Εφέτος, φαίνεται ότι ο άξονας της πυροπροστασίας και της δασικής πολιτικής είναι το δόγμα της “ατομικής ευθύνης”: μάλλον παραπέμπονται στις “ελληνικές καλένδες” οι υποσχέσεις της τελευταίες τριετίας για ουσιαστική χρηματοδότηση των δασικών υπηρεσιών και αποτελεσματική επάνδρωσή τους, ώστε να αναταχθεί η καταστροφική τους διάλυση με τον επάρατο νόμο 2612/1998, ο οποίος υπήγαγε την δασοπυρόσβεση στην πυροσβεστική και κατήργησε την αυτοτέλεια των συγκεκριμένων υπηρεσιών. Αντ' αυτού, όπως υπογραμμίζει, μάλιστα, και ο Συνήγορος του Πολίτη, σε πρόσφατη επιστολή του προς τα Υπουργεία Περιβάλλοντος και Ενέργειας, Πολιτικής Προστασίας και Εσωτερικών, η ΚΥΑ για την πυροπροστασία μετακυλύει, σε μεγάλο βαθμό, τις ευθύνες της προστασίας της περιουσίας και του περιβάλλοντος από τις πυρκαγιές στους ιδιώτες, με υπέρμετρα, μάλιστα, επαχθείς οικονομικά όρους για αυτούς, κατά τρόπο μη συνταγματικά αποδεκτό (άρθρα 24 και 17 του Συντάγματος). Ακόμη χειρότερα, υπογραμμίζει ότι τα έξοδα υλοποίησης των υποχρεωτικών μέτρων πυρασφάλειας είναι υπέρογκα και όσοι πολίτες δεν δύνανται να τα καταβάλλουν, θα κατευθυνθούν αναγκαστικά προς την επιλογή μεταβίβασης των ακινήτων τους ή θα βρεθούν υπόχρεοι καταβολής υψηλών διοικητικών προστίμων.
Η δασική πολιτική καθίσταται μια μάλλον ιδιωτική υπόθεση των πολιτών και όχι αρμοδιότητα των κρατικών υπηρεσιών, καθώς, όπως διαπιστώνει ο Συνήγορος του Πολίτη, “πρέπει να τονιστεί ότι η συγκεκριμένη ΚΥΑ προκύπτει ότι εστιάζει στην προστασία των ιδιωτικών περιουσιών, παρά στην προστασία της δημόσιας περιουσίας από την πυρκαγιά”, την ίδια στιγμή, μάλιστα, που το κράτος μέχρι σήμερα επιτρέπει την εκτός σχεδίου δόμηση, χωρίς να έχει προηγηθεί συγκεκριμένος χωροταξικός σχεδιασμός, χωρίς να έχει επιλύσει τα ζητήματα των κοινόχρηστων οδών σε συνάρτηση με την οικοδομησιμότητα των γηπέδων κλπ. Στην ίδια επιστολή, επισημαίνονται και οι συχνά παρατηρούμενες καθυστερήσεις στην υλοποίηση έργων αντιπυρικής προστασίας εντός δασών και δασικών εκτάσεων, που, όπως ρητά – και ορθά – τονίζει ο Συνήγορος του Πολίτη, είναι ευθύνη της διοίκησης και των σχετικών – βλέπε δασικών – υπηρεσιών. Άρα, ενώ τις δύο περασμένες χρονιές, είδαμε να γίνεται καθαρισμός δασικών εκτάσεων από τις αρμόδιες υπηρεσίες μεσούντος του θέρους (και ενώ παραδίπλα μπορεί να μαίνονταν πυρκαγιές...), εφέτος θα επιρίψουμε τις ευθύνες αποκλειστικά και μόνο στην “ατομική ευθύνη” των ιδιοκτητών των οικοπέδων;
Αλήθεια, το να βρεθούν οι πολίτες προς του διλήμματος είτε να πληρώσουν τα παραπάνω δυσβάστακτα πρόστιμα είτε να αναγκαστούν να μεταβιβάσουν τα ακίνητά τους ώστε να μην υποχρεωθούν να τα καταβάλουν, έχει, μήπως, κάποια ...”αναπτυξιακή λογική”; Στην Ελλάδα του σήμερα, όπου “ανάπτυξη” και “αλλαγή παραγωγικού μοντέλου”, βαφτίζεται ο γιγαντισμός του real estate και του τουρισμού, όλα να τα περιμένουμε...