Έχει, λοιπόν, χρέος να πει την άποψή της. Δεν μπορεί να την επιβάλει ούτε στο κράτος ούτε στους πιστούς. Αλλά έχει δικαίωμα να ακουστεί. Δεν μπορεί να επιχαίρουμε π.χ. όταν ακούμε τον Πάπα Φραγκίσκο να λέει κάτι που μάς φαίνεται προοδευτικό αλλά να μην αναγνωρίζουμε το ίδιο δικαίωμα γνώμης όχι μόνο στην Ιερά Σύνοδο της Ορθοδόξου εν Ελλάδι Εκκλησίας αλλά και της Καθολικής Εκκλησίας της Ελλάδος. Επίσης, πολλοί ιερείς είναι και ειδικοί της ψυχικής υγείας, όπως ο π. Βασίλειος Θερμός, ο οποίος μόνο για συντηρητισμό δεν κατηγορείται εντός Εκκλησίας - μάλλον το αντίθετο - κι ο οποίος έχει θέσει και μια σειρά από σημαντικά ερωτήματα για το πώς ακριβώς διεξάγεται ο δημόσιος διάλογος το τελευταίο διάστημα για το ζήτημα (βλ. εφημερίδα "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 29.01.2024 - αναλυτικά εδώ)
Κάποια στιγμή, σε κάποιο άλλο νομοθέτημα ελπίζουμε ο δημόσιος διάλογος στη χώρα μας να διεξαχθεί πιο ισότιμα και, κυρίως, πιο ώριμα. Γιατί ως τότε θα έχουμε μείνει με την εντύπωση πως η Εκκλησία ή ακόμη κι ο μέσος ψηφοφόρος δεν έχουν δικαίωμα να εκφράσουν δημόσια την άποψή τους για ζητήματα που αφορούν την κοινωνία αλλά και την ίδια τη ζωή και τα πρότυπά της – ακριβώς όπως τελευταία ακούμε πως ούτε ο Γιώργος Νταλάρας έχει δικαίωμα να εκφράζει άποψη για τα μουσικά μας δρώμενα. Αντίθετα, ως τότε θα επικρατεί ο φιλελευθερισμός του …μπούστου κάθε παρουσιάστριας πρωινάδικου, που θα έχει αποκλειστικό δικαίωμα γνώμης – λίγο πριν δώσει πάσα για διαφημίσεις «για να πάμε αμέσως μετά να δούμε τι καλό θα μάς μαγειρέψει σήμερα ο σεφ της εκπομπής»…