ενεργειακή μετάβαση της ηπείρου: Το πρώτο αφορά σε μία ελεγχόμενη μετάβαση, η οποία θα χαρακτηρίζεται από επενδύσεις στον ενεργειακό τομέα. Το δεύτερο σενάριο αφορά σε μία ανεξέλεγκτη μετάβαση, η οποία θα συνεπάγεται την αποτυχία κινητοποίησης ενεργειακών επενδύσεων. Και στα δύο σενάρια, οι ανταγωνιστές της Ευρώπης θα επωφελούνται από χαμηλότερο ενεργειακό κόστος και άρα μειωμένο κόστος παραγωγής που θα τους καθιστά πιο ανταγωνιστικούς. Μολονότι κανένα σενάριο δεν είναι ιδανικό, η ελεγχόμενη μετάβαση μπορεί να σημάνει ως και 30% μικρότερο κόστος ενέργειας για τις ευρωπαϊκές επιχειρήσεις.
Πώς όμως θα επιτευχθεί κάτι τέτοιο; Ένα πρώτο αναγκαίο βήμα είναι η ταχύτερη ανάπτυξη των ΑΠΕ και η ενσωμάτωσή τους στα δίκτυα ηλεκτροδότησης των επιχειρήσεων. Ωστόσο, μέχρι την ολοκλήρωση της ενεργειακής μετάβασης, τα ευρωπαϊκά κράτη οφείλουν να αξιοποιήσουν όλες τις διαθέσιμες μορφές ενέργειας ώστε να ενισχύσουν την ασφάλεια των δικτύων και την ανταγωνιστικότητα των τιμών. Ένα δεύτερο βήμα είναι η ορθή λειτουργία του συστήματος εμπορίας δικαιωμάτων εκπομπών. Η αγορά των δικαιωμάτων εκπομπών είναι ταχύτατα αναπτυσσόμενη στα άλλα μεγάλα κράτη, αποφέροντας έσοδα που χρησιμοποιούνται για τις πράσινες επενδύσεις. Ένα τρίτο βήμα, είναι η αύξηση των ενεργειακών επενδύσεων. Η Κίνα αποτελεί τον αδιαμφισβήτητο κυρίαρχο στα νέα έργα ΑΠΕ, ενώ στις ΗΠΑ υπάρχει έντονη κινητικότητα χάρη στο Πλαίσιο για τη Μείωση του Πληθωρισμού.
Οι ευρωπαϊκές ηγεσίες οφείλουν να κινητοποιηθούν άμεσα και να ακούσουν τις παραινέσεις των παραγωγικών δυνάμεων της ηπείρου. Η πράσινη μετάβαση απαιτεί τεράστια κεφάλαια και αυτά τα κεφάλαια απαιτούν μία οικονομία που αναπτύσσεται. Και η ευρωπαϊκή οικονομία δεν μπορεί να αναπτυχθεί χωρίς ευρωπαϊκή βιομηχανία. Έχει πλέον φτάσει ο καιρός για ένα νέο “παραγωγικό συμβόλαιο” μεταξύ των πολιτικών ηγεσιών και των βιομηχανικών δυνάμεων της Ευρώπης.