Ας θυμίσουμε ότι στις αρχές της δεκαετίας του 2010 η χώρα μας είχε πετύχει ...πριν την ώρα τους τους στόχους της ενεργειακής αποδοτικότητας, γιατί, πλέον, είχε πέσει δραματικά η κατανάλωση ενέργειας και, για πρώτη φορά, μετά από πολλές δεκαετίες, άγγιζε μεγάλες μάζες του πληθυσμού το φαινόμενο της ενεργειακής φτώχειας. Απ' ό, τι φαίνεται, η κατάσταση αυτή είναι πλέον ενδημική.
Έχοντας οδηγηθεί, από την άλλη, σε εσπευσμένη απανθρακοποίηση, η χώρα μας φτάσει στο σημείο να αντιμετωπίζει ως κίνδυνο αυτό που, έως πολύ πρόσφατα, διαφημιζόταν, από ειδικούς και πολιτικούς, ως “ποθούμενο”: στην υπερ-παραγωγή ΑΠΕ, που, όμως, το ηλεκτρικό σύστημα δεν μπορεί να απορροφήσει. Έτσι, απειλείται η ευστάθεια του συστήματος, καθώς δεν είναι οικονομικά συμφέρουσα η εξαγωγή όλης αυτής της πλεονάζουσας ποσότητας ηλεκτρισμού. Για άλλη μια φορά, όπως παλιότερα με τα “κουρέματα” στις ταρίφες των ΑΠΕ, επενδύσεις απειλούνται και η αναστάτωση της αγοράς είναι πλέον ένας ορατός κίνδυνος. Μάλιστα, η μελέτη του ΙΕΝΕ τονίζει ότι ο προβληματισμός αγγίζει πλέον όχι μόνο τους επενδυτές αλλά και τις τράπεζες, οι οποίες ζητούν περισσότερες διασφαλίσεις για τη χρηματοδότηση έργων λόγω της αβεβαιότητας της αγοράς. Αυτό, με τη σειρά του, σημαίνει, μεσοπρόθεσμα, κίνδυνο αδυναμίας εξυπηρέτησης δανείων, ιδίως για μικρούς και μεσαίους επενδυτές, και πιθανή συγκεντροποίηση ή και “αφελληνισμό” του κλάδου των ΑΠΕ.
Χωρίς μεγέθυνση της οικονομίας και πραγματική ανάπτυξη, δεν μπορεί να υπάρξει και αύξηση της κατανάλωσης ενέργειας, ώστε, μεταξύ άλλων, να απορροφηθεί η απορριπτόμενη, σήμερα, ηλεκτροπαραγωγή από ΑΠΕ. Την ίδια στιγμή, ούτε έχουν γίνει επενδύσεις σε δίκτυα ώστε να απορροφηθεί και επεκταθεί η λειτουργία των οικιακών φωτοβολταϊκών.
Φυσικά, θα ακούσουμε και πάλι την εύκολη “καραμέλα” περί δήθεν “λαϊκισμού”, ο οποίος “φευ! πλάνεψε για άλλη μια φορά όσους συμμετέχουν στη λήψη αποφάσεων” και “υπέκυψαν στις σειρήνες όσων ήθελαν φωτοβολταϊκά όχι απλά στα χωράφια αλλά και στα ...περίπτερα”! Μα, δεν πρόκειται για τους ίδιους κύκλους (εντός αλλά και πέραν και υπεράνω κομμάτων και κυβερνήσεων) που έθεσαν ως στόχο για τη χώρα να “γίνει πρωταθλήτρια στις ΑΠΕ σε όλη την Ευρώπη” και να απαλλαγεί από τον “φτηνό αλλά βρώμικο” (άρα, ...“λαϊκιστικό”) λιγνίτη; Δεν ήξεραν ποιος είναι ο ορθολογικός τρόπος για να γίνει αυτό και τι όριο έχει αυτό για μία οικονομία του μεγέθους της Ελλάδας; Μονά – ζυγά δικά τους...
Και, βέβαια, “η φτώχεια” ( ή, έστω, η απειλή της) “φέρνει γκρίνια”: με τις φωνές για “πάγωμα επενδύσεων” να πληθαίνουν, λογικό είναι να πληθαίνουν και οι αντίθετες φωνές, όσων έχουν επενδύσει στον τομέα και έχουν πιστέψει σε υποσχέσεις και δεσμεύσεις. Ήδη τις τελευταίες ημέρες είδαμε τα πρώτα “διασταυρούμενα πυρά” - μέσω ανακοινώσεων - ανάμεσα σε συνδέσμους του τομέα των ΑΠΕ...
Επίσης, το ΙΕΝΕ, στη συγκεκριμένη μελέτη, δείχνει ότι οι ΑΠΕ, που διαφημίστηκαν ως το νέο “εθνικό καύσιμο” δεν είναι και τόσο ...εθνικό. Αφού – με τόσο μεγάλη ταχύτητα – αποφασίσαμε να απαλλαγούμε από το προηγούμενο αλλά “βρώμικο” “εθνικό καύσιμο”, τον λιγνίτη, κάναμε πλούσια άλλα έθνη: αυτά που παράγουν φυσικό αέριο (μιας και οι ΑΠΕ, για να θυμίσουμε τα στοιχειώδη, είναι διαλείπουσες και χρειάζονται φορτίο βάσης -base load – όταν δεν φωτίζει ο ήλιος και δεν φυσάει ο άνεμος). Και όχι μόνο μέσω εισάγουμε LNG από Κατάρ ή ΗΠΑ αλλά αέριο και LNG, και δη σε μεγαλύτερες ποσότητες από τη ...Ρωσία, από την οποία, όπως λέμε, θέλουμε να απεξαρτηθούμε ενεργειακά.
Αν κάποιος πει, βέβαια, πως θα μπορούσαμε να έχουμε, έστω, δικά μας φορτία βάσης, με αέριο από τις ελληνικές θάλασσες ώστε να απεξαρτηθούμε ενεργειακά κι από την Ανατολή κι από τη Δύση, αλλά και να έχει προοπτική ανάπτυξης κι ο εγχώριος κλάδος των ΑΠΕ και η οικονομία μας εν γένει, πάλι θα κατηγορηθεί ως “λαϊκιστής” - οπότε ας σωπάσει...