Η κυβέρνηση του Ισραήλ προέβη την εβδομάδα αυτή, και μάλιστα την ίδια ημέρα, σε δύο επιλογές κατακόρυφης κλιμακώσεως της εντάσεως, που ούτως ή άλλως μαίνεται στην περιοχή μετά την 7η Οκτωβρίου.
Στο εσωτερικό της Λωρίδας της Γάζας προέβη σε επίδειξη ωμότητος, εγκαταλείποντας το πρωϊ της Δευτέρας ισοπεδωμένο και χωρίς το μεγάλο νοσοκομείο αλ-Σίφα, όπου επιχειρούσε τις προηγούμενες ημέρες, με την παλαιστινιακή πλευρά να καταγγέλλει μαζικές εκτελέσεις και βασανισμούς εργαζομένων και ασθενών. Και λίγες ώρες αργότερα, με αλλεπάλληλα πλήγματα από αέρος, στοχοποίησε, στο πλαίσιο υποτιθέμενης καταδίωξης μαχητή της Χαμάς, τρία οχήματα της μη κυβερνητικής οργανώσεως World Central Kitchen, η οποία μόλις είχε παραδώσει επισιτιστική βοήθεια, κατά το σχέδιο (εμπνεύσεως Τζο Μπάιντεν) για λειτουργία θαλασσίου διαδρόμου μεταφοράς αρωγής από την Κύπρο στον "ανθρωπιστικό λιμενοβραχίονα" που δημιουργήθηκε στη Γάζα.
Τα θύματα ήσαν μία 43χρονη Αυστραλή, ένας 35χρονος Πολωνό, ένας 33χρονος Αμερικανοκαναδός, τρεις Βρετανοί 57, 33 και 47 ετών, καθώς και ο 25χρονος Παλαιστίνιους οδηγός τους. Η World Central Kitchen ανέστειλε αυτομάτως τη δράση της, ενώ ένα δεύτερο πλοίο με ανθρωπιστική βοήθεια από την Κύπρο ανέκρουσε πρύμναν.
Σε αντίθεση με τα λοιπά έως τώρα θύματα της ανθρωποσφαγής στη Γάζα, ο αριθμός των οποίων μόλις ξεπέρασε τις 33.000, η στοχοποίηση μιας διεθνούς ομάδας ακτιβιστών προκάλεσε κύμα αγανάκτησης στις δυτικές κυβερνήσεις. Πόσω μάλλον όταν το αφήγημα του "τραγικού λάθους" από αυτά που συνηθίζονται στον πόλεμο, όπως το περιέγραψε απολογούμενος ο ισραηλινός πρωθυπουργός Βενιαμίν Νετανιάχου, δύσκολα αντέχει στον έλεγχο των πραγματικών δεδομένων.
Το αποτέλεσμα ήταν ο μεν πρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν να έχει την Πέμπτη επείγουσα τηλεφωνική επικοινωνία με τον Νετανιάχου σε βαρύ κλίμα, ενώ κυβερνήσεις όπως της Αυστραλίας, της Ισπανίας και της (άκρως φιλοϊσραηλινής) Πολωνίας εξέφρασαν "οργή". Ενδεικτική, ωστόσο, της ιδεολογίας της "εξαίρεσης" και της "υπεροχής" που διαπνέει, παρά τις απολογίες κορυφής, τον ισραηλινό κρατικό μηχανισμό ήταν η πρωτοβουλία του πρεσβευτή του Ισραήλ στην Βαρσοβία να αποδώσει τις αντιδράσεις στον "αντισημιτισμό" των Πολωνών.
Στην πραγματικότητα, όπως και με την εξάρθρωση του νοσηλευτικού ζητήματος στη Λωρίδα της Γάζας, η στοχοποίηση της έξωθεν επισιτιστικής βοήθειας αποβλέπει στην παρόξυνση της διατροφικής κρίσης που μαστίζει τα δύο εκατομμύρια των Παλαιστινίων της περιοχής, η οποία έχει καταστεί μη βιώσιμη, ώστε να εκβιασθούν και αυτοί και σύμπασα η διεθνής κοινότητας να μεταφερθούν στην Αίγυπτο, καθώς μόνο η εθνοκάθαρση μπορεί να προσφέρει μιαν οριστική λύση όπως την φαντάζεται το Ισραήλ.
Το αυτό ισχύει και για την περιφερειακή διεύρυνση της σύγκρουσης, την οποία μοιάζει να αποζητά το εβραϊκό κράτος, αν κρίνουμε από την έτερη εμπρηστική κίνησή του τη Δευτέρα να βομβαρδίσει κτήριο πλάι στην Ιρανική πρεσβεία στη Δαμασκό, σκοτώνοντας τον Ιρανό στρατηγό Ζαχεντί (σύνδεσμο των Φρουρών της Επαναστάσεως με τη Συρία και τον Λίβανο), τον αναπληρωτή του και άλλα 11 άτομα. Επρόκειτο (δεδομένου και του καθιερωμένου "εξωεδαφικού" καθεστώτος των διπλωματικών αντιπροσωπειών) για πρωτοφανή κίνηση και οιονεί κήρυξη πολέμου τόσο προς το Ιράν όσο και προς τη Συρία.
Άγνωστο παραμένει μέχρι τούδε με τι τρόπο θα αντιδράσει η Ισλαμική Δημοκρατία, ο ηγέτης της οποίας, αγιατολλάχ Χαμενεϊ φέρεται να ζήτησε σκληρή απάντηση. Σε κάθε περίπτωση, η Ουάσιγκτον φρόντισε και επ' αυτού να λάβει εμφατικά τις αποστάσεις της.
Ωστόσο, οι επιλογές του Ισραήλ έχουν την δική τους (αναμφίβολα ωμή) ορθολογικότητα.
Η πολεμική προσπάθεια του εβραϊκού κράτους στη Γάζα δεν μπορεί να είναι πραγματικά επιτυχής, όπως και αν εξελιχθεί, όσο στο “βόρειο μέτωπο” επικρέμαται η απειλή της λιβανικής σιιτικής οργανώσεως Χεζμπολλάχ, ενώ στους κόλπους της κυβέρνησης Νετανιάχου επικρατεί η άποψη ότι δεν έχει νόημα η αναμέτρηση με τα παρακλάδια του αυτοαποκαλούμενου “άξονα της αντίστασης” δίχως επίθεση στον εγκέφαλό του που είναι η Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν. Αλλά για κάτι τέτοιο, το οποίο αποτελεί παλαιόθεν στόχο του Νετανιάχου, θα χρειασθεί να συρθούν οι ΗΠΑ, εκούσες άκουσες, σε άμεση εμπλοκή στην περιφερειακή σύγκρουση, αν μη τι άλλο διότι χιλιάδες στρατιώτες τους ανά τη Μέση Ανατολή θα απειληθούν.
Το Ιράν και οι σύμμαχες σε αυτό οργανώσεις αντιμετωπίζουν σοβαρό δίλημμα: δεν έχουν λόγους να εγκαταλείψουν την λογική της “στρατηγικής υπομονής”, ήτοι της σχετικής αυτοσυγκρατήσεως, και να απαντήσουν σπασμωδικά, πράττοντας ακριβώς αυτό που οι αντίπαλοί του επιθυμούν, αλλά και δεν μπορούν να μείνουν αδρανείς, χωρίς να αποκαταστήσουν κάποια αποτροπή απέναντι στο Ισραήλ.
Αλλά το μεγαλύτερο πρόβλημα το έχει η κυβέρνηση Μπάιντεν, στον βαθμό που ο Νετανιάχου ξεδιπλώνει ερήμην της σχεδιασμούς που την εμπλέκουν (και δεν συμβαδίζουν απαραίτητα με τα αμερικανικά συμφέροντα). Ήδη διακυβεύεται η ηρεμία που είχε εξασφαλισθεί τον τελευταίο ενάμιση μήνα στη Συρία και το Ιράκ, όπου με υπόγεια συνεννόηση ΗΠΑ και Ιράν είχαν τερματισθεί οι επιθέσεις σιιτικών πολιτοφυλακών εναντίον των εκεί αμερικανικών δυνάμεων.
(από την εφημερίδα "ΕΣΤΙΑ")