Πέφτουν, λοιπόν, από τα σύννεφα όσοι υπερασπίζονται την συγκεκριμένη συνθήκη και «ανακαλύπτουν» ότι δήθεν η νέα κυβέρνηση των Σκοπίων, που απορρίπτει το όνομα «Βόρεια Μακεδονία», είναι αυτή που επαναφέρει το ψευδομειονοτικό ζήτημα εντός της Ελλάδος και τον συναφή, με αυτό, ψευδοαλυτρωτισμό. Αντίθετα, η ίδια αυτή η συνθήκη νομιμοποιεί, με τη δική μας υπογραφή, τις διεκδικήσεις αυτές. Το ομολόγησε ο ίδιος ο Ζόραν Ζάεφ που την υπέγραψε, μόλις έξι μήνες μετά την παραλίμνια «φιέστα» με τους Νίμιτς και Τσίπρα (και Κοτζιά, βεβαίως-βεβαίως!).
Καλό είναι να θυμίσουμε για το μέλλον – ίσως όχι το πολύ μακρινό – ότι κεντρικός της στόχος ήταν να εισέλθει στο ΝΑΤΟ και να «στεγανοποιηθεί» εντός του η γειτονική χώρα, και να ενισχυθεί ακόμη περισσότερο η βαρύνουσα θέση του αλβανικού στοιχείου στο εσωτερικό της, ως αντίβαρο στην σερβική (και εμμέσως φιλορωσική) επιρροή. Η ενότητα του κράτους αυτού θα διασωθεί, πιστεύουμε, μόνο τύποις: ο χρονικός «ορίζοντας» δείχνει ντε φάκτο διχοτόμηση ανάμεσα σε δύο νατοϊκούς γείτονες στον άξονα Ανατολής-Δύσης (ο νότιος νατοϊκός γείτονας, εμείς δηλαδή, θα τρέχει και δε θα φτάνει με εσωτερικά προβλήματα, πρόγευση των οποίων δίνουμε στην προτελευταία παράγραφο του παρόντος άρθρου...). Ήταν ακριβώς πριν από δύο χρόνια, στη Θεσσαλονίκη, κατά τις εργασίες της Συνόδου Κορυφής της Διαδικασίας για τη Συνεργασία στη Νοτιοανατολική Ευρώπη (SEECP), όταν ο πρωθυπουργός της Αλβανίας, Εντι Ράμα, τη στιγμή που ο Έλληνας πρωθυπουργός παρουσίαζε τον Γερμανό καγκελάριο στους ηγέτες των χωρών των Δυτικών Βαλκανίων, παρενέβη και είπε ότι ο τότε πρωθυπουργός των Σκοπίων, Κοβάτσεφσκι, θα είναι ο πρωθυπουργός της «μελλοντικής Δυτικής Βουλγαρίας». Χοντροκομμένοι αστεϊσμοί ή προϊδεασμός για το εξυφαινόμενο μέλλον;
Ο υποτιθέμενα μετριοπαθής πολιτικός της γείτονος αποκάλυψε, στα τέλη Δεκέμβρη του 2018, πόσο υπηρέτησε την ύφεση στις σχέσεις των δύο χωρών η Συμφωνία των Πρεσπών: «Μιλάτε για τους “Μακεδόνες” στην Ελλάδα με τόσο πάθος και αυτό είναι θαυμάσιο. Ας αναρωτηθούμε τι κάνουμε για αυτούς. Ας είμαστε ειλικρινείς, κάναμε κάτι γι’ αυτούς; Η επίλυση αυτού του προβλήματος που είχαμε για 27 χρόνια, αυτό ήταν ένα βάρος στους ώμους μας» επεσήμανε ο σκοπιανός πρωθυπουργός, απαντώντας σε ερώτηση του – αντιπολιτευόμενου τότε και νυν κυβερνώντος - VMRO για την ελληνική και τη βουλγαρική «μακεδονική» μειονότητα. «Τώρα έχουμε καλύτερες πιθανότητες, τώρα έχουμε ευκαιρίες για τα παιδιά στην Ελλάδα να μάθουν τη “μακεδονική” γλώσσα – μέχρι τώρα αυτό απαγορευόταν, ήταν ένα θέμα ταμπού. Η ελληνική γλώσσα ήδη διδάσκεται στη “Μακεδονία” [προσέξατε; όχι στη “Βόρεια” στη ...”σκέτη” - ακόμη και για έναν εκ των «πρωτεργατών» της Συμφωνίας!] Έχουμε μια ευκαιρία να τους βοηθήσουμε αληθινά να απομακρύνουμε τα σύνορα». Οι δηλώσεις αυτές γίνανε δεκτές με αμηχανία, τότε, στην Αθήνα – και, όπως πάντα, επόμενο στάδιο του στρουθοκαμηλισμού είναι η απώθηση της δυσάρεστης πραγματικότητας και η λήθη...
Από το 2018 και τις δηλώσεις Ζάεφ, κίνησε πολύ νερό στο αυλάκι, ήδη πριν την πρόσφατη νίκη του VMRO και την εκλογή της νέας Προέδρου. Θυμίζουμε κάποιες δίκες σε Σέρρες και Φλώρινα για «Στέγες» και «Συλλόγους» που σίγουρα θα βρούμε μπροστά μας σε προσφυγές στο Στρασβούργο, ειδικά αν η ελληνική εξωτερική πολιτική κάνει την ...«εκβιαστική» (έναντι ποίου; του ...εαυτού μας;) κίνηση να συνδέσει την τήρηση της Συμφωνίας των Πρεσπών με την έναρξη ενταξιακών διαπραγματεύσεων της γειτονικής χώρας στην ΕΕ...
Πριν δέκα ημέρες περίπου, στο Ωδείο Αθηνών, τα ιδρύματα Τσίπρα και Ζάεφ απένειμαν, στον κ. Νίμιτς το πρώτο «Βραβείο Ειρήνης των Πρεσπών» (sic). Ο κ. Νίμιτς, μάλιστα, έκανε έκκληση «σε όλους να ακολουθήσουν και να σεβαστούν τη συμφωνία των Πρεσπών και να δουλέψουν σκληρά για την υλοποίησή της και αν υπάρχουν σημεία στη συμφωνία που χρειάζονται εργασία τότε να καθίσουν από κοινού και να βρουν τη λύση». Ε, όσο να πει κανείς, έχει άλλη χάρη να δουλευόμαστε οι Βαλκάνιοι μεταξύ μας κι αλλιώς είναι να μάς δουλεύει μες στο σπίτι μας ο κοινός υπερατλαντικός πάτρωνας...