Πενῆντα χρόνια δέν στάθηκαν ἀρκετά γιά νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι κανένας ΟΗΕ, κανένας διεθνής παράγων καί καμμία συμμαχία δέν πρόκειται νά ἀσχοληθεῖ μέ τήν Κύπρο. Ἄσκοπα εἶναι τά δάκρυα καί τά εὐχολόγια. Καί διερωτώμεθα, ἔχει κανένα νόημα νά κλαυθμηρίζει ἡ ἑλληνική πολιτική ἡγεσία στήν 50ή μαύρη ἐπέτειο, σέ ἀπόσταση ὀλίγων μέτρων ἀπό ἐκεῖ ὅπου ὁ Ἐρντογάν πανηγυρίζει τά ἐγκλήματα τοῦ Ἀττίλα;
Πενῆντα πολεμικά πλοῖα -ὅσα καί τά χρόνια τῆς κατοχῆς- φέρνει ὁ Ἐρντογάν στήν Κύπρο γιά νά ἑορτάσει. Οἱ 40.000 τοῦ στρατοῦ κατοχῆς θά παρελαύνουν, ἐνῶ τά τουρκικά ἀεροπλάνα θά σχίζουν τόν οὐρανό τῆς Μεγαλονήσου πάνω ἀπό τά κεφάλια τοῦ Ἕλληνος Πρωθυπουργοῦ καί τῶν ἀκολούθων του.
Ποιό μήνυμα μπορεῖ νά δίδει ἡ ἀντιδιαστολή τῆς στάσεως Ἀγκύρας καί Ἀθηνῶν στό προκείμενο ζήτημα; Ἀπό τήν μία οἱ ἐπίγονοι τοῦ Ἀττίλα θριαμβολογοῦν γιά τά ἐγκλήματά του καί ἀπό τήν ἄλλη ἐμεῖς δακρύζομε ἐνθυμούμενοι τά δεινά τῶν Κυπρίων ἀδελφῶν μας. Ἀλλά δέν ἔχει ἀνάγκη δακρύων ἡ Κύπρος. Σχέδιο χρειάζεται, ἀποφασιστικότητα καί πάνω ἀπό ὅλα ἐθνικούς στόχους. Ἀλήθεια, ποιοί εἶναι οἱ στόχοι τῆς Ἑλλάδος γιά τήν Κύπρο; Ποιά εἶναι ἡ λύσις τήν ὁποία φανταζόμαστε γιά τό Κυπριακό Πρόβλημα; Τήν διατυπώσαμε ποτέ; Γιατί βεβαίως δέν ἀποτελεῖ σχέδιο λύσεως ἡ μονότονος ἐπίκλησις τῶν ἀποφάσεων τοῦ Συμβουλίου Ἀσφαλείας καί τῶν ψηφισμάτων ΟΗΕ. Πενῆντα χρόνια τώρα καί δέν ἔχουμε καταλάβει ὅτι οἱ ἐπικλήσεις δέν συνιστοῦν πολιτική. Πολιτική θά ἦταν νά διαμορφώσουμε τίς συνθῆκες γιά τήν ἐφαρμογή αὐτῶν τῶν ψηφισμάτων. Γιά τήν ἐπιβολή τῶν ἀποφάσεων τοῦ Συμβουλίου Ἀσφαλείας. Τό κάναμε ποτέ;
Ἀλλά ἀκριβῶς αὐτή ἡ ἀδράνεια τήν ὁποία ἐπιδεικνύουμε 50 χρόνια τώρα εἶναι πού τροφοδοτεῖ τήν τουρκική ἐπιθετικότητα. Μετά τόν ἀναθεωρητισμό στίς ἑλληνο-τουρκικές σχέσεις καί στήν κυριαρχία στό Αἰγαῖο, ἡ Τουρκία φέρνει τόν ἀναθεωρητισμό καί στήν Κύπρο. Ἀναθεώρηση τῶν ἀποφάσεων τοῦ Συμβουλίου Ἀσφαλείας καί τῶν ψηφισμάτων τοῦ ΟΗΕ γιά τήν Μεγαλόνησο ἀπαιτεῖ τώρα ἡ Ἄγκυρα. Καί ἐμεῖς τί κάνουμε; Ζητᾶμε «ἐπανέναρξη» τοῦ διαλόγου καί «ἐπανένωση» τοῦ νησιοῦ; Εἶναι αὐτή πολιτική σοβαρῆς χώρας; Γιά τίνος διαλόγου τήν «ἐπανέναρξη» ὁμιλοῦμε ὅταν οἱ Τοῦρκοι μέ σαφήνεια καί κατηγορηματικότητα μᾶς ἔχουν διαμηνύσει ὅτι ἡ ἀναγνώρισις τοῦ ψευδοκράτους τους εἶναι προϋπόθεσις γιά νά γίνει κάτι τέτοιο;
Γιά ποιά «ἐπανένωση» ὁμιλοῦμε ὅταν τό ζητούμενο ἔπρεπε νά εἶναι ἡ ἀπελευθέρωσις; Ἤ, ἀκόμη ἀκριβέστερα, ἡ Ἕνωσις. Ἡ Ἕνωσις τῆς Κύπρου μέ τήν μητέρα πατρίδα γιά τήν ὁποία ἔπεσαν οἱ μαχητές τῆς ΕΟΚΑ. Ἀλήθεια, τούς ξεχάσαμε αὐτούς; Πῶς τιμᾶμε τήν μνήμη τους μιλῶντας γιά «ἐπανένωση» κάτω ἀπό τήν μπότα τοῦ Ἀττίλα; Τοῦ Ἀττίλα στόν ὁποῖο ἔχουμε ἐπιτρέψει νά ὑπάρχει ἐπί 50 ὁλόκληρα χρόνια. Γιατί ἐπί 50 χρόνια ἀδρανοῦμε. Ἀδρανοῦμε διότι ἀποτύχαμε νά ἐκμεταλλευθοῦμε τίς εὐκαιρίες πού μᾶς ἐδόθησαν στά 50 αὐτά χρόνια καί ἀρνηθήκαμε νά συνειδητοποιήσουμε τίς λίγες ἐπιτυχίες πού καταγάγαμε ὅταν ὑπῆρξε μιά στοιχειώδης ἐπίδειξις ἀποφασιστικότητος.
Τό 1983, ὅταν ὁ Ντενκτάς ἀνεκοίνωσε τό ψευδοκράτος, ἡ Ἑλλάς ἀντέδρασε. Ὅταν τό Πακιστάν θέλησε νά τό ἀναγνωρίσει, ἦταν ἀρκετή μιά ὁδηγία τοῦ ὑπουργοῦ Ἐμπορικῆς Ναυτιλίας, τοῦ μακαρίτη Γιώργου Κατσιφάρα, νά ἀπολυθοῦν ἀμέσως ἀπό τά ἑλληνικά πλοῖα οἱ Πακιστανοί ναυτικοί, γιά νά ἀνακρούσει πρύμναν ἡ κυβέρνησίς τους καί νά ὑποχωρήσει μέ τήν οὐρά κάτω ἀπό τά σκέλια. Μείναμε ὅμως ἐκεῖ καί σήμερα ἀντιμετωπίζουμε μιάν ὁλομέτωπη ἐπίθεση, μέ τήν Ἄγκυρα νά ἐπιβάλλει τήν ἀναγνώριση τοῦ κατοχικοῦ καθεστῶτος ὡς κρατικῆς ὀντότητος χωρίς νά ἀντιδροῦμε. Μιλοῦν μάλιστα κάποιοι στήν Ἀθήνα γιά «βελτίωση σχέσεων» μέ τήν Τουρκία! Λές καί δέν βλέπουν τί γίνεται γύρω μας.
Τό 1994 ὁ ἀείμνηστος Πρόεδρος Γλαῦκος Κληρίδης ξεκίνησε μιά προσπάθεια ἐξοπλισμοῦ τῆς Κύπρου καί θεμελίωσε τό ἐν συνεχείᾳ ἐξαγγελθέν καί ἀπό τήν Ἀθήνα δόγμα τοῦ Ἑνιαίου Ἀμυντικοῦ Χώρου. Μέ τόν ἐπίσης ἐκλιπόντα Σωκράτη Χάσικο στό τιμόνι τοῦ ὑπουργείου Ἀμύνης τό δόγμα ἔγινε πραγματικότητα. Οἱ Τοῦρκοι ἀνησύχησαν. Ἔτσι γιά πρώτη φορά ἐμφανίσθηκαν πρόθυμοι νά διαπραγματευθοῦν. Νά συνομιλήσουν. Δυστυχῶς ἡ εὐκαιρία ἔπεσε στά χέρια τῶν ἐκσυγχρονιστῶν τοῦ Κώστα Σημίτη καί ἀντί νά ἐκμεταλλευθοῦμε τήν κατάσταση, ἀποδεχθήκαμε νά ἐξελιχθοῦν στό ἐπονείδιστο σχέδιο Ἀννάν. Τά γράφουμε αὐτά γιά ἐπισημανθεῖ τό γεγονός ὅτι ἀποφασιστική στάσις δέν σημαίνει νά κάνουμε πόλεμο, ὅπως ἐνδεχομένως θά ὑποστηρίξουν -φρικιῶντες μάλιστα- ὁρισμένοι.
Ἀπεναντίας, ἡ ἐπίδειξις ἀποφασιστικότητος ἀπομακρύνει τό ἐνδεχόμενο τοῦ πολέμου, ἰδιαιτέρως ὅταν ὁ ἐχθρός ἀπέναντί μας εἶναι ὁ κουτοπόνηρος ἀσιάτης. Ἔχουν περάσει ὅμως 50 χρόνια καί ἀκόμη οἱ κυβερνήσεις μας δέν ἔχουν συνειδητοποιήσει τήν πραγματικότητα. Παραμένουν ἀδικαιολογήτως φοβικές.
(ἀπό τήν ἐφημερίδα "ΕΣΤΙΑ")