την εκχώρηση με ασαφείς και διπλωματικά ευρηματικές διατυπώσεις, δικαιώματος στο Δικαστήριο να αποφανθεί περί του εύρους των χωρικών υδάτων (της Τουρκίας) ή ακόμη και της εδαφικής κυριαρχίας νήσων και βραχονησίδων» (που καθορίζει ρητώς η Συνθήκη της Λωζάννης, ότι πέραν των 3 μιλίων από της Ασιατικής ακτής δεν ανήκουν στη Τουρκία).
Πράγματι, για να εφαρμοσθή η δικαστική απόφαση του ΔΔΧ χρειάζεται η εκτελεστική δύναμη που δεν καλύπτεται από το «συνυποσχετικό» με την Τουρκία, η οποία, μη αναγνωρίζουσα την δικαιοδοσία του δικαστηρίου, ασφαλώς δεν θα εφαρμόσει την απόφαση εάν κρίνει ότι δεν την συμφέρει.
Το ανεξάρτητο από το 1913, κράτος του Θιβέτ, μεγαλύτερο σε έκταση απ’ ό,τι η Γερμανία, υπέστη εισβολή των Κινέζων Χάν (Ούννων) το 1950 και παρά την διεθνή καταδίκη τους προσαρτήθει το 1951 στην Κομμουνιστική Κίνα και τα 3,5 εκατομμύρια Θιβετιανοί έχασαν την ελευθερία τους .
Η Κίνα είναι μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας (ΣΑ) όπου μαζί με τ’άλλα τέσσαρα μέλη (ΗΠΑ, Ρωσσία , Γαλλία και Βρεταννία, δηλ. τις νικήτριες χώρες του β’παγκοσμίου πολέμου) έχουν δικαίωμα ασκήσεως VETO. Έτσι ματαιώθη η καταδίκη της.
Αλλά γιατί να πάμε τόσο «μακράν»; Εδώ , η Τουρκία, μη μέλος του ΣΑ έγραψε στα παλαιότερα …πασούμια της δύο αποφάσεις του ΣΑ για την αποχώρηση των κατοχικών της στρατευμάτων στην Κύπρο, της οποίας κατέλυσε προ 50 ετών την ανεξαρτησία της αν και ήταν εγγυήτρια δύναμη της.
Το ΣΑ αδυνατεί να επιβάλλει τις αποφάσεις του εκτός εάν πρόκειται για καμμιά …αδύνατη αμυντικώς Αφρικανική χώρα όπως λ. χ. η Λιβύη που βομβαρδίσθη το 1999 από το …ΝΑΤΟ κι εν συνεχεία λυντσαρίσθη ο ηγέτης της Καντάφι που προσκυνούσαν προηγουμένως (ο Μιττεράν, ο Ανδρέας Παπανδρέου κι ο Νικολά Ζαρκοζύ) προ του τέλους 20ου αιώνος.
Έκτοτε συνετελέσθη κάποια πρόοδος στη διεθνή δικαιοσύνη: Από το 2002 λειτουργεί στη Ρώμη το ποινικό «διεθνές δικαστήριο» που διώκει εγκλήματα κατά της ανθρωπότητος, όπως λ. χ.στη Γάζα, Γεωργία και Σιέρα Λεόνε. Αλλά ενώ είναι πασιφανώς παράνομοι οι βομβαρδισμοί αμάχων στην Γάζα υπό του Ισραήλ και στην Γεωργία της Ρωσσικής αεροπορίας , μόνο ο Τσάρλς Τέηλορ, πρώην πρόεδρος της Λιβερίας κατεδικάσθη υπό του διεθνούς ποινικού δικαστηρίου, για τα εγκλήματα που διέπραξε κατά τον εμφύλιο πόλεμο της Σ. Λεόνε. Ο μόνος λόγος είναι ότι ο εισαγγελέας του δικαστηρίου διορίζεται από… τα 5 μέλη του ΣΑ που ασκούν ΒΕΤΟ όταν στρέφεται εναντίον τους. Να χάσει τη δουλειά του;
Μπορούμε συνεπώς να εμπιστευόμεθα την διεθνή δικαιοσύνη για τις αποφάσεις της που είναι πολιτικές και όχι δικανικές; Εν άλλοις λόγοις , δεν υπάρχει διεθνής δικαιοσύνη παρά μόνο εκείνη που υπαγορεύεται από τους νικητές του β’ παγκ. πολέμου , ο οποίος έληξε προ 80 ετών. Όπως είπε ο Πασκάλ (*) «όστις θέλει να παραστήσει τον άγγελο είναι απλώς βλάξ»!
(*) Pensées.