Το κύμα ανάπτυξης υποσταθμών τροφοδοτείται από την αυξημένη κλίμακα των υπεράκτιων αιολικών έργων και την απόστασή τους από την ακτή, με έργα που υπερβαίνουν το 1GW ισχύος να απαιτούν πολλαπλούς υποσταθμούς.
Ως εκ τούτου, οι ετήσιες δαπάνες για υπεράκτιους υποσταθμούς θα αυξάνονται σταθερά
έως το 2030, από 1,3 δισ. ευρώ κατά μέσο όρο ετησίως από το 2015 έως το 2023, σε ένα νέο υψηλό επίπεδο 7,8 δισ. ευρώ το 2030.
Οι υπεράκτιοι υποσταθμοί είναι ιδιαίτερα επωφελείς για έργα ισχύος άνω των 200MW που βρίσκονται σε απόσταση άνω των 15 km από την ακτή, καθώς συμβάλλουν στην ελαχιστοποίηση των απωλειών μεταφοράς ενέργειας.
Είναι επίσης πολύτιμοι για άλλες ενεργειακές πρωτοβουλίες, όπως η ηλεκτροδότηση υπεράκτιων πλατφορμών παραγωγής πετρελαίου και φυσικού αερίου.
Το πρωτεύον ηλεκτρικό σύστημα ενός υπεράκτιου υποσταθμού περιλαμβάνει διακοπτικό εξοπλισμό, μετασχηματιστές/μετατροπείς, σύστημα αντιστάθμισης άεργου ισχύος και σύστημα γείωσης.
Πολλές ευρωπαϊκές χώρες έχουν θέσει φιλόδοξους στόχους για την εγκατάσταση υπεράκτιων αιολικών εγκαταστάσεων, οι οποίοι πρόκειται να μετατρέψουν την ήπειρο σε κόμβο δραστηριότητας υποσταθμών.
Η Ευρώπη πρόκειται να εγκαταστήσει οκτώ νέους υπεράκτιους υποσταθμούς μόνο το 2024, αριθμός διπλάσιος από τον περσινό.